به گزارش ایسنا، به نقل از پایگاه خبری تحلیلی مری تایم اگزکیوتیو، زمین لرزه و سونامی توهوکو در 11 مارس 2011 منجر به گداخت راکتور نیروگاه انرژی هسته‌ای فوکوشیما داییچی و انتشار گسترده گازها و مایعات رادیواکتیو شد.

بارش‌های رادیواکتیو در زمین به خوبی ثبت شده است اما اندازه‌گیری توزیع مواد رادیواکتیو در دریا و در اقیانوس‌ها به دلیل گوناگوی جریان‌های اقیانوسی و مشکلات بزرگ‌تر در نمونه برداری به مراتب بسیار دشوار است.

اگر چه این حادثه یکی از بزرگ‌ترین حوادث هسته‌ای و برای اقیانوس‌ها بی‌سابقه بود، میزان سزیوم رادیواکتیو منتشره معادل حدود 2 درصد مواد رادیواکتیوی بود که از انفجار سلاح‌های هسته‌ای حاصل می‌شود و حدود 20 درصد سزیوم منتشره از حادثه چرنوبیل بود. این میزان  سزیوم در مقایسه با تخلیه عمدی سزیوم از نیروگاه باز فرآوری سوخت هسته‌ای سلافیلد در بریتانیا دارای مقدار مشابهی است.

در ابتدا بخش عمده‌ا از انتشار مواد رادیو اکتیو فوکوشیما، به جو وارد می‌شد اما حدود 80 درصد از بارش‌ها به داخل اقیانوس راه یافت.

رادیو ایزوتوپ‌های متعددی منتشر شد اما تمرکز ها بر سزیوم 137 معطوف شده است. این ماده رادیواکتیو نسبتا دارای طول عمر زیادی است. سزیوم بسیار حلال است برای همین به سرعت در اقیانوس پراکنده می‌شود.
سطح سزیوم 137 در نقطه اوج خود در سال 2011، ده‌ها میلیون برابر پیش از حادثه فوکوشیما بود. با گذشت زمان و با فاصله گرفتن از سواحل ژاپن سطوح رادیواکتیو به طور قابل توجه کاهش یافته است. در سال 2011 نیمی از نمونه‌های ماهی‌ها در آب‌های ساحلی فوکوشیما دارای سطوح سزیوم رادیواکتیو بالاتر از حد مجاز در ژاپن بودند اما در سال 2015 این مقدار سزیوم به یک درصد بالاتر از محدوده مجاز کاهش یافت. با این حال سطوح بالای رادیواکتیو هنوز در ماهی‌های اطراف این بندر وجود دارد.

خطرات تشعشعات به زندگی انسانی در مقایسه با 15 هزار جانباخته در نتیجه سونامی و زمین لرزه توهوکو نسبتا  ناچیز است. تاکنون هیچ مرگ مستقیمی ناشی از این تشعشعات گزارش نشده است.

دکتر کن بوسلر از موسسه اقیانوس شناسی وودز هول و نویسنده اصلی این گزارش گفت: در مجموع این نتایج کاهش خطرات تشعشعات در اقیانوس‌ها و زندگی آبی را نشان می‌دهد.

او اضافه کرد که به جز در بندرگاه نزدیک نیروگاه انرژی هسته‌ای فوکوشیما این واقعیت در مورد مابقی مکان‌ها مصدق می‌کند. بیش‌ترین آلودگی اقیانوس سطح بستر دریا و در رسوبات ساحلی ژاپن وجود دارد.

این گزارش توسط کمیته علمی کارگروه تحقیقاتی اقیانوسی ارائه شده است.

انتهای پیام