به گزارش ایسنا، خبرآنلاین نوشت: «ترسو مرد. آری ترسو مرد. تیم امید همان طور که انتظارش می‌رفت، این قدر از کره ترسید که به سادگی از این تیم دو گل بخورد و برگردد تهران.

این اما آیا حقیقت فوتبال زیر ۲۱ ساله‌های ماست؟ نه! این بچه‌ها همان تیمی بودند که در کمتر از دو ماه توانستند خیلی بهتر از تیم ۴ سال قبل‌شان بازی کنند. خیلی بهتر از تیمی که دو سال قبل در رقابت‌های انتخابی المپیک به ژاپن باخت و حذف شد. آن تیم را یادتان هست؟ مدیر فنی‌اش محمد مایلی‌کهن بود و محمد خاکپور روی نیمکتش. تقریبا با همه تیم‌های برتر دنیا بازی کرد ولی باز هم چون دیر شروع کرده بود، باز کم آورد.

از همان تیم دو سال بعد مجید حسینی، روزبه چشمی، سعید عزت‌اللهی، امیر عابدزاده و علی قلی‌زاده در تیم ملی در جام جهانی بازی کردند و از بهترین ها هم بودند، هر کدام‌شان که به ترکیب رفتند.

حالا این تیم جدید را مقایسه کنید با تیم دو سال قبل. تقریبا هیچ چیز نسبت به آن تیم نداشته. دو بازی دوستانه در عراق و یک اردوی کوتاه در چین و بعد مسابقات. برای اولین بار تیمی زیر ۲۱ سال واقعی به بازی‌های آسیایی فرستاده‌ایم و در گروهی دشوار بازی کردند. سرگروه هم شده‌اند.

اسم بازیکن‌ها را، کدام‌شان را شنیده بودید؟ غیر از قائدی برای کمی شیطنت‌های غیر فوتبالی‌اش و معدود دفعاتی که اسم یونس دلفی را شنیده بودید، کدام‌شان ستاره‌های لیگ بودند؟ این بچه‌ها در همین زمان کوتاه اما شکل گرفتند و رفتند بجنگند. مهدی امینی، عارف آغاسی که دیگر اسمش می‌آید یاد چاقو خوردن از مهدی کیانی نمی‌افتیم. علیرضا آرتا که از لیگ یک آمد و فیکس تیم ملی شد. خدابنده لو ، طاهرخانی، قائدی، دلفی، آزادی و روستایی ... این بها بخشی از تیمی هستند که باخت به کره.

تیمی که می‌توانست. اگر همه چیز عادی بود، این قدر ساده نمی‌باخت تا برگردد. نه! آنها باختند چون ما یادشان دادیم: «#باید_ببازید» ما آنها را ترساندیم. ما وقتی ترسیدیم از بازی با کره و گفتیم به میانمار ببازید تا به کره نبازید چیزی به نام روحیه برای این بچه‌ها باقی نگذاشتیم. ما آنها را نابود کردیم و فقط برای باخت به زمین فرستادیم و آنها هم دقیقا همان کاری را کردند که یاد گرفته بودند.

بازی‌شان با کره را باز ببینید. بچه‌ها عالی جنگیدند. تلاش کردند. دربیل زدند و گاهی هم خوردند. دو بار هم گل خوردند ولی گلی نزدند چون ما کاری کرده بودیم که بدانند از مسیر کره نمی‌شود رفت و مدال گرفت. چون وقتی جمع‌شان کردیم و گفتیم مسیر پایین جدول خیلی بهتر است از مسیری که کره با بازیکن ۲۶ ساله تیم تاتنهامش آنجا قرار دارد.

با همین منطق و بعد از تراژدی باخت صوری و باز اول شدن و خوردن به کره خب ما لشکر شکست خورده‌مان را ترسو به بازی با کره فرستاده بودیم. بگذریم که تراژدی شب‌بیداری و استوری‌گذاری یکی از آن بچه‌ها باز چه لطمه‌ای به تیم زد.

با همه این‌ها تیم رفت و باخت ولی این باخت، باخت بچه‌های توی زمین نبود. اگر درون میدان حتی از دادن سه پاس به همدیگر عاجز بودند، نه به خاطر ناتوانی‌شان که به خاطر ترسی بود که ما یادشان دادیم. ما یعنی نگاه حاکم بر ورزش. یعنی آقای وزارت، آقای رئیس کمیته، یعنی مهدی تاج. یعنی حمید استیلی و حتی کرانچار که برای مدال حاضر شدند قمار باخت تحقیرآمیز به میانمار را به جان بخرند.

آری ما باختیم نه این بچه‌ها. حالا اما شما خوب واردید. الان کاسه‌کوزه‌ها را سرشان می‌شکنید. ول‌شان می‌کنید به امان خدا و باز سه ماه مانده به المپیک یادتان می‌افتد المپیک در پیش است و تهش می‌شود همه آن ۴۴ سال قبلی. باز داغ بر دلمان می‌ماند.

این بچه‌ها ترسو نبودند. ما ترسویشان کردیم. حالا این جنایت‌مان را با جنایت مضاعف فراموشی تکمیلش نکنیم و این بار در ژست اندوه‌خور و مرثیه‌خوان نمانیم و کمک کنیم نسلی که می‌تواند ستاره‌اش در آیندهوون بازی کند، همین جا نسوزد و دود شود.

فراموش نکنید همین بچه‌های ۲۱ ساله همین حالا از تیم ۲۳ ساله ۴ سال قبل بهتر نتیجه گرفته. بدون داشتن بازیکن بالای ۲۳ سال! این تیم را تجسم کنید که چند ماه بعد هم نورافکن را داشته باشد، هم رضا شکاری و هم بچه‌های جوان دیگری مثل الهیار صیادمنش و ستاره‌های دیگری که از دل همین لیگ کشف می‌شوند.

فقط به این تیم و این نسل جدید باور داشته باشید و نترسانیدشان. به آنها شجاعت را یاد دهید و برایشان وقت بگذارید و هزینه کنید. تردید نکنید آنها بازنده و ترسو نیستند اگر ما یادشان ندهیم.»

انتهای پیام