به گزارش ایسنا و به نقل از انگجت، در حالی که بسیاری از کشورهای دنیا در حال آماده شدن برای جشن سال نو میلادی و ورود به سال ۲۰۱۹ بر روی زمین هستند، فضاپیمای "نیوهورایزنز"(New Horizons) ناسا توپ سال ۲۰۱۹ را با شیرجه(پرواز در فاصله نزدیک) به یک شی بسیار دور در منظومه شمسی در خواهد کرد.

کاوشگر نیوهورایزنز یا افق‌های روشن ناسا در حال نزدیک شدن به یک جرم کیهانی در کمربند کویپر موسوم به "اولتیما تیول"(Ultima Thule) است که دورترین فاصله‌ای است که بشر به آن رسیده است.

نیوهورایزنز در سال ۲۰۱۵ بهترین نما را از پلوتو به ارمغان آورد و از آن زمان، رهسپار "کمربند کویپر"(Kuiper Belt) و یک جرم کیهانی در آن موسوم به "اولتیما تیول"(Ultima Thule) شد.

حالا در روز اول ژانویه ۲۰۱۹ به این جرم خواهد رسید و می‌تواند تصاویر و اطلاعات دقیقی را به دورترین اکتشاف تاریخ اضافه کند.

اگر همه چیز به خوبی پیش رود، نیوهورایزنز به فاصله ۲۲۰۰ مایلی "اولتیما تیول" خواهد رسید.

"اولیتما تیول" یک شیء کوچک با حدود ۱۹ مایل عرض و فاصله بیش از ۴ میلیارد مایلی با زمین است.

محققان امیدوارند که اولتیما بتواند سرنخ‌هایی را درباره اینکه چگونه تشکیل سیاره‌های کوتوله مانند پلوتو ارائه دهد و بینشی از اینکه منظومه شمسی میلیاردها سال پیش به چه شکل بوده است، فراهم کند.

از آنجا که اولتیما خیلی از خورشید دور است، بسیار سرد است و دمایی در حدود ۳۵ درجه کلوین یعنی ۳۵ درجه بیش از صفر مطلق دارد، در حالی که در چنین دمای پایینی، به احتمال زیاد اولتیما در طول زمان تغییر چندانی نکرده است.

"آلن استرن" سرپرست پروژه نیوهورایزنز در یک پست وبلاگی نوشت: به دلیل جایی که اولتیما در آن شکل گرفته و این واقعیت که به اندازه کافی بزرگ نیست تا دارای یک موتور زمین شناسی مانند پلوتو و سیارات بزرگتر باشد، ما انتظار داریم که اولتیما بهترین نمونه برای شناسایی نحوه تشکیل سیاره‌ای باشد که تا به حال کاوش شده است.

وی افزود: از آنجا که اولتیما خیلی دور و کوچک است، شیرجه نیوهورایزنز به مدار این جرم بسیار چالش برانگیز است و اصلا مشخص نیست که با رسیدن به آن، چه چیزی منتظرمان باشد. هیچ‌کس نمی‌داند اولتیما برای ما چه چیزی را آشکار خواهد کرد.

وی ادامه داد: هیجان انگیزترین چیز برای من این است که این یک اکتشاف خالص و علم بنیادی است.

وی به رسانه‌ها گفته که کسی نیست که پیش‌بینی کند چه چیزی ممکن است کشف شود و تنها پیش‌بینی که من از اکتشاف پلوتو انجام دادم، این بود که ما چیز شگفت‌انگیزی را کشف خواهیم کرد. من فکر می‌کنم این که ما نمی‌دانیم چه می‌خواهیم ببینیم، جالب است.

نیوهورایزنز نخستین تصویر خود از اولتیما را در ماه اوت شکار کرد و تصاویری که در طول شیرجه خود از آن جمع‌آوری خواهد کرد، اولین نگاه نزدیک به یک شیء در کمربند کویپر را برای دانشمندان به ارمغان خواهد آورد.

نزدیکترین فاصله نیوهورایزنز به اولتیما در ساعت ۹ صبح به وقت ایران رقم می‌خورد و این فضاپیما ساعاتی پس از شیرجه، شروع به ارسال اطلاعات خواهد کرد.

ارسال این اطلاعات حدود شش ساعت طول می‌کشد تا به زمین برسد و استرن می‌گوید تیم تحقیقاتی انتظار دارد اولین تصویر اولتیما در روز دوم ژانویه برای انتشار آماده شود.

وی نوشت: شیرجه به اولتیما تیول سریع و چالش برانگیز خواهد بود و منجر به تولید دانش جدید می‌شود.

وی افزود: همچنین تبدیل به دورترین اکتشاف تاریخ تاکنون خواهد شد.

فضاپیمای نیوهورایزنز که در محافل علمی ایران "افق‌های نو" نیز نامیده می‌شود،  فضاپیمای رباتیکِ ناسا و بخشی از برنامه‌های فضایی مرزهای نو است که در ۱۹ فوریه ۲۰۰۶ میلادی به‌سوی کمربند کویپر حرکت کرد.

این کاوشگر فضایی که آن را کاوشگر بین‌سیاره‌ای یا سیاره‌پیما هم خوانده‌اند، نخستین فضاپیمایی است که به‌سوی پلوتو پرواز کرد و به مطالعه درباره این سیاره کوتوله و پنج قمر تاکنون شناخته‌شده آن، به‌ویژه قمر "شارون" پرداخت.

قمرهای دیگرِ شناخته‌شده پلوتو عبارتند از نیکس، هیدرا و همچنین پی۴ و پی۵ که اکنون به نام‌های سربروس و استوکس نام‌گذاری شده‌اند.

آزمایشگاه فیزیک عملی دانشگاه جانز هاپکینز در این پروژه با موسسه تحقیقات جنوب غربی که پیمان‌کار اصلی این پروژه است از طریق تیم ویژه‌ای به رهبری "آلن استرن" همکاری دارد. افق‌های نو نتیجه سال‌ها کار و تلاش بر روی پروژه‌های مختلفی است که از دهه ۱۹۹۰ در جریان بوده است.

افق‌های نو ویژگی‌های سیاره‌شناختی پلوتو و قمرهای آن را بررسی و داده‌برداری کرده و یافته‌های خود را به تدریج و در خلال کارهای دیگر خود به زمین گزارش کرد. سفر طولانی این کاوشگر فضایی با رسیدن به پلوتو خاتمه نیافت و طبق برنامه‌ریزی‌های ازپیش‌ انجام‌گرفته، پس از گذر از کنار پلوتو به سراغ کمربند کویپر رفت تا دست‌کم با یکی از اجرام این کمربند دیدار کند.

این کاوشگر بالاخره در ۱۴ ژوئیه ۲۰۱۵ (۲۳ تیرماه ۱۳۹۴ خورشیدی) از کنار پلوتو گذشت و به‌سوی کمربند کویپر رهسپار شد.

کمربند کویپر نخستین‌بار توسط "جرارد کویپر" اخترشناس هلندی تبار عنوان شد. وی بر پایه مدار برخی از دنباله‌دارهای شناخته‌شده و وجود اجرامی مانند سیاره کوتوله پلوتون باور داشت که کمربندی از اجرام دنباله‌دارمانند در ورای مدار نپتون وجود دارند. ۲۰ سال پس از مرگ او، نخستین جرم کمربند کویپر در فاصله ۴۲ واحد نجومی از خورشید شناخته شد. این جرم به قطر ۲۴۰ کیلومتر با نام ۱۹۹۲QB۱ نام‌گذاری شد.

از آن زمان تاکنون بیش از ۸۰۰ جرم دیگر در کمربند کویپر یافته شده است و گمان می‌رود حداقل ۳۵۰۰۰ جهان یخ زده با قطری بیش از ۱۰۰ کیلومتر در این منطقه وجود داشته باشند و شاید ده‌ها بار بیش از این، اجرام کوچک‌تری در کمربند کویپر پنهان از دید ما باشند.

کل جرم موجود در کمربند کویپر باید چند صد برابر جرم موجود در کمربند سیارک‌هایی که در میان مدار مریخ و مشتری است، باشد.

از جمله اجسامی که در این کمربند هستند، می‌توان اریس و پلوتون را نام برد.

انتهای پیام