بوتان كشوري به مساحت 38 هزار و 364 كيلومتر مربع در جنوب آسيا و بين چين و هند واقع شده است. به گزارش خبرگزاري دانشجويان ايران (ايسنا)، آب و هواي اين كشور در مناطق مختلف آن بسيار متفاوت است به طوري كه در دشت‌هاي جنوبي‌ گرم و استوايي است، در دره‌هاي مركزي زمستان‌هاي سرد و تابستان‌هاي گرم دارد و در ارتفاعات هيماليا زمستان‌ها بسيار سرد و سخت و تابستان‌هاي آن نيز سرد است. مهم‌ترين خطرات طبيعي كه اين كشور را تهديد مي‌كند شامل طوفان‌هاي شديد از جانب ارتفاعات هيماليا است كه نام اين كشور نيز از اين طوفان‌ها گرفته شده و ترجمه آن " سرزمين اژدهاي رعد " است. بعلاوه در فصل‌هاي باراني اغلب كوه‌ها ريزش مي‌كنند. در محيط زيست اين كشور نيز مشكلاتي از جمله فرسايش خاك و دسترسي محدود به آب شرب مشاهده مي‌شود. بر اساس آخرين گزارش سازمان ملل در سال 2005 بوتان 2/4 ميليون جمعيت دارد در حالي كه برخي از آمارها به طور قابل توجهي عدد كمتري را نشان مي‌دهند. نژاد مردم اين كشور شامل 50 درصد بهوتيايي، 35 درصد نپالي و 15 درصد نژاد بومي يا قبايل مهاجر است. مهمترين مذاهب مردم بوتان بودايي بعنوان دين رسمي و هندو است. زبان اصلي مردم بوتان دزونگخا (نوعي زبان تبتي بعنوان زبان رسمي) و زبان‌هاي هند و آريايي است. پايتخت اين كشور تيمپو نام دارد و خونت شولينگ از شهرهاي مهم بوتان بعد از پايتخت آن به حساب مي‌آيد. واحد پول بوتان، نگولتروم است. برق، چوب جنگلي، سيمان، محصولات كشاورزي و صنايع دستي از صادرات اصلي اين كشور به حساب مي‌آيند. بوتان كشوري كوچك، دورافتاده و فقير است كه در هيماليا و بين 2 همسايه قدرتمندش يعني چين و هند واقع شده است. اين كشور تقريبا به طور كامل چندين قرن روابطش را با جهان قطع كرده و در حالي كه به شدت از سنت‌هاي باستاني‌اش حفاظت مي‌كند، سعي كرده است تا از برخي جنبه‌ها با دنياي بيرون ارتباط بگيرد. تنها از دهه 1970 درهاي اين كشور به سوي خارجي‌ها گشوده شد. پادشاهي موروثي وانگ چوك از سال 1907 قدرت را در اختيار داشته‌ است اما بوتان در جستجوي تغيير در جهت دستيابي به دموكراسي پارلماني است. شاه اين كشور اظهار داشته است كه در سال 2008 از قدرت كناره‌گيري خواهد كرد. هم چنين در پيش‌نويس قانون اساسي، پارلماني با دو مجلس پيش بيني مي‌شود. فرهنگ باستاني بودايي و چشم انداز خيره كننده‌ي اين كشور آن را به يك جاذبه توريستي طبيعي تبديل كرده است. اما صنعت توريسم در اين كشور محدود است. بازديد كنندگان و گردشگران بايد بعنوان بخشي از كاروان‌هاي از پيش آماده شده و تورهاي هدايت شده به بوتان سفر كنند و از ورود مسافران و توريست‌هاي مستقل به كشور جلوگيري مي‌شود. شاه بوتان تلاش طولاني مدت براي حفظ فرهنگي بومي بودايي كرده است. پوشش ملي مردم اين كشور سنتي و اجباري است. تا دهه 1990، تلاشها براي تاكيد بر فرهنگ رسمي بودايي و فقدان نماينده سياسي منجر به تنفر عميق ميان جامعه قومي نپالي در جنوب كشور شده بود. در اين جريان خشونت‌ها تشديد شد و ده‌ها هزار سخنران نپالي به جانب اردوگاه‌هاي پناهندگان در نپال گريختند. در حال حاضر حدود 100 هزار پناهنده در اردوگاه‌هاي تحت نظارت سازمان ملل زندگي مي‌كنند. مقامات نپالي و بوتاني نيز درباره بازگرداندن پناهندگان مذاكره كرده‌اند. جيگمر سينگي وانگ چوك در سال 1972 در سن 17 سالگي به سلطنت رسيد. وي سياست مدرنيزه سازي محدود را كه پدرش پذيرفته بود، ادامه داد. وي هم چنين تمايل دارد كه از فرهنگ خاص بوتان حفاظت كند. وانگ چوك خود را اين گونه نشان داده است كه فردي است كه زندگي ساده‌اي را انتخاب كرده و ترجيح مي‌دهد به جاي زندگي در كاخ برج مانندي كه در حال حاضر در اختيار 4 همسرش است كه همگي با هم خواهر هستند، در يك كلبه محقر درختي كوچك در شمال پايتخت اين كشور كار كند. انتهاي پيام