محقق ایرانی موسسه MIT و همکارانش موفق به ابداع شیوه‌ای نوین در ساخت اندام‌های مصنوعی شدند که از این روش برای ساخت کبد مصنوعی و بافت قلب روی موش و خوک استفاده کردند و امیدوارند با دستیابی به نتایج امیدبخش، در آینده نسل نوینی از روش‌های درمانی را برای بیماران نیازمند ارائه دهند.
دکتر علیرضا خادم حسینی مجری طرح در گفت‌وگو با خبرنگار علمی ایسنا، مواد مهندسی شده را دارای توان بسیار بالا در درمان پزشکی دانست و گفت: با انجام پروژه تحقیقاتی با عنوان «نانو میکرو هیدروژل‌های ساخته شده برای مهندسی بازسازی کننده» روش نوینی را در این زمینه ارائه کردیم.
وی با اشاره به جزئیات این طرح خاطرنشان کرد: بافت مهندسی شده که در این طرح تولید شد، قادر است با استفاده از شبکه پلیمری حاوی آب که به آنها هیدروژل گفته می‌شود، رفتار سلول‌ها را تنظیم کند.
خادم حسینی با بیان این‌که در این مطالعات هیدروژل‌های هیبریدی را که توان شبکه‌ای شدن نوری را دارند، با استفاده از ترکیب طبیعی مولکول‌ها و نانوذرات توسعه دادیم، افزود: این ترکیبات می‌توانند برای تنظیم خواص شیمیایی، بیولوژیکی، مکانیکی و الکتریکی سلول‌های زنده به کار روند.
مجری طرح، با تاکید بر این که از این هیدروژل به عنوان داربستی برای کشت سلول استفاده می‌شود، ادامه داد: این داربست‌ها موجب تمایز سلول‌های بنیادی به انواع سلول‌های مورد نظر و در نهایت تشکیل مستقیم بافت قلب یا استخوان می‌شوند.
وی با بیان این که داربست هیدروژلی تولید شده با اتصال سلول‌های زنده به یکدیگر، یک اندام یا بخشی از آن را تولید می‌کند، اضافه کرد: این داربست با استفاده از پلیمر «پلی اتیلن گلیکول (PEG)» تولید شد. این پلیمرها موادی مایع هستند که در برابر نور، جامد شده و سلول‌های زیستی را در آجرهای مکعبی خود محبوس می‌کنند و در این حالت است که می‌توان مکعب‌ها را با استفاده از این پلیمر که نقش چسب زیستی را به عهده دارند، برای ساخت بافت‌های متفاوت مورد استفاده قرار داد.
خادم حسینی خاطرنشان کرد: این آجرهای کوچک پلیمری از توانایی ساخت بافت مصنوعی و انعطاف پذیری بالا از لحاظ ساخت و رشد دادن سلول‌های زنده برخوردار هستند.
وی فرآیند سرهم کردن سلول‌های آزاد شده برای ساخت اندام را فرآیندی پیچیده و دشوار توصیف کرد و یادآور شد: تاکنون محققان دنیا موفق به ساخت بافت‌های ساده مانند بافت پوستی و غضروف بر روی چارچوب‌های قابل تجزیه شده‌اند؛ ولی روش‌های استفاده شده برای ساخت بافت‌های طبیعی با محدودیت‌هایی مواجه است.
این محقق ایرانی با تاکید بر این که این ماده سازگار با بدن است، یادآور شد: این تحقیقات علاوه بر آن که روی حیوانات کوچک مانند موش کاربردی شد، بر روی حیوانات بزرگ چون خوک نیز اجرایی شده است.
وی اضافه کرد: در این مطالعات در تلاش هستیم تا با استفاده از این شیوه ابداعی اقدام به ساخت کبد مصنوعی یا بافت قلبی کنیم.
مجری طرح ابراز امیدواری کرد که توسعه این روش بتواند در آینده نسل نوینی از درمان را در حوزه پزشکی ارائه دهد.
به گزارش ایسنا، دکتر علی خادم حسینی، عضو هیات علمی و استاد فناوری علوم بهداشت و درمان در بخش فناوری و بهداشت دانشگاه هاروارد و دانشکده پزشکی هاروارد است. زمینه پژوهشی این محقق ایرانی بر مبنای توسعه فناوری در مقیاس میکرو و نانو به منظور کنترل رفتار سلول با هدف توسعه و بهبود بیو مواد در مهندسی بافت است.
در این راستا علاوه بر ارائه روش ابداعی برای تولید اندام مصنوعی، دستاوردهای نوینی را عرضه کرده است که از آن جمله می‌توان به رگ مصنوعی اشاره کرد. در صورتی که مواد غذایی برای اندام تولید شده تامین نشود، اندام به سرعت از بین خواهند رفت که برای رفع این مشکل دکتر خادم حسینی و همکارانش در تلاشند تا از این شیوه برای ساخت لوله‌هایی استفاده کنند که دارای عملکردی مانند مویرگ‌ها هستند.
این پژوهشگر برجسته ایرانی در زمینه ساخت هیدروژل‌های رسانا با یکپارچه‌سازی نانو مواد از جمله نانو لوله‌های کربنی، گرافنی و گرافن اکسید پیشگام بوده است.
پروژه تحقیقاتی وی با عنوان «نانو میکرو هیدروژل‌های ساخته شده برای مهندسی بازسازی کننده» در بیست و نهمین جشنواره بین‌المللی خوارزمی حائز رتبه اول پژوهش‌های بنیادی شد.
انتهای پیام
نظرات