قابلیت منحصر به فرد انسان در گریه کردن در زمان غلبه بر احساسات به عنوان ابزاری برای برقراری ارتباط در مورد احساسات فرد پیش از ظهور زبان مورد استفاده بوده است.

به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران(ایسنا)، مایکل تریمبل، استاد عصب‌شناسی از دانشگاه لندن نشان داده که باید زمانی در تاریخ تکامل انسان وجود داشته باشد که اشک از یک معنی فراتر از عملکرد زیست‌مکانیکی امروزی خود برای مرطوب نگه‌داشتن چشم برخوردار بوده باشد.

تریمبل در کتاب جدید خود با عنوان «چرا انسان دوست دارد گریه کند؟» به روشن سازی این معما که چرا انسان تنها گونه‌ای است که برای غم و اندوه گریه می‌کند، پرداخته است.

از نظر زیست‌شناسی، اشک برای مرطوب نگهداشتن کره چشم لازم بوده و از پروتئینها و دیگر مواد برای سلامت نگهداشتن این عضو و مبارزه با عفونت برخوردار است.

در حیوانات دیگر این عملکردها حد نهایی برای این کار است، اما در انسان یک مفهوم کاملا جدید و اضافی دارد.

انسان برای نمایش شادی، غم، عصبانیت و طیف گسترده‌ای از احساسات اشک می‌ریزد اما به طور رایجتر این عمل نشانه غم است.

به گفته تریمبل، این طبیعت ارتباطی منحصربفرد گریه انسان بوده که وی را به شناسایی این پدیده راهنمایی کرده است.

وی امیدوار است که این کار بتواند به بسیاری از انسانها به ویژه مردان در احساس بهتر در مورد گریه کردن بدون شرمساری از دیده شدن کمک کند.

تریمبل بر این باور است که ظهور گریه احساسی با آغاز خودآگاهی و نظریه ذهن مرتبط بوده که در آن انسانهای اولیه برای اولین بار دریافتند که انسانهای دیگر نیز خودآگاه هستند. این امر منجر به درک این موضوع شد که خود فرد و دیگران می‌توانند غم را حس کرده و از آن ناراحت شده و سپس آن را کنار بگذارند.

انتهای پیام