يافته‌هاي يک پژوهش در خصوص تاثير استرس بر تصميم‌گيري اخلاقي در پرستاران نشان داد: استرس شغلي مداوم و رفع نشده به محروميت هيجاني و فرسودگي شغلي در پرستاران منتهي مي‌شود.

به گزارش سرويس پژوهشي ايسنا، منطقه علوم پزشکي تهران، استفاده از دستگاه‌هاي جديد و توجه به مسائلي مانند رضايت آگاهانه که از تغييرات جديد سيستم بهداشتي کشور محسوب مي‌شود، نياز به مراقبت‌هاي هرچه بهتر درماني را در پي دارد. همين مساله منجر به افزايش استرس محيط کاري به ويژه در ميان پرستاران شده است.

مريم عزيزي، کارشناس ارشد پرستاري در پژوهشي كه نتايج آن را در قالب مقاله‌اي در کنگره اخلاق پزشکي ارائه كرده، آورده است: شش منبع استرس در محيط کار براي پرستاران عبارتند از بار کاري، رابطه با ساير کارکنان باليني، مسائل مربوط به مديريت و رهبري در محيط کار، نيازهاي عاطفي ايجاد شده در اثر مراقبت، کار شيفتي و فقدان يا کمبود پاداش‌هايي که دريافت مي‌شود. علاوه بر اين استرس نقشي نيز که مفهومي جديد است و در نتيجه عدم ارضاي انتظارات از شغل ايجاد مي‌شود از عوامل فزاينده چنين استرسي است.

بر اساس اين تحقيق، تصميم‌گيري اخلاقي در محيط باليني، بخش ضروري از حرفه پرستاري است؛ بنابراين، يکي از اهداف مهم آموزش پرستاري به عنوان يک حرفه، ارتقاي ظرفيت‌هاي تصميم‌گيري در پرستاران است. بدين منظور شش استاندارد اخلاقي در اين رابطه عبارتند از استقلال، سودمندي، آسيب نرساندن، عدالت، احترام گذاشتن به خلوت بيمار و فاش نکردن اسرار وي که استرس داشتن يک پرستار، بر تصميم‌گيري هر يك از اين‌ها تاثيرگذار است.

يافته‌هاي اين بررسي حاکي است استرس شغلي مداوم و رفع نشده به محروميت هيجاني و فرسودگي شغلي منتهي مي‌شود. در کنار استرس به عنوان بيماري قرن بيستم، فرسودگي شغلي سندرمي است فراگير که از علائم آن مي‌توان به خستگي هيجاني، زوال شخصيت و کاهش موفقيت شخصي اشاره کرد. در نهايت چنين سندرمي به کاهش کيفيت و کميت مراقبت پرستاري منتهي شده و پيامدهاي نامطلوبي به همراه خواهد داشت.

انتهاي پيام