در سال 1308 خورشیدی هنگامی که راه آهن جنوب و سراسری ساخته می‌شد پلی بر روی رودخانه کارون احداث شد که به خاطر رنگ و روی سیاهش به «پل سیاه» معروف شد.

به گزارش خبرنگار خبرگزاری دانشجویان ایران‌(ایسنا)‌، منطقه خوزستان، «پل سیاه» در واقع در محل پل تاریخی شادروان که قدمت آن به دوران ساسانیان بازمی‌گردد، به طول 1050 متر در زمان پهلوی اول ساخته شد.

اصلی‌ترین کاربرد این پل اتصال و ارتباط خط آهن بندرامام خمینی (ره) در جنوب استان خوزستان به راه آهن سراسری خرمشهر تهران است.

«پل سیاه» در دوران‌ مختلفی تاریخی تاثیر به سزایی داشته است تا آن جایی که حتی با توجه به نقش‌اش نامش نیز تغییر یافته است. به عنوان نمونه می‌توان به سال‌های پرفراز و نشیب جنگ جهانی دوم اشاره کرد، همان زمانی که این پل مسیر حمل آذوقه، نیرو و مهمات ارتش روسیه بود و به علت این که یکی از گلوگاه‌های مهم در موفقیت متفقین به شمار می‌رفت، در آن دوران به «پل پیروزی» شهرت یافت.

عاطفه رشنویی، معاون میراث فرهنگی خوزستان، درباره وضعیت «پل سیاه» اهواز گفت: قصد داریم با اداره کل راه آهن تفاهم‌نامه‌ای را جهت حفظ و نگه‌داری آن منعقد کنیم ولی هنوز هیچ برنامه خاصی برای آن نداریم، چراکه «پل سیاه» پلی زنده است و به حیاتش ادامه می‌دهد و جزو آثار و ِالمان‌های شهر اهواز است. فقط باید حفاظت و نگه‌داری شود.

او ادامه داد: همچنین قرار است نه تنها برای «پل سیاه» بلکه برای معرفی کل آثار تاریخی اهواز با شهرداری‌ها تفاهم‌نامه‌هایی را بنویسم که طبق این تفاهم‌نامه‌ها شهرداری نسبت به نصب تابلوهای معرفی آثار و شیوه دسترسی به آن‌ها اقدام کند.

همچنین عبدالکریم درویش‌زاده، مدیر کل راه‌آهن جنوب، گفت: «پل سیاه» در حال حاضر مشکلی ندارد، اما ما با همکاری شهرداری برنامه ترمیم پایه‌های پل و نوپردازی آن را در دستور کار خود قرار داده‌ایم.

یکی از موضوعات بسیار مهم درباره «پل سیاه» این است که این پل بسیار قدیمی در مرکز کلانشهر اهواز واقع شده است و همین موضوع این فرصت را مهیا می‌کند تا با ایجاد فضایی مناسب در اطراف آن علاوه بر جلب نظر گردشگر به معرفی هر چه بهتر آن بپردازیم.

«پل سیاه» اهواز در واقع به عنوان طولانی‌ترین پل ریلی اثر منحصر به فردی است و مسئولان استان و به ویژه نهادی همچون شهرداری باید توجه ویژه‌ای به آن داشته باشد.

همچنین ذکر این نکته خالی از لطف نیست که بدانیم «پل سیاه» فقط یک پل معمولی نیست، بلکه پلی است که با خود هویت و تاریخ یک شهر و شاید یک کشور را به همراه دارد و توجه و رسیدگی به آن در واقع احترام به گذشتگان و حفظ هویت و تاریخ یک شهر برای آیندگان است.

انتهای پیام