به گزارش ایسنا، عصر ایران نوشت: «روزهای تلخی است. آتشی آمد. ساختمانی ریخت و شهری یا نه بهتر بگوییم کشوری سیاه‌پوش شد. این سیاهی فقط اشک، آه، درد نبود برخی زشتی‌ها هم این سیاهی را سیاه‌تر کرد. وقتی همه نگران آتش‌نشان‌های مانده زیر آوار بودند، عده‌ای به دنبال هشتک‌سازی بودند. عده‌ای به دنبال برداشت سیاسی خود از آوارهای پلاسکو بودند.

معمولا در جهان تلاش می‌شود بعد از چنین حوادثی همه دست به دست هم می‌دهند تا این مشکلات حل شود و دردهای مردم تسکین پیدا کند. در ایران اما داستان چیز دیگری است. معمولا جریان‌های سیاسی سعی می‌کنند از این حوادث علیه رقیب استفاده کنند.

این روز‌ها سوالی در ذهن مردم ایجاد شده و آن هم این است که آیا واقعا برخی به فکر مردم هستند؟ مگر می‌شود مردم در حال جان دادن باشند و عده‌ای دیگر به دنبال رسیدن به مقاصد سیاسی خود. واقعا کار به کجا رسیده است که برای رسیدن به مقام و پست حاضریم از روی آوارهای پلاسکو عبور کنیم و به پاستور برسیم؟

این اولین بار هم نبود. در فاجعه قطار تبریز و مشهد و فاجعه منا نیز شاهد این رفتار از سوی سیاست‌زده‌ها بودیم. دقیقا این رفتار این آدم‌ها، آدمی را یاد کسانی می‌اندازد که بعد از زلزله به شهرها هجوم می‌برند و سعی می‌کنند خانه‌های زلزله‌زده را غارت کنند. این افراد مانند کسانی هستند که هنگام تصادف به جای این که کمک کنند، عکس می‎‌گیرند یا سعی می‌کنند با حادثه سلفی بگیرند.

واقعا اتفاق تلخی است که برخی جناح‌های سیاسی در ایران منتظر هستند از هر اتفاقی برای زدن رقیب خود استفاده کنند. در حالی که مردم نگران اقوام یا هموطنان خود هستند، عده‌ای نشسته‌اند و به دنبال این هستند که چگونه می‌شود از این حادثه علیه روحانی یا قالیباف به ویژه در آستانه انتخابات استفاده کنند.

باید بگوییم متاسفانه سال‌هاست در ایران تمام ساحت زندگی مردم سیاسی شده است. در ایران سینما، ورزش، فرهنگ، آموزش، کشاورزی، جوانان، ازدواج و ... سیاسی شده است. سیاسی شدن ساحت زندگی مردم مهم‌ترین مشکل این روزهای ایران است و تا نتوانیم این سیاست‌زدگی را از جامعه ایران دور کنیم با مشکلات اساسی روبه‌رو هستیم.

اصول‌گرا و اصلاح‌طلب هم ندارد. همه این روز‌ها به دنبال رسیدن به قدرت هستند. متاسفانه در ایران سال‌هاست که رسیدن به قدرت تنها هدف و آمال برخی شده است.

نیکولا ماکیاولی که نظراتش در مورد سیاست به «ماکیاولیسم» مشهور شده است، در کتاب خود، «شهریار»، هدف عمل سیاسی را دستیابی به قدرت می‌داند و بنابراین، آن را محدود به هیچ حکم اخلاقی نمی‌داند و در نتیجه به کار بردن هر وسیله‌ای را در سیاست برای پیشبرد اهداف مجاز می‌شمارد و بدین گونه سیاست را به کلی از اخلاق جدا می‌داند. امروز اهالی سیاست ایران که اتفاقا ادعای مسلمان بون را نیز دارند، تبدیل به شاگردان اول دانشگاه ماکیاولی شده‌اند و برای رسیدن به هدف خود از هر وسیله‌ای استفاده می‌کنند.»

انتهای پیام