به گزارش ایسنا و به نقل از فیز، شرکت‌های خودروسازی با کمک اتصال به اینترنت، دوربین‌ها و حسگرهایی که در سال‌های اخیر در بیشتر وسایل نقلیه تعبیه شده‌اند، می‌توانند اطلاعات بسیاری به دست آورند. دسترسی به اینترنت، امکان قفل‌گشایی خودروها را هنگام گم شدن ممکن می‌کند. به این ترتیب، می‌توان ویژگی‌های ایمنی را به صورت بی‌سیم ارتقا داد و برنامه تعمیر و نگهداری براساس عملکرد آنها ممکن می‌شود.
براساس نظریات پژوهشگران، فاصله ما از آینده‌ای که در آن، همه خودروها به مودم مجهز باشند، دور نیست. شاید امکان جمع‌آوری داده‌های بیشتر در مورد رانندگان، امکان سوءاستفاده از این اطلاعات را نیز فراهم کند.
در مورد این قابلیت، سوالاتی نیز مطرح شده‌اند که در اینجا به مهمترین آنها پرداخته می‌شود.
س: چه نوع خودروهایی، به جمع‌آوری داده‌ها می‌پردازند؟
ج: در سال 2016، از هر پنج خودرویی که به صورت جهانی فروخته شدند، یک خودرو قابلیت اتصال به اینترنت داشت اما تا سال 2020 این تعداد، به سه خودرو از هر چهار خودرو خواهد رسید. در نتیجه، اگر با یک خودروی تویوتا کورولا مدل 2009 رانندگی کنید، احتمالا باید نگران ردیابی و جمع‌آوری داده‌ها به وسیله تلفن همراه باشید اما با جایگزین شدن مدل‌های جدید، پیدا کردن خودرویی که قابلیت جمع‌آوری داده و ارسال آن به سازندگان را نداشته باشد، دشوار خواهد بود.
س: کدام یک از شرکت‌های خوروسازی، به استفاده از این روش تمایل دارند؟
ج: سال گذشته، شرکت "جنرال موتورز" (General Motors) در گزارش خود از وجود 46 درصد خودروی خودران خبر داد. گزارش شرکت‌های دیگر نیز به این قرار است: "ب‌ام‌و" (BMW)، 20 درصد، "آئودی" (Audi)، 14 درصد و "مرسدس بنز"(Mercedes Benz) 13 درصد. به علاوه، خودروی مدل S تسلا از سال 2012 با قابلیت اتصال عرضه شده است. به گفته این شرکت، بزرگترین بازارهای فروش خودروی قابل اتصال به اینترنت در سال گذشته، چین با 32 درصد، آمریکا با 13 درصد، آلمان با 11 درصد و انگلستان با 9 درصد تولید بوده‌اند.
داده‌هایی که در "جعبه‌های سیاه" ذخیره می‌شوند و وسایل نقلیه را در تصادف بررسی می‌کنند، در اختیار رانندگان هستند. پلیس و مسئولین بیمه با رضایت راننده می‌توانند این داده‌ها را مورد بررسی قرار دهند اما هیچ قانونی در رابطه با داده‌هایی که شرکت‌های خودروسازی با کمک اتصالات اینترنتی در مورد وسیله نقلیه گردآوری می‌کند، وجود ندارد.
خوروسازان چینی تصمیم گرفته‌اند جزئیات مربوط به خودروهای متصل به اینترنت را در اختیار دولت بگذارند. تاکنون، خودروسازان کمی در آمریکا حاضر شده‌اند داده‌های مربوط را به مشورت با مالک خودرو در اختیار دولت بگذارند. بیست شرکت از جمله جنرال‌موتورز، هیوندای و مرسدس‌بنز، توافق‌نامه داوطلبانه‌ای را در سال 2014 امضا کردند تا اجازه داشته باشند اطلاعات مربوط به موقعیت مکانی، سلامت یا رفتار راننده را در اختیار شخص سوم بگذارند. در این توافق‌نامه، به تایید رانندگان و موافقت آنها نیازی نیست.
یکی از قابل‌توجه‌ترین موارد استثنایی این است که شرکت "تسلا موتورز"، داده‌های مربوط به سرعت راننده در ساعات تصادف است.
س: در صورت موافقت رانندگان، خودروسازان از چه راه‌هایی داده‌ها را در اختیار دولت می‌گذارند؟
ج: در صورت رضایت راننده، شرکت های خودروسازی، داده‌ها را در اختیار مسئولین بیمه می‌گذارند تا لزوم شارژ حق بیمه را تشخیص دهند. اگر داده‌ها براساس محدودیت سرعت نشان دهند که راننده محتاط است، این ایده کارآمد خواهد بود اما معمولا مسئولین بیمه به سراغ رانندگانی می‌روند که سرعت بالا و ترمزهای شدید آنها ثابت شده است. آنها حتی می‌توانند بستن یا نبستن کمربند ایمنی را تشخیص دهند.
س: آیا می‌توان شرکت‌های خودروسازی را از جمع‌آوری داده منع کرد؟
ج: بیشتر شرکت‌های خودروسازی، به مالکان خودروها اجازه می‌دهند که حق انتخاب داشته باشند اما معمولا این قانون، محدود به کاغذ است. برخلاف تلفن‌های همراه هوشمند، شاید برای تضمین ایمنی و به روزرسانی نرم‌افزار خودرو، برخی مجموعه داده‌ها مورد نیاز باشند.
س: آیا این نگرانی وجود دارد که از داده‌های مربوط به رانندگان، برای سوءاستفاده و یا ورود به حریم خصوصی آنان استفاده شود؟
ج: همان‌طور که این اتفاق در مورد تلفن‌های همراه هوشمند رخ داده، در مورد خودروها نیز احتمال رخ دادن آن وجود دارد. همان‌طور که شرکت‌های خودروسازی به جمع‌آوری داده‌های بیشتر می‌پردازند، احتمال جستجوی راه‌هایی برای سودرسانی نیز وجود دارد. با وجود صفحات نمایشگر داخلی و نرم‌افزار نقشه‌برداری، امکان پخش تبلیغات نیز فراهم می‌شود.
انتهای پیام
نظرات