به گزارش ایسنا و به نقل از گیزمگ، هنگامیکه یک جراح یک برش در دیواره شکم بیمار را بخیه می‌زند، دستگاهی به نام رترکتور یا منقبض کننده‌(Retractor) را در آن وارد کرده که روده را به سمت پایین نگه داشته و آن را از مقابل مسیر کار خود کنار می‌زند.

رترکتورها یا منقبض کننده‌ها(Retractor) ابزار آلاتی هستند که دارای دو نوع دستی و خودکار بوده و جراح با کمک این وسایل می‌تواند در ناحیه عمل، از اکسپوز یا دیدکافی برخوردار باشد. این ابزارهای فولادی با داشتن تیغه خمیده و قلاب مانند که زاویه‌های متفاوتی نیز دارد، بافت‌های سطحی یا عمقی را به اطراف می‌فشارد و به عبارتی باعث انقباض بافتی می‌گردد.

این ابزار اندام‌ها را از سوراخ شدن توسط ادوات جراحی ایمن نگه داشته و همچنین از خارج شدن از ناحیه برش و ایجاد فتق جلوگیری می‌کند. متاسفانه رترکتور باید قبل از اینکه برش به طور کامل دوخته شود، از آن خارج شود که این کار احتمال ایجاد سوراخ در روده و فتق را افزایش می‌دهد. زیرا هنوز قسمت‌هایی از این برش وجود داشته که به طور کامل بخیه نشده‌اند.

به همین دلیل محققان یک ماده نگهدارنده جدید را ایجاد کرده‌اند که می‌تواند در حفره شکم باقی بماند و بدون آسیب رساندن به اندام داخلی، جذب شود.

دکتر جیسون اسپکتور، جراح پلاستیک در مرکز پزشکی پرسبیترین نیویورک و مرکز پزشکی ویل کرنل، پس از انجام عمل‌های ترمیمی مکرر فتق در بیماران، نیازمند ماده ای بود که این مشکل را حل کند. به همین دلیل او همکاری خود را با دکتر دیوید پاتنم، استاد دانشکده مهندسی پزشکی در دانشگاه کرنل آغاز کرد.

آنها موفق به توسعه ماده‌ای(در قالب یک صفحه صاف)شدند که انعطاف پذیری لازم را برای عبور از برش جراحی داشت و از طرفی به قدری محکم بود که از اندام‌ها در برابر پارگی جلوگیری می‌کرد.

این ماده غیر سمی از پلی اتیلن گلیکول ساخته شده است که یک ترکیب شیمیایی است که در محصولاتی مانند ملین‌ها(مسهل‌ها) و دی هیدروکسی استون(DHA)، یک فرآورده جانبی است که از تجزیه گلوکز در بدن ایجاد می‌شود. پلی اتیلن گلیکول باعث انعطاف پذیری مواد می‌شود، در حالی که DHA باعث افزایش قدرت آنها می شود. علاوه بر این، هر دو ترکیب در هنگام برخورد با مایعات(مانند آنهایی که در بدن یافت می شوند) حل خواهند شد.

محققان این پژوهش با موفقیت توانستند این ماده را بر روی موش‌ها آزمایش کنند و امیدوارانه به دنبال انجام آزمایشات بالینی بر روی انسان‌ها هستند.

 مقاله این پژوهش اخیرا در مجله Acta Biomaterialia منتشر شده است.

انتهای پیام

‏‫