ماه نزدیک‌ترین همسایه کیهانی زمین محسوب می‌شود که با باز تاباندن نور خورشید، شب های زمین را نورانی می کند.
به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، تنها قمر زمین و پنجمین قمر بزرگ منظومه شمسی، فاقد جو بوده و قطری معادل 27 درصد قطر زمین و چگالی معادل 60 درصد چگالی زمین دارد؛ فاصله زمین تا ماه 384 هزار کیلومتر است و یک پالس نوری در مدت 1.26 ثانیه از زمین به ماه می رسد.
شکل گیری ماه
بر اساس یکی از فرضیه های مطرح، شکل گیری ماه به زمان برخورد یک سنگ فضایی در ابعاد مریخ با زمین، کمی پس از آغاز شکل گیری منظومه شمسی در 4.5 میلیارد سال قبل باز می گردد.
گرفتار در مدار
زمین و ماه هر دو در حال چرخش و حرکت مداری هستند، اما چهره ماه همواره از منظر زمین ثابت است.
سال ها قبل اثرات گرانشی زمین باعث کاهش چرخش ماه حول محور خود شد؛ زمانیکه سرعت چرخش ماه به اندازه کافی با دوره مداری – مدت زمان گردش ماه بدور زمین – منطبق شد، اثر گرانشی تثبیت شد.
زمانی که ماه در اطراف زمین در حال چرخش است، بخشی از این زمان بین زمین و خورشید سپری می شود و نیمه روشن از زمین دور است که اصطلاحا ماه نو نامیده می شود.
به علت تابش نور خورشید به ماه، قمر زمین قابل رویت می شود؛ اگر نور کامل خورشید به قسمتی از ماه که بسمت زمین است تابیده شود، ماه بصورت قرص کامل دیده می شود.
اگر نور خورشید فقط به بخشی از ماه که رو به زمین است تابیده شود، بر حسب میزان تابش نور، ماه بصورت هلال باریک، نیم قرص یا وضعیت کاملا گرد دیده می شود.
آپولو، درختان ماه
بیش از 400 درخت بر روی زمین از ماه آمده اند؛ در سال 1971 میلادی «استورات روزا» فضانورد مأموریت آپولو 14 ناسا دانه هایی را با خود به ماه برد.
دانه های جوانه زده سپس به زمین بازگردانده شده و در مناطق مختلف آمریکا و جهان کاشته شدند که به درختان ماه (Moon Trees) شهرت پیدا کردند.
قمرهای خواهر زمین
ماه تنها قمر طبیعی زمین محسوب می شود؛ در سال 1999 میلادی محققان دریافتند که سیارکی با قطر پنج کیلومتر در چگالی گرانش زمین گرفتار شده و در نتیجه به قمر زمین تبدیل شده است.
چرخش قمر Cruithne در مدار نعل اسبی شکل به دور زمین 770 سال بطول می انجامد و به گفته دانشمندان، دست کم بمدت پنج هزار سال در اطراف زمین به حالت تعلیق باقی می ماند.
کیسه مشت زنی سنگ های فضایی
گودال های متعدد بر سطح ماه در نتیجه برخورد صدها سنگ فضایی بین 4.1 میلیارد تا 3.8 میلیارد سال قبل ایجاد شده است.
ماه از لحاظ زمین شناسی چندان فعال نیست، به همین دلیل وقوع زمین لرزه یا آتشفشان باعث از بین رفتن این دهانه‌های برخوردی نشده است؛ نبود جو و شکل نگرفتن باد و باران از دیگر دلایل فرسایش بسیار کم در سطح ماه است.
ماه تخم‌مرغی شکل
ماه یک جرم کاملا کروی و مدور نیست، بلکه ظاهری تخم مرغی شکل دارد؛ مرکز جرم ماه در مرکز هندسی قمر قرار نداشته و حدود دو کیلومتر خارج از مرکز است.
ماه لرزه
فضانوردان مأموریت آپولو از لرزه سنج بر سطح ماه استفاده کرده و دریافتند که این گوی درخشان یک مکان کاملا مرده محسوب نمی شود؛ در ماه لرزه‌های خفیف زیر سطحی روی می‌دهند که احتمالا ناشی از کشش گرانشی زمین هستند.
ایجاد شکاف‌های کوچک بر سطح ماه به همراه خروج گاز، نشانه‌ای از وقوع ماه لرزه‌ها هستند.
دانشمندان معتقدند که ماه احتمالا دارای یک هسته گرم یا مذاب است؛ اما داده های فضاپیمای اکتشافی ناسا در سال 1999 میلادی نشان می دهد، ماه دارای هسته نسبتا کوچکی – بین دو تا چهار درصد جرم – است.
سیاره ای به نام ماه؟
قمر زمین بزرگتر از پلوتو بوده و قطر آن حدود یک چهارم قطر زمین است؛ برخی دانشمندان معتقدند که ماه شباهت زیادی به یک سیاره دارد و سیستم زمین- ماه را بعنوان سیاره دوتایی می نامند.
اثر جزر و مد ماه
پدیده کشند یا جزر و مد در اثر نیروی گرانش ماه ایجاد می‌شود و خورشید اثر کمتری در این زمینه دارد؛ نیروی گرانشی ماه و خورشید باعث بالا و پایین رفتن منظم آب اقیانوس‌ها و دریاها می‌شود که نتیجه آن امواج جزر و مدی است.
آب‌های آن سوی کره زمین که از ماه دور هستند، کمتر تحت تأثیر گرانش ماه قرار گرفته و هنگام جزر پایین می‌روند؛ در طرف مقابل که تحت تأثیر گرانش شدید ماه قرار دارد، آب ها در هنگام مد بالا می آیند.
خداحافظی با ماه
ماه در حال دور شدن از زمین است؛ هر سال ماه بخشی از انرژی چرخشی زمین را سرقت کرده و از آن برای رساندن خود به مدار بالاتر (حدود 3.8 سانتیمتر بالاتر) استفاده می‌کند؛ در این شرایط ماه حدود 22 هزار کیلومتر از زمین دورتر خواهد شد.
انتهای پیام
نظرات