دانشمند ایرانی دانشگاه هاروارد - موسسه فنی ماساچوست، موفق به تولید نوعی مواد هیبریدی ساخته شده از سلولهای قلبی و نانولوله‌های کربنی شده که ممکن است در آینده بتواند در درمان قلب‌های آسیب دیده و همچنین ارائه عضله ساخته شده از بافتهای زنده برای ربات‌ها مورد استفاده قرار گیرد.

به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران(ایسنا)، دکتر علی خادم‌حسینی، استاد بخش علوم بهداشت و فناوری دانشگاه هاروارد- موسسه فنی ماساچوست در دستاورد جدید خود به ساخت قطعات نوآورانه قلب با استفاده از نانوفناوری برای ارتقای رسانایی مواد در تحریک شکل‌گیری بافت قلب پرداخته است.

تولید این قطعات فوق نازک قلبی توسط خادم‌حسینی می‌تواند علم پزشکی را یک گام به بافت‌های قلبی بادوام و کارکرد بالا نزدیک‌تر کند که برای قلبهای آسیب‌دیده و اندام دیگر قابل استفاده هستند.

این قطعات بافت قلبی از یک چارچوب هیدروپل که با نانولوله‌های کربنی تقویت شده و سلولهای قلب با قابلیت تقلید از بافت طبیعی، استفاده می‌کنند.

دکتر خادم‌حسینی با همکاری محققان دیگر از جمله مهدی نیکخواه و مسعود خبیری برای ساخت این تکه‌ها از بافت عضله قلب نوزاد موش در نانولوله‌های کربنی القا شده با هیدروژل استفاده کرده‌اند.

این قطعات بدیع از یکپارچگی مکانیکی و کاربردهای پیشرفته الکتروفیزیولوژیکی برخوردارند. آنها همچنین از یک تاثیر محافظ در برابر مواد شیمیایی سمی برای بافت قلب برخوردارند.

به گفته خادم‌حسینی اولین کاربری این مواد می‌تواند در دستگاههای زیستی باشد که برای ارزیابی و ترمیم محیط های سمی یا ترمیم ساختمانها مورد استفاده هستند.

اگر ایمنی این مواد برای استفاده در بدن انسان مورد تائید قرار بگیرد، می‌توان از آن برای درمان بافتهای آسیب‌دیده قلب در اثر حمله‌های قلبی استفاده کرد. محققانی که بافت قلبی را در آزمایشگاه مهندسی می‌کنند، اغلب از پلیمرها و ژل برای ارائه محیط مناسب و شبیه به داخل بدن برای رشد سلولهای قلبی استفاده می‌کنند.

به گفته خادم‌حسینی، این مواد در نهایت از دو نقص بحرانی برخوردارند. یکی اینکه با رسانایی الکتریکی بافت قلب منطبق نبوده و همچنین از قدرت مکانیکی برابر نیز برخوردار نیستند.

دکتر خادم‌حسینی سال گذشته توانست جایزه محقق جوان مجله مهندسی بیوشیمی را به خود اختصاص دهد. این جایزه برای حضور برجسته دانشمندان جوان در پژوهش و تجربیات مرتبط با حوزه مهندسی بیوشیمی اعطا می‌شود.

این پژوهش در مجله ACS Nano منتشر شده است.

انتهای پیام