به گزارش ایسنا، یک شهر هوشمند را میتوان به عنوان یک شهری توصیف کرد که قابلیت اتصال به وب، تجزیه و تحلیل دادهها، خطهای تلفن همراه، سنسورها، جمع آوری دادهها و سایر تکنولوژیها را شامل شود. این ابزارها میتواند شامل سیستمهای نظارتی مورد استفاده در اجرای قانون، سیستمهای ترافیکی هوشمند، چراغهای خیابانی LED مجهز به سنسورهای حرکتی و حتی شبکههای هوشمند سیستمهای آب آشامیدنی باشد.
یکی از پژوهشگران دانشگاه کولتوری هشدار داده است که: از طریق سنسورهای تعبیه شده در شهرها و تلفنهای هوشمندی که در جیبهای ما قرار دارد، شهرهای هوشمند به طور مداوم قدرت میگیرند و شناسایی افرادی که در آنها زندگی میکنند و اینکه با چه کسانی ملاقات میکنند و حتی اینکه در حال حاضر مشغول انجام چه کاری هستند خیلی عمل راحتی است.
هرچه شهرهای هوشمند دقیقتر میشوند، مسائل مربوط به حریم خصوصی افراد بیشتر میشود. شهرهای مانند سنگاپور، سان فرانسیسکو و لندن در حال حاضر با استفاده از "تکنولوژی سنجش شهری geotracking که نشان میدهد مردم چگونه در تعامل با یکدیگر و محیط اطراف خود هستند، ثبت حرکت مردم و تجزیه و تحلیل زمان واقعی که حجم وسیع داده های جمع آوری شده را پردازش میکند.
به عنوان مثال، پروژه Cityware فیس بوک را مشاهده کنید که نشان داد امکان بروز جابجایهای دیجیتالی و فیزیکی بین دوستان فیس بوکی نیز وجود دارد که قادر به ردیابی و تعامل 30،000 نفر با استفاده از پروفایلهای فیس بوک روی گوشیهای هوشمند هست.
هنگامی که ابزارها به اینترنت متصل میشوند، یک همبستگی طراحی شهر هوشمند میتواند به شرکتها خدمات دهنده به مردم اجازه دهد تا یاد بگیرند که کدام مارکها، محصولات و خدماتی را یک شهروند ترجیح میدهد و جزئیات مربوط به استفاده از آن فرد را در اختیار این شرکتها قرار میدهد. بر اساس اطلاعات سایت پلیس فتا، تمام این اطلاعات جمع آوری شده ارزشمند توسط اشخاص ثالث میتواند خریداری شود.
در نتیجه شهری که دقیقتر میشود، بیشتر مورد آسیبپذیری است. مجموعهای از فرصتهای جدید برای هکرها برای جاسوسی، اختلال و نشت اطلاعات تبدیل شده است. یک حمله سایبری بسیار خطرناک است برای یک شهر هوشمند زیرا میتواند به تمامی اطلاعات زیر ساختی یک شهر صدمات قابل توجهی وارد کند، یا زمانی که هدف یک بیمارستان یا سایر مراکز درمانی باشد حتی میتواند جان هزاران بیمار را به خطر اندازد.
بر این اساس کمتر حوزهای را در قرن 21 میتوان یافت که به فناوریهای جدید اطلاعاتی و ارتباطاتی نیاز نداشته نباشد یا به عبارتی از آنها استفاده نکنند؛ در این بین شهرها به دلیل وجود مسائل خاص و بسیار پیچیدهای که در خود دارند، از همه بیشتر به فناوریهای جدید وابسته هستند. اکنون مباحث شهروند هوشمند، خانه هوشمند، اقتصاد هوشمند، حمل و نقل هوشمند و انرژی هوشمند از جمله مباحث مربوط به هوشمندسازی شهرها هستند که درصورت تحقق یافتن میتوانند در کنار هم پازل شهر الکترونیکی یا هوشمند را کامل کنند.
در کشور ما اما هوشمندسازی شهرها در ابعاد کلان قبل از هر چیز نیازمند تعامل دستگاههای مربوطه است؛ وزارت ارتباطات و فناوری اطلاعات با ایجاد بسترهای زیرساختی میتواند زمینههای لازم را برای ورود شهرداریها به این مقوله شهر هوشمند فراهم کند. در همین راستا وزیر ارتباطات و فناوری اطلاعات، تاکید کرده بود که حرکت به سمت شهر هوشمند و هوشمندسازی شهر در سراسر کشور به گفتمانسازی نیاز دارد.
سال جاری ۲۰۱۸ میلادی سال شهرهای هوشمند
چندی پیش وب سایت i-HLS، در گزارشی بیان کرده که اینتل با همکاری موسسه پژوهشی جونیپر به تازگی اعلام کرده است که سال ۲۰۱۸ میلادی سال شهرهای هوشمند و توسعه زیرساختهای لازم برای آن خواهد بود چراکه این روزها شهرها و کشورهای بسیاری در جهان درصدد برقراری اینترنت اشیا و تبدیل شهرهای کنونی پیشرفته به شهرهای هوشمند هستند تا به شهروندان خود سرویس و خدمات هوشمند و جدیدی را ارائه کنند. تحلیلگران بر این باورند که سال ۲۰۱۸ میلادی سال شهرهای هوشمند و توسعه زیرساختهای لازم برای آن خواهد بود.
موسسه Smart Cities Index هم به تازگی در جدیدترین گزارش خود به بررسی فهرست شهرهای هوشمند در جهان و شاخصهایی که برای انتخاب این شهرها در نظر گرفته شده، پرداخته است که از این شاخصها میتوان به ساختمان هوشمند، جمعآوری هوشمند زباله، حفظ محیط زیست، دیجیتالی شدن تمامی امور دولت و کارهای اداری، دسترسی کامل، راحت و همگانی به اینترنت ۴G LTE، فراوانی دسترسی به هات اسپات اینترنت وای فای، استفاده همهگیر از گوشیهای هوشمند و دستگاههای الکترونیکی، چگونگی توسعه فرآیند هوشمند شدن شهرها، سرویس به اشتراک گذاری خودرو و تاکسی آنلاین، هوشمند کردن سیستم ترافیک، آموزش، مشارکت شهروندان، پارکینگ هوشمند، انرژی پاک، توسعه ناوگان حمل و نقل عمومی برقی و الکتریکی، سرعت بالای اینترنت و حمل و نقل عمومی هوشمند اشاره کرد.
انتهای پیام
نظرات