ابوسعید ابوالخیر یکی از خاص‌ترین، تاثیرگذارترین و شاید بتوان گفت از متفاوت‌ترین عرفا و شخصیت‌های فارسی زبان است که نامش با عرفان و شعر پیوندی عمیق یافته است و او نخستین کسی است که سماع، شور، وجد و حال را وارد عرفان کرد و آن را در بین مریدان خویش رواج داد.

فاطمه شکیبایی، استاد رشته ادبیات دانشگاه تربت حیدریه با معرفی این عارف به خبرنگار خبرگزاری دانشجویان ایران(ایسنا)، منطقه خراسان رضوی، اظهار کرد: ابوسعید فضل الله بن احمد بن محمد ابراهیم معروف به ابوسعید ابوالخیر، شخصیت برجسته زهد و تصوف ایران، روز یکشنبه، اول محرم سال 357 هجری قمری دیده به جهان گشود و لقب او فضل‌الله و فرزند ابولخیر است و پدرش از بزرگان مهنه بوده و بدین جهت ملقب به بابو از القاب رایج خراسان در آن روزگار گردیده است.

وی یادآور شد: حتی در زمان کنونی نیز در برخی نواحی اطراف تربت حیدریه لفظ بابو را برای پدر بزرگان و مشایخ به کار می‌برند، چنانکه پدر ابوسعید را بابو‌الخیر می‌گفته‌اند، پدرش عطار پیشه بوده و زندگی نسبتا مرفهی داشته وعلاقمند به فراگیری تعالیم تصوف بوده است. بدین جهت در مجالس و مراسم صوفیان شرکت می‌کرده و فرزند را نیز همراه خود می‌برده است، چنانکه از زبان شیخ نقل است "پدرم مرا با خود به نماز جمعه می‌برد یک روز در راه به شیخ ابوالقاسم کرکانی که خود از مشایخ بزرگ اهل تصوف است برخورد کردیم که آن روز شیخ ابوالقاسم پدر ابوسعید را به داشتن چنین فرزندی و اینکه در آینده مراد و بزرگ صوفیان خواهد بود نوید داد."

این استاد دانشگاه خاطرنشان کرد: دوران کودکی ابوسعید درمهنه گذشت و تعالیم اولیه قرن را نزد ابومحمد عناری فرا گرفت و پس از آن در حدود 12 سالگی برای تحصیل علوم رایج آن دوران به مرو که از مراکز مهم و اصلی فراگیری علوم بوده است عزیمت می‌کند واز محضر استادانی چون ابوعبدالله خضری و ابوبکر قفال مروزی و دیگر استادان، علم فقه و سایر علوم ظاهری را می‌آموزد تا اینکه به خانقاه پیر ابوالفضل سرخسی درآمده و تحت تاثیر سخنان، یکباره علوم ظاهری را رها کرده و تمام کتاب‌هایش را زیر خاک دفن می‌کند و به عرفان و تصوف روی می‌آورد و در تصوف از محضر بزرگانی چون ابوالقاسم بشر، ابوالفضل سرخسی و ابوعلی دقاق کسب فیض کرده است.

شکیبایی خاطرنشان کرد: ابوسعید تا چهل سالگی شاگردی کرد و سپس به مقام ارشاد رسید و به دستور ابوالفضل سرخسی برای راهنمایی خلق به زادگاه خود مهنه برگشت و البته همچنان بر عبادت و ریاضت و مجاهدت افزود و نیز به تربیت مریدان پرداخت.

شکیبایی با اشاره به کتاب‌هایی که براساس سخنان بوسعید تالیف شده است، بیان کرد: اسرار توحید فی مقامات شیخ ابی سعید تالیف محمد بن منور، رساله حالات و سخنان شیخ ابوسیعد است که گردآورنده آن ابوروح لطف‌الله نوه ابوسعید است. به رغم اینکه وی در معارف صوفیه اثری مهم تالیف نکرده است اما از شواهد و قرائن بر می‌آید که در ذهن ابوسعید یک جهان بینی عرفانی به صورت کل و منظم شکل یافته است.

وی تاکید کرد: ابوسعید ابوالخیر درسال 440 هجری قمری دارفانی را وادع گفت و مزار ابوسعید در مهنه دشت خاوران واقع است. در خراسان دو مکان به نام مزار ابوسعید ابوالخیر شهرت دارد، یکی در مهنه مه ولات و دیگری در جلگه رخ در نزدیکی کدکن است.

انتهای پیام