تعدادي از فعالان دانشجويي در دانشگاه آزاد اسلامي در ميزگردي در خبرگزاري دانشجويان ايران به تحليل فضاي سياسي اين دانشگاه از منظر خود پرداختند. به گزارش ايسنا، در اين ميزگرد، «عليرضا تكيه» عضو شوراي سياست‌گذاري اتحاديه‌ي اول دانشجويان دانشگاه آزاد اسلامي، «نفيسه صمدي» عضو بسيج دانشجويي واحد تهران شمال، «حامد خوانساري» مسوول روابط عمومي سازمان اسلامي دانشجويان ايران (سادا) و «سميه عبدالهي» عضو بسيج دانشجويي واحد تهران مركز حضور داشتند. سميه صمدي، شهريه‌ي بالاي اين دانشگاه را عامل مهمي در كاهش انگيزه‌ي فعاليت سياسي دانست و گفت: وقتي دانشجويان با مشكلات اقتصادي مواجه هستند به صورت طبيعي بخشي از آنها براي اين‌كه مشكلي برايشان پيش نيايد ترجيح مي‌دهند كه سكوت كنند و وارد عرصه‌ي سياسي نشوند. دانشجو ترس اين را دارد كه اگر وارد عرصه‌ي سياست شود از ادامه‌ي تحصيل و درس خواندن محروم شود. اين شرايط باعث مي‌شود دانشجو ترجيح دهد نزديك عرصه‌ي سياست نشود. اين عضو بسيج دانشجويي واحد تهران شمال افزود: انگار بافتي ايجاد شده است كه دانشجويان دانشگاه آزاد اصلا وارد حيطه‌ي سياسي نشوند. دانشجويان دانشگاه سراسري در مقابل تغيير شرايط و مسايل كشور عكس‌العمل نشان مي‌دهند اما دانشجويان آزاد سكوت مي‌كنند! به دانشجويان دانشگاه سراسري اجازه مي‌دهند كه وارد فعاليت‌هاي سياسي شود گويي اين مسايل جزئي از برنامه‌هاي آنهاست كه نسبت به هر اتفاقي در جامعه بايد واكنش نشان دهند. اما دانشگاه آزاد هم مشكلاتي براي اجازه وجود دارد، نه دانشجويان به دلايل متفاوتي به خود اين اجازه را مي‌دهند. صمدي تاكيد كرد: دانشجويان حتي براي عضويت در بسيج كه تقريبا مي‌توان گفت اصلا تشكل سياسي نيست، بايد برايشان هزار و يك دليل بياوريم كه اگر شما وارد بسيج شويد هيچ اتفاقي نمي‌افتد. بسيج كه كار سياسي نمي‌كند، موافق جريانات سياسي پيش‌برنده‌ي نظام است ولي خود كار سياسي نمي‌كند، حتي برخي مي‌ترسند كه اگر در اين تشكل عضو شوند انگ سياسي به آنها زده شود. وي اظهار داشت: دانشجو از روحيه‌ي جوان و بانشاطي برخوردار است و پتانسيل بالايي دارد و خود را در برنامه‌هاي آينده‌ي كشور سهيم مي‌داند و مي‌خواهد خود را براي ايفاي نقش در كشور آماده كند. وقتي از دانشگاه خارج مي‌شود بايد مباحث تئوري را در حوزه‌ي مديريتي عملي كند و در توان خود مي‌بيند كه اين‌گونه كار كند. چه‌طور مي‌شود كسي بخواهد در سطوح مديريتي عمل كند و از تحولات سياسي جامعه‌اش بي‌خبر باشد؟ اين دو اصلا با هم سازگار نيست، مشكل جاي ديگري است، قطعا به او اجازه و راه نداده‌اند كه وارد آن حوزه شود؛ چرا كه حرف‌هايي را دارد كه احيانا ممكن است با برخي سياست‌ها! همخواني نداشته باشد. سميه عبدالهي، عضو بسيج دانشجويي واحد تهران مركز نيز اظهار داشت: با توجه به انتظاري كه از دانشجو مي‌رود و عنوان «نخبه» روي اين قشر خاص قرار گرفته است، ميزان فعاليت‌هايي سياسي در دانشگاه بايد جوابگوي اين انتظارات باشد. به اعتقاد من دانشگاه آزاد براي اين‌كه بخواهد قشر دانشجو را براي نسل‌هاي آينده تربيت كند و مديران كاراي سياسي تربيت كند متاسفانه اين زمينه را ايجاد نكرده است و ما متاسفانه مي‌بينيم در مواقعي به صورت آشكار يا پنهان مانع‌تراشي‌هايي در اين زمينه مي‌شود و شايد مهم‌ترين بهانه و دليل مسوولان دانشگاه اين باشد كه دانشگاه محل كسب علم و ارتقاي فرهنگ است و تاكيد بر كار سياسي و مسايل سياسي به آن لطمه مي‌زند. وي گفت: دانشجويي كه با نشاط و روحيه‌ي توجه به مسايل جهاني وارد دانشگاه مي‌شود، انتظار دارد دانشگاه آن بستر را برايش فراهم كند و مسوولان دانشگاه او را هدايت و تقويت كنند. ولي وقتي با مانع‌تراشي مواجه مي‌شود مسلما روحيه‌ي نشاط او به روحيه‌ي رخوت تبديل مي‌شود. متاسفانه در دانشگاه آزاد بيشتر شاهد روحيه‌ي رخوت به جاي نشاط و شادابي هستيم، اگر اين‌گونه پيش رود زماني خواهيم ديد فعاليت آشكار دانشجويان به صورت پنهان و زيرزميني تبديل مي‌شوند و لطمات جدي خواهد زد. سپس عليرضا تكيه، عضو شوراي سياست‌گذاري اتحاديه‌ي اول دانشجويان دانشگاه آزاد گفت: به دليل تغييراتي كه در كشور صورت گرفته دانشگاه آزاد قابليت تبديل از يك ارگان يا نهاد محافظه‌كار از لحاظ ديدگاه‌هاي سياسي به ارگان يا نهاد اصلاح‌طلب را دارد. اين تغيير به دليل تغيير شرايط در خود دانشگاه نيست، شرايط تغيير رياست جمهوري و تغييرات استراتژيك آن اين قابليت را به دانشگاه آزاد داده است. كليت تفكري كه در دانشگاه آزاد وجود دارد با توجه به موضع‌گيري آن در انتخابات اين توانايي را داده است كه بتواند مباني اصلاح‌طلبي براي خود به وجود بياورد. وي افزود: از لحاظ تفكرات كلان مديريتي، دانشگاه آزاد معتقد به انجام امور سياسي و فضاي باز سياسي است و به محدوديت دانشجو در كار سياسي اعتقادي ندارد اما در دوره‌هاي اجرايي مشكلاتي چون عدم توجيه مسوولان تصميم‌گير، در مسير فعاليت دانشجويان مشكلاتي را ايجاد مي‌شود كه حضور در درگيري‌هاي اجرايي و مكانيسم‌هاي نامه‌نگاري و صدور مجوز نشان مي‌دهد كارمندي كه آن‌جا كار مي‌كند به دلايلي بسيار محافظه‌كار برخورد مي‌كند و برخلاف ابلاغيه‌ها و سياست‌هاي كلاني كه وجود دارد عمل مي‌كنند. عضو شوراي سياست‌گذاري اتحاديه‌ي اول، ادامه داد: دانشجو در دانشگاه آزاد به خاطر مسايل مالي و تحصيلي تحت فشارها و محدوديت‌هايي است كه اگر دانشجوي دانشگاه آزاد را در مقام مقايسه با دانشجوي سراسري قرار دهيم متوجه مي‌شويم بسياري از طيف‌هاي دانشجويي دانشگاه آزاد سعي دارند كه به مرحله‌اي از رشد دانشگاه‌هاي سراسري برسند. اگر اين دو را در مقام مقايسه قرار دهيم متوجه مي‌شويم كه اگر دانشجويان دانشگاه سراسري را مشابه دانشجويان دانشگاه آزاد مجبور به تحصيل كنند هيچ ضمانتي وجود ندارد كه آن دانشجو حتي يك صدم كاركرد دانشجويان دانشگاه آزاد را داشته باشد. ادامه دارد...