به گزارش ایسنا، مسائل تجاری آمریکا و چین در ضیافت روز شنبه میان ترامپ و شی جین پینگ، روسای جمهور دو کشور و گردهمایی سران گروه ۲۰ در بوینوس آیرس اخباری را به دنبال خواهد داشت که احتمالا روی قیمت‌های نفت تاثیر می‌گذارند.

اگرچه تمرکز فعالان بازار نفت صحیح است و در واقع آنها گزینه چندانی به جز متمرکز شدن روی تدابیر ترامپ، پوتین و محمد بن سلمان، ولیعهد عربستان ندارند اما این ریسک وجود دارد که به مسائل سیاسی نفت بهای بیش از حدی داده شود.

اجلاس گروه ۲۰ ممکن است موضوع جدیدی نداشته باشد و تنها تایید مجدد تمایل ترامپ برای پایین نگه داشتن قیمت نفت در حد ممکن و تمایل پوتین و بن سلمان برای بالا بردن قیمت نفت البته نه به حدی که باعث تاخت و تاز توییتری رییس جمهور آمریکا شود، باشد.

برای این که توجه بازار از عرضه بیش از حد بازار نفت منحرف شود، به غافلگیری بزرگی از اجلاس گروه ۲۰ نیاز است و این سورپرایز، برنامه ریزی اوپک و متحدانش برای کاهش تولید در نشست ششم دسامبر است.

در این بین، تحولات دیگری در بازار مانند واردات نفت چین وجود دارند که ممکن است مورد توجه زیادی قرار نگیرند. واردات نفت چین در مسیر ثبت دومین رکورد ماهانه متوالی قرار دارد و طبق آمار رفینیتیو آیکان، مجموع واردات این کشور در نوامبر به ۱۰.۲۹ میلیون بشکه در روز خواهد رسید که بالاتر از ۹.۶۱ میلیون بشکه در روز در اکتبر خواهد بود.

آمار گمرکی و کشتیرانی با توجه به اختلافات اندک در محاسبه محموله‌ها و ترخیص آنها با همدیگر مطابقت ندارند.

با این حال حتی اگر آمار نوامبر را خوش بینانه فرض کنیم، همچنان این احتمال وجود دارد که آمار واردات نوامبر چین برای نخستین بار تاکنون از مرز ۱۰ میلیون بشکه در روز عبور کند.

افت قیمت همچنان عامل تاثیرگذار است

همچنین شایان توجه است که واردات نوامبر هنوز منعکس کننده تاثیر کامل افت ۳۲ درصدی ریزش قیمت نفت برنت از رکورد ۸۶.۲۸ دلار در هر بشکه در سوم اکتبر به ۵۸.۷۶ دلار در روز جمعه نیست.

بسیاری از محموله‌هایی که در نوامبر به مقصد رسیدند، از پیش برنامه ریزی شده و پول آنها پرداخت شده بود آن هم زمانی که قیمت نفت در اوج خود قرار داشت.

در نتیجه این احتمال وجود دارد که چین در ماه‌های آینده نفت بیشتری وارد کند به خصوص اگر مقامات پکن و غول‌های نفتی دولتی تصمیم بگیرند از پایین آمدن قیمت نفت برای سرعت بخشیدن به پر کردن ذخایر استراتژیک خود استفاده کنند.

چین آمار ذخایر استراتژیک خود را به‌روز نمی‌کند اما اکثر ناظران بازار برآورد می‌کنند که در نیمه هدف خود برای پوشش ۹۰ روز واردات قرار دارد.

واردات نفت برای ذخیره سازی یک شاخص مثبت برای تقاضای چین برای نفت است اما تنها عاملی نیست که ارزش دنبال کردن دارد.

ظهور پالایشگاه‌های مستقل چین از سال ۲۰۱۵ و دریافت سهمیه واردات برای نخستین بار نیز در بلندمدت عامل مثبتی است اما به نوسانات کوتاه مدت منتهی می شود.

تصور می‌شود این پالایشگاه‌های کوچک در ماه‌های اخیر در بازار فعال بوده اند و تلاش کردند سهمیه وارداتشان را پیش از پایان سال پر کنند. در نتیجه بخشی از تقاضا را جلوتر انداختند که به معنای آن است که تقاضای کمتری در اولین ماه‌های سال نو وجود خواهد داشت.

بر اساس گزارش رویترز، همچنین ابهاماتی پیرامون حجم صادرات نفت ایران وجود دارد و آمار دقیقی در این باره وجود ندارد. ممکن است برخی از پالایشگاه‌های چینی از معافیتی که از سوی آمریکا داده شده است، استفاده کرده و نفت ایران را خریداری کنند. اما آنچه که قطعی است این است که چین هیچ محموله‌ای از آمریکا خریداری نمی‌کند حتی با وجود این که نفت هنوز در فهرست تعرفه‌های چین علیه واردات کالاهای آمریکایی در جنگ تجاری میان دو طرف قرار نگرفته است.

انتهای پیام