به گزارش ایسنا، "ماریا ژئوپرت مایر"(Maria Goeppert Mayer)، فیزیکدان نظری آمریکایی- آلمانی، پس از "ماری کوری"، دومین زنی بود که موفق شد جایزه نوبل فیزیک را دریافت کند.

ماریا در 28 ژوئن سال 1906 در شهر کاتوویتس لهستان به دنیا آمد. او از کودکی به علم علاقمند بود و در سال 1924، در 17 ساگی موفق شد آزمون ورودی دانشگاه را با موفقیت پشت سر بگذارد و در همان سال وارد "دانشگاه گوتینگن" (GAU) شود. وی تحصیلات خود را در رشته ریاضیات آغاز کرد و بعد از پایان دوره‌ کارشناسی، به فیزیک علامند شد و این رشته را تا مقطع دکترا ادامه داد. ماریا در سال 1930 توانست با دفاع از پایان نامه خود زیر نظر "مکس بورن" (Max Born)، فیزیکدان و ریاضی‌دان بزرگ آلمانی، مدرک دکترایش را دریافت کند. موضوع دکترای او، در مورد نظریه جذب احتمالی دو فوتون به وسیله اتم‌ها بود. در آن زمان، امکان تایید تز ماریا بعید به نظر می‌رسید اما این کار، به خاطر پیشرفت لیزر ممکن شد.

ماریا پس از ازدواج با "جوزف ادوارد مایر" (Joseph Edward Mayer)، شیمیدان آمریکایی و استاد "دانشگاه جان هاپکینز" (Johns Hopkins University)، به آمریکا رفت. قوانین سختگیرانه دانشگاه جان هاپکینز در مورد خویشاوندسالاری، امکان عضویت در هیئت علمی را از ماریا گرفت اما او در سال 1935 موفق شد به عنوان استادیار در این دانشگاه فعالیت کند و مقاله برجسته‌ای را در مورد "فروپاشی مضاعف بتا" (double beta decay) به چاپ برساند.

در سال 1937، ماریا به "دانشگاه کلمبیا" (Columbia University) رفت و بدون دریافت حقوق، مشغول به کار شد. او در طول جنگ جهانی دوم، در "پروژه منهتن" (Manhattan Project) شرکت داشت.

پس از پایان جنگ جهانی، ماریا به عنوان استادیار فیزیک "دانشگاه شیکاگو" (UChicago) و فیزیکدان "آزمایشگاه ملی آرگون" (Argonne National Laboratory) به فعالیت پرداخت.

او موفق شد یک مدل ریاضی برای ساختار "پوسته هسته‌ای" (Nuclear shell) ارائه کند که در سال 1963، جایزه نوبل فیزیک را برایش به ارمغان آورد. مدل پوسته هسته‌ای، مدلی است که براساس اصل طرد پائولی، نحوه قرار گیری ذرات در ترازهای انرژی هسته اتم را تشریح می‌کند.

ماریا در سال 1960 توانست به مقام استاد کامل فیزیک "دانشگاه کالیفرنیا، سن‌دیگو" (University of California, San Diego) برسد.

ماریا ژئوپرت مایر، در 20 فوریه سال 1972، به دلیل حمله قلبی درگذشت.

انتهای پیام