بيابانزايي از ويرانی زمين سخن ميگويد. اين ويراني فقط مختص منطقه خشك نيست. مناطق خشک، نيمه خشک تا نيمه مرطوب همگي در تهديدند. بيابانزايي در حال حاضر يكي از مهمترين چالشهاي بشر امروز است. تهديدي كه عاملش تغييرات آب و هوايی و فعاليتهای ما انسانهاست.
به گزارش خبرنگار خبرگزاري دانشجويان ايران(ايسنا)، در اين فرايند، تخريب سرزمين، نابودي تدريجي زيست بومهاي طبيعي يا كاهش توان زيستي سرزمينهاي مناطق خشك، نيمهخشك و حتي نيمه مرطوب بدليل دستكاري هاي انساني و عوامل محيطي امري حتمي است.
اين مناطق بياباني در قريب به هفده استان كشورمان وجود دارند. علاوه بر بيابانهای داخلی كه به رشته كوههای البرز و زاگرس ختم شده و در قسمت مركزی، جنوبی و جنوب شرقی كشور واقعند، ايران ميزبان بيابانهای ساحلی نيز هست كه بيابان هاي اخير را مي توان در دشتهای منتهی به سواحل دريای عمان و خليج فارس از بندر گواتر تا خوزستان ديد.
اگرچه كه جانوراني همچون گوزن زرد ايرانی، گور ايرانی، يوزپلنگ آسيايی و تمساح پوزه كوتاه از جمله جانوران بومي سرزمينهاي خشك و نيمه خشك در سراشيبي انقراضند ولي به ياد داشته باشيم كه موجودات بيشماري از ريز ترين ها تا درشت جثه ترين ها كه سرمايه و ثروت ملي كشور بهشمار ميآيند نيز در اين مناطق ميزيند كه در صورت ايجاد فشار اكولوژيكي به هر يك، تنوع زيستي و زنجيره حياتي اين مناطق دستخوش تغيير گشته و زندگي انسان در اين مناطق را تحت تاثير قرار ميدهند.
در چنين شرايطي حفظ پوشش گياهي در راستاي جلوگيري از فرسايش خاك و در پي آن فرسايش ژنتيكي و زيستي امري ضروري به نظر ميرسد. بهگونهاي كه حفظ جنگلها و جوامع درختي و درختچه اي رسته بر رويشگاههاي ايران توراني، هيركاني، ارسباراني، زاگرسي و خليج عماني مي تواند ضامن بقاي زندگي در سرزمينهاي خشك كشورمان باشد.
جنگلها و درختان موجب تثبيت و تقويت خاك، فعاليت موجودات ريز ساكن در آن و زيستگاهي براي موجودات پيرامون خود هستند. جنگلها، هوا را تعديل و آب را در خود ذخيره ميكنند. آبي كه در سرزمينهاي كم باران حيات بخش و زندگي آفرين است و معيشت ساكنان اين سرزمينها در گرو اين ماده حياتي است.
پبامد جنگلزدايي، بيابانزايي است. فرسايش خاك، از دست رفتن پتانسيل كشاورزي سرزمين، امنيت غذايي ناپايدار و فقر جوامع محلي. اينان همچون زنجيري به هم مرتبطند. آينده را تصميمگيريها و رفتارهاي امروزمان رقم خواهد زد.
انتهاي پيام
نظرات