‌بر اساس اعلام مرکز آمارنرخ باسوادی کشور ۸۴.۷۵ اعلام شده که استان سیستان‌وبلوچستان با ۲۸.۴۴ درصد، رقم بی سوادترین استان کشور را به خود اختصاص داده و استان کردستان با ۲۲.۳ درصد بی‌سواد در جایگاه دوم قرار گرفته است و ۱۹.۵۶ درصد از جمعیت استان لرستان نیز فاقد سواد هستند، آخرین رتبه بی سوادی در اختیار استان اردبیل با ۱۹.۲۳ درصد نرخ بی سوادی قرار دارد.

به گزارش خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، منطقه سیستان و بلوچستان، علیرضا نخعی مدیرکل آموزش وپرورش سیستان وبلوچستان در نشستی خبری بیان داشت: نرخ باسوادی در این استان 79 درصد است و می‌توان گفت: 370 نفر بیسواد در استان وجود دارد که در مقایسه با میانگین کشوری که 86 درصد است، هفت درصد کاهش را نشان می‌دهد.

معاون نهضت سوادآموزی اداره‌کل آموزش و پرورش سیستان و بلوچستان هم بیان کرده است: با حمایت همه‌جانبه دولت تدبیر و امید و استاندار سیستان و بلوچستان هم‌اکنون نرخ باسوادی در این استان از ۲۹ درصد ابتدای انقلاب به بیش از ۷۰ درصد رسیده است.

سنجرانی گفته است: ۲۰۰ هزار بی‌سواد در استان وجود دارند که ۴۰ هزار نفر از این بی‌سوادان دارای سن حدود ۴۵ سال هستند و اکثر آنها حتی سواد خواندن و نوشتن را هم ندارند.

سنجرانی بیان کرد: این استان مهم‌ترین و باکیفیت‌ترین آمار را در زمینه سوادآموزی دارد.

وی تاکید کرده است: بیشتر این بی‌سوادان والدین هستند.

به نظر می رسد تناقض آماری در بیان درصد با سوادی در کشور وجود دارد، اما آماری که از نتایج سرشماری در استان بدست آمده و ذکر آمار از سوی مسئولان سیستان و بلوچستان تفاوت بسیار دارد.

‌بر اساس آخرین سرشماری کشور در سال 90، قدر مطلق بی‌سوادی در گروه سنی 6 ساله و بالاتر که در سال 1355، 14 میلیون و دویست هزار تن بود، به 9 میلیون و هفتصد هزارتن در سال 90 کاهش پیدا کرد.

معاون آموزشی سازمان نهضت سوادآموزی در مصاحبه ای بیان کرده است: در زمان حاضر بر اساس سرشماری انجام شده در سال 1390، حدود 9 میلیون و 700 هزار بی سواد و حدود 11 میلیون کم سواد در کشور وجود دارد.

مهدی زاده در بیان جزییات آمار بی سوادی در کشور گفته است: از 9 میلیون و 700 هزار بی سواد مطلق، 3 میلیون و 450 هزارتن بی سواد زیر 50 سال هستند و 6 میلیون و 300 هزار تن دیگر نیز بالای این سن هستند.

گرچه آمارهای موجود بر اساس سرشماری ها حاکی از کاهش بی سوادی و رشد سواد در کشور طی سه دهه ی گذشته است اما به نظر می رسد این میزان در مقایسه با هدف تعیین شده در برنامه ی پنجم توسعه مبنی بر ریشه کنی بی سوادی در سال پایانی این برنامه، فاصله دارد و باید به بررسی موانع تحقق آن پرداخت.

محمد مهدی زاده معاون آموزشی سازمان نهضت سوادآموزی کشور در این گفت و گو از تناقض‌های آماری میان آمارهای ثبت شده با واقعیت موجود سخن گفته است.

به گفته ی وی حتی در مواقعی فرد خود را بی سواد معرفی کرده است و با مراجعه به محل سکونت معلوم شده که وی دست کم سواد خواندن و نوشتن را دارا‌ست.

این در حالی است که مهدی زاده از بانک اطلاعاتی مربوط به مشخصات نزدیک به 48 میلیون نفر از افراد سخن گفته که در اختیار سازمان نهضت سوادآموزی بوده و این سازمان به دنبال تکمیل آن است.

وی همچنین در بیان دیگر چالش‌های پیش روی سازمان به مسایلی نظیر بی انگیزگی و نداشتن تمایل در میان بی‌سوادان نسبت به یادگیری، وجود کودکان بازمانده از تحصیل، نبود کتاب‌های آموزشی مناسب برای کم سوادان در راستای پایدار ساختن یادگیری، شناسایی نشدن و غفلت از کودکان 6 ساله‌ی آموزش ناپذیر مانند معلولان ذهنی و حرکتی و نداشتن اطلاعات کامل و دقیق از کودکان کار و حاشیه نشینان اشاره کرد.

معاون سازمان نهضت سوادآموزی تعصبات قومی را از دیگر عوامل ریشه کن نشدن بی سوادی در مناطقی مانند آذربایجان شرقی، کردستان و سیستان و بلوچستان که بالاترین میزان بی سوادی را دارا هستند، دانست و در این باره گفت: در برخی از شهرهای کشور به رغم رشد جمعیت بالا، به دلیل تعصبات قومی نرخ بی سوادی بالا و تعداد دختران بازمانده از تحصیل یا کم سواد بالا‌ست.

بی سوادی تنها به کشورهای جهان سوم و در حال توسعه تعلق ندارد، بلکه کشورهای پیشرفته نیز با این پدیده رو به رو هستند، کارشناسان معتقدند که بی سوادی قابل ریشه کنی نیست اما در کنار این نظر، برنامه ریزی برای کاهش بی سوادی اهمیت بالایی در مهار و کاهش آمار بی سوادی دارد. امروزه نگاه کسانی که در جهان به دنبال رشد، توسعه و اصلاحات هستند، ابتدا به آموزش و پرورش معطوف می شود و استحکام پایه‌های یادگیری و تعلیم و تربیت را مورد توجه قرار می‌دهند. دیگر روش سنتی آموزشی پاسخگوی جهانی که به سمت توسعه ی روافزون فن آوری اطلاعات می‌رود، نیست و نیاز به برنامه ریزی‌های فوری‌ برای سازمان‌های آموزشی احساس می‌شود.

از سوی دیگر تلاش‌های نظام آموزشی ایران در رشد و توسعه‌ی سوادآموزی قابل ستایش است، اما اکنون در دنیای سرعت و دانش تقاضا برای نیروی انسانی تحصیل کرده و متخصص بیش از پیش احساس می‌شود و با سرعت زیادی در حال افزایش است. بنابراین رساندن نرخ بی‌سوادی به کمترین میزان ممکن و تربیت نیروهای تحصیلکرده از مهم‌ترین راهکارهای تسریع کننده در مسیر رشد و تعالی کشور و پاسخگویی به اقتصاد نوین توسعه خواهد بود.

‌انتهای پیام