يكي از فراكسيون‌هاي انجمن اسلامي دانشجويان دانشگاه علم و صنعت به نام فراکسيون جمهوري‌خواه با صدور بيانيه‌اي به شرح وضعيت انجمن اسلامي و راهكار آن از ديد خود پرداخته‌اند و تاكيد كرده‌اند: راهي به جز برگزاري انتخابات زود هنگام مشاهده نمي‌شود. اميدواريم دوستاني که در انجمن بعدي حضور خواهند يافت بتوانند با همکاري و همياري همه‌ي دانشجويان علم و صنعت انجمني بسازند که در کنشگري روزمره دانشجويان تاثيرگذار و مهم جلوه کند. به گزارش گروه دريافت خبر ايسنا، در ابتداي اين بيانيه به پيشينه و خاستگاه تاريخي انجمن‌هاي اسلامي دانشجويان اشاره شده است: از بدو تاسيس دانشگاه و آشنايي جامعه‌ي روشنفکري ما با جنبش‌هاي دانشجويي دنيا، اين واژه و به تبع آن فعاليت دانشجويي وارد ادبيات سياسي ايرانيان گشت و پس از چندي فعاليت‌هاي دانشجويي که عمدتا داراي گرايش‌هاي مارکسيستي به خاطر تاثيرپذيري از جنبش‌هاي ممالک اروپايي بود، در صحنه‌ي سياست ايران، نقش و بازيگري خود را اثبات کرد. پس از چندي به همين دليل، دانشجويان مسلمان که از سوي سلطنت و حکومت و نيز چپ گرايان تحت فشار بودند، با حمايت و هدايت مرحوم مهندس بازرگان انجمن اسلامي دانشگاه تهران را در سال 1320 تاسيس کردند که دين اسلام را به عنوان ايدئولوژي خود پذيرفته بودند و بر ايراني بودن خود تاکيدي وافر داشتند. در فضاي آن زمان که مرتجعان دانشگاه را ضد دين و شريعت مي‌پنداشتند و برخي از روشنفکران دين را عامل عقب ماندگي مي‌دانستند، پيوند اين دو مقوله‌ي اجتماعي کاري بس عظيم بود که بزرگاني چون بازرگان، سحابي، ميثمي و ... را طلب مي‌کرد. فضاي آن زمان و مسائل سياسي روز چون جبهه‌ي ملي و مرحوم مصدق، نهضت ملي کردن صنعت نفت، پيوند دين و دانشگاه را بسيار ضروري جلوه مي‌داد تا در مقابل دو جريان چپ گرايي و سلطنت فضاي مناسبي را براي جريان آزادانديش فراهم آورد. اهم فعاليت‌هاي آن زمان انجمن‌هاي اسلامي در بعد فکري جلسات بسيار کوچک اما مستمر و دوره‌هاي متوالي کتابخواني اعم از قرآن، نهج البلاغه و ديگر کتب اسلامي و تاليفاتي از بزرگان مبارزه در آن زمان چون بازرگان بوده و در بعد عملي فعاليت‌هاي خيرخواهانه چون کمک به آسيب ديدگان بلاياي طبيعي، فقرا و تلاش براي نفوذ در بين توده‌هاي مردم بود. تاثيرگذاري انجمن‌هاي اسلامي و هويتي اينچنيني و پذيرش جريان فکري و عملي انجمن‌ها از سوي اقشار مختلف جامعه، اين تشکل را به عنوان نماد فعاليت‌هاي سياسي در درون دانشگاه معرفي کرد که در نهايت فعاليت‌هاي انجمن‌هاي اسلامي منجر به مبارزه‌ي انقلابي با سلطنت شد و اين جريان را به عنوان جريان مبارز و انقلابي جامعه معرفي کرد. تا پيش از انقلاب 57 هيچگاه مشاهده نشد که انجمن‌هاي اسلامي در مقام يک حزب سياسي موضع گيري کنند و يا اينکه در رقابت‌هاي پارلماني شرکت کنند و يا براي خود شخصيتي چون پل ميان روشنفکران و جامعه قائل باشند. جايگاه فعالان انجمن در خودسازي، آگاهي بخشي به جامعه و مددکاري اجتماعي بود. هيچگاه در مقام يک حزب سياسي عمل نکرد و پروژه‌ي عبور از خود را هيچگاه اجرا نكرد و در مقام نظر و عمل هيچگاه براي جامعه نسخه پيچي نکرد. طرفه آنکه رسالتي داشت که بين دين و دانشگاه پيوند مناسبي به وجود آورد. انجمن‌هاي اسلامي به عنوان تشکل‌هاي دانشجويي و انجمني‌ها به عنوان فعالان دانشجويي از نظر خاستگاهي به هيچ عنوان نگاهي معطوف به قدرت نداشتند و انجمن‌ها نردبان مناسبي براي رسيدن به قدرت نبودند. اين حرکت و مشي 37 ساله تا پيش از انقلاب باعث پرورش نيروهاي انقلابي بزرگي شد که در پيروزي انقلاب 57 و سرنگوني رژيم پهلوي نقش بسيار تعيين کننده‌اي داشتند. از سوي ديگر پيوند بسيار نزديک آن زمان انجمن‌ها با روحانيان که جايگاهي متفاوت با آنان داشتند، توانست توجيه مبارزاتي بسيار مناسبي براي آنان و جامعه به وجود آورده و به رسالت ايشان تحقق ببخشد. حضور انجمن‌هاي اسلامي دانشجويان در آن زمان بسيار ضروري و عملکرد آنان مستقيما به نفع جامعه‌اي بود که در آن سلطنت پهلوي مي‌رفت تا خود را چون ديگر سلطنت‌ها رنگ جاودانگي بزند و مبارزان مارکسيست نيز در تلاش بودند که اسلام را منجر به ارتجاع معرفي کنند. انجمن‌هاي اسلامي در اين ميان آنچه را که مورد نياز جامعه بود به خوبي درک و رفع کردند. در حيات اجتماعي آن زمان ايرانيان که فاقد تشکل‌هاي قوي و پايدار و داراي سطح آگاهي و تجربه‌ي اجتماعي بسيار پايين بودند، وجود چنين تشکيلاتي بسيار ضروري مي‌نمود. همچنين در اين بيانيه با تاكيد بر اين كه «در مسير فعاليت در انجمن اسلامي، هرگز نبايد هدف و آرمان اوليه را به فراموشي سپرد که همانا، تلاش در جهت برساختن فضايي باز براي تکثر در تمام فعاليت‌هاي دانشجويي اعم از سياسي و فرهنگي است، فضايي باز و به دور از سوء تفاهم و کينه ورزي که هر صاحب نظر و انديشه‌اي که چيزي در چنته داشته باشد به عرضه‌ي آن بپردازد»، در بخشي ديگر آمده است: اينک و پس از انتخابات رياست جمهوري نهم که منجر به توليد فضايي معلق و مبهم و آکنده از تهديد گشته، لازم است تا تمام گروه‌ها، حلقه‌ها و افراد فعال دانشگاه که خود را در صف حاميان فضاي باز و حقوق شهروندي تصور مي‌کنند، صرف نظر از عقايد شخصي خود جبهه‌اي حقوقي شکل دهند ... اهميت اين امر يعني تفکيک دفاع حقوقي از همفکر و هم عقيده بودن، امريست که به ايجاد فضاي اعتماد ميان فعالان دانشجويي کمک کرده و مانع از بروز جدل‌هاي بي حاصل ميان آنان مي‌شود. انتهاي پيام