پژوهشگران در دانشگاه وسترن کانادا، ژن خاصی را شناسایی کرده‌اند که نقش اصلی را در از بین ‌بردن غضروف در آرتروز (استئوآرتریت) دارد.

به گزارش سرویس علمی ایسنا منطقه علوم پزشکی تهران، محققان با این یافته نشان ‌دادند زمانی‌ که ژن PPARdelta از غضروف برداشته می‌شود، به میزان قابل توجهی از پیشرفت آرتروز بعداز ضربه، کاسته می‌شود.

فرانک‌ بایر، از مولفان پژوهش و استاد دپارتمان فیزیولوژی و داروشناسی دانشکده‌ ‌پزشکی و دندانپزشکی Schulich دانشگاه وسترن اظهار کرد: پژوهش‌های جدید امیدوارکننده ‌است و شاید اولین گام برای شناسایی درمان‌های نوین باشد.

بایر افزود: نتایج پژوهش‌ها نشان ‌می‌دهد که این ژن، نقش مهمی در عوامل بیماری‌زای آرتروز ایفا می‌کند و بنابراین ممکن ‌است قدم ‌اول در شناخت درمان‌های جدید باشد.

براساس گزارشی توسط انجمن آرتروز کانادا، بیش‌از 4.5 میلیون نفر از افراد بالغ کانادایی دچار آرتروز هستند و تخمین ‌زده می‌شود هزینه‌ مستقیم مراقبت بهداشتی از این افراد به ۱۰ میلیارد دلار برسد. آرتروز بعداز ضربه که با صدمه‌ خاصی شروع می‌شود، موجب ۱۰ تا ۱۵ درصد تمام موارد این بیماری است و بر بخش جوانتر و فعالتر جامعه تاثیرگذار است.

به گفته محققان، تفکر رایج این است که در ساعات اولیه‌ بعداز صدمه چه اتفاقی ممکن ‌است تأثیر درازمدت داشته باشد. نتایج این پژوهش نشان می‌دهد که می‌توان امیدوار بود این داروها چنانچه درست بعد از وقوع صدمه تجویز ‌شوند، شاید شروع تخریب غضروف همراه با آرتروز را کاهش دهند.

یافته‌های این پژوهش همچنین ممکن ‌است به تشریح رابطه‌ چاقی با استئوآرتریت کمک کند.

به گفته محققان، مدت‌ها چنین به ‌نظر می‌رسید که چاقی یکی ‌از عوامل اصلی تهدید برای ابتلا به آرتروز است و تفکر رایج چنین بود که این ارتباط با وزن اضافی روی مفاصل همراه است. با این ‌همه، مدارک اخیر نشان ‌می‌دهد که علائم شیمیایی‌ در حال گردش در بدن، به ‌خطر آرتروز در بیماران چاق کمک می‌کند.

بایر اظهار کرد: چون ژن PPARdelta با مولکول‌های چربی فعال می‌شود، لیپیدهای موجود در غذای پرچرب ممکن‌ است به طور مستقیم این مسیر را فعال ‌کنند تا ژن PPARdelta اجازه تخریب غضروف را در مدل جانوری پیدا کند.

به گفته بایر، نتایج ‌این پژوهش همچنین نشان ‌می‌دهد که در آینده، تنظیم PPARdelta با تغییرات برنامه‌ غذایی روزانه و نه از ‌طریق داروها، ممکن‌ است راهبردی برای پیشگیری از آرتروز باشد.

این تحقیق به ‌صورت آنلاین در مجله‌ Arthritis & Rheumatology منتشر شده است.

انتهای پیام