به گزارش ایسنا، در گزارش پایگاه خبری 24 آمده است:

زمانی که کیم جونگ اون در سال ۲۰۱۰ پست‌های عالی سیاسی و نظامی کره شمالی را به دست آورد و جانشین پدرش کیم جونگ ایل شد، به سرعت مشخص شد که روابط با کره جنوبی به تلخی خواهد گرایید. رفتارهای صلح‌طلبانه کره شمالی در ماه اوت ۲۰۰۹ – مانند اعزام نمایندگانی برای حضور در مراسم تشییع کیم دائه جونگ، رییس‌جمهور پیشین کره جنوبی شاید تا حدودی التیام بخش بود اما در نهایت معلوم شد که ناکافی است.

خبر آزمایش به اصطلاح بمب هیدروژنی در سال ۲۰۱۶ شاید غوغایی بر پا کرده باشد اما جامعه بین‌المللی به سرعت حول این نگرش جمع شدند که "برای حفاظت از خودمان اجازه بدهید کاری نکنیم مبادا آن‌ها را تحریک کنیم". با توجه به این رویکرد، توافق اخیر بین ایالات متحده و کره جنوبی به منظور استقرار سامانه ضد موشکی تاد با انتقاداتی به ویژه از سوی چین مواجه شده است. با این حال با توجه به ماهیت فعالیت پنهانی کره شمالی آیا این امر اقدام بدی محسوب می‌شود؟

روزنامه هافینگتن پست در ماه مه استدلال کرد که سامانه تاد پول هدر دادن است و این که بازگرداندن دیپلمات‌ها به میز مذاکرات برای توجه به علت‌های ناامنی و نه فقط علائم آن حیاتی است. در واقع به طور کلی برای خود فرد مبتلا به بیماری بهتر است که اقدامات پیشگیرانه را دنبال کند تا منشا یک بیماری را قبل از ظهور علائم آن از بین ببرد اما زمانی که تب بالا برود ضرورت دارد که هم به علائم توجه کرد هم پیشگیری را انجام داد. بیان این که مذاکرات با کیم جونگ اون، دیکتاتور کره شمالی «جسد سالار» (حکومتی که هنوز تحت قوانین رهبر پیشین اداره می‌شود) بیهوده بوده است گستاخانه خواهد بود اما مسلما بی اثر خواندن این مذاکرات اشتباه نخواهد بود.

در سال ۲۰۰۰ کره جنوبی ۳۵۰۰ زندانی کره شمالی را مورد عفو قرار داد و با توجه به موافقت کره شمالی با تجدید دیدار خانواده‌ها و دیگر بیانات صلح‌طلبانه به نظر رسید که میز مذاکرات میوه داده است. با این حال تنها دو سال بعد اکراه کیم جونگ ایل در پذیرش «خط محدود شمالی» منجر به نبرد دریایی در جزایر یئون پیئونگ با کره جنوبی شد. از ابتدا مشخص بود که کره شمالی ممکن است ماهیتی قابل اعتماد در حفظ توافق‌نامه‌ها نداشته باشد.

کناره‌گیری کره شمالی از معاهده منع گسترش سلاح‌های هسته‌ای در سال ۲۰۰۳ این موضوع را بیش‌تر نمایان می‌کند. (لازم به ذکر نیست که کره شمالی تنها ۸ سال پس از پیوستن به این معاهده در سال ۱۹۸۵ آن را درسال ۱۹۹۳ نقض کرد) و بعدها در همان سال از توافق دیگری که دو کره را عاری از سلاح های هسته‌ای نگاه می‌داشت کناره گیری کرد که در سال ۱۹۹۲ به همراه کره جنوبی آن را امضا کرده بود. افزون بر این اذعان کیم جونگ ایل در سال ۲۰۰۵ مبنی بر این که او در واقع در حال تولید تسلیحات هسته‌ای بود و متعاقب آن آزمایش موشک‌های دوربرد نه تنها بر این عبارت که توافق‌نامه‌ها برای رهبر مستبد معنای ندارند صحه گذاشت بلکه ترس را در ایالات متحده و کره جنوبی به وجود آورد. بعدها در سال ۲۰۰۹ کره شمالی به تمامی توافق نامه‌های پیشین با کره جنوبی پایان داد.

همه این‌ها پیامد آزمایش بمب هیدروژنی معروف است و با توجه به برنامه گسترش سلاح هسته‌ای کره شمالی تحریم‌های سنگین ایالات متحده بر این کشور اعمال می‌شود. با این که از موضوع دور می‌شویم اما کاملا باور می‌رود که این بمب که توسط کیم جونگ اون در ژانویه ۲۰۱۶ آزمایش شد در واقع یک بمب هیدروژنی به ابعاد ۱۰ هزار کیلوتن نبود بلکه شاید یک بمب شکافت اتمی حدود ۲۰ کیلوتن بوده باشد.

با بررسی تمامی توافق‌نامه‌های کنار گذاشته شده و بدعهدی کره شمالی دشوار نیست که نتیجه بگیریم مذاکرات در این برهه زمانی در حفاظت از کره جنوبی و غرب در برابر تهدید هسته‌ای پیونگ یانگ کافی نخواهد بود. مخالفت با سامانه پدافند منطقه‌یی ارتفاع بالا (تاد) از ترس این که کره شمالی این سامانه را یک تهدید تلقی کند، همانند این است که از ترس تهدید افرادی که در ابتدا مانع فعالیت آن‌ها شده‌اید از افشاگری خودداری کنید.

انتهای پیام