گابون كشوري است در غرب آفريقا كه نسبت به ساير كشورهاي اين منطقه با ثبات‌تر است و به دليل ذخاير نفتي غني از جمله كشورهايي است كه بيشترين درآمد سرانه را دارد و به اين دليل به خود افتخار مي‌كند. به گزارش خبرگزاري دانشجويان ايران(ايسنا) ذخاير نفتي گابون عمده ترين بخش درآمد حاصل از صادرات اين كشور را تامين مي‌كنند. گابون در غرب قاره آفريقا واقع شده و در استوا با اقيانوس اطلس هم مرز است و بين جمهوري كنگو و گينه استوايي قرار دارد. جمعيت گابون بين 1/3 تا 1/4 ميليون تن است و پايتخت آن ليبرويل نام دارد. مساحت اين كشور 267 هزار و 667 كيلومتر مربع است و زبان‌هاي اصلي مردم آن فرانسه، بانتو، فانگ، ماين، نزبي، باپونو، اشيرا و بانجابي هستند كه زبان فرانسه زبان رسمي اين كشور محسوب مي‌شود. حدود 55 تا 75 درصد از مردم گابون مسيحي هستند و عده‌ي ديگر آنيمسيت يا روح‌باور و كمتر از يك درصد آن‌ها مسلمان هستند. واحد پول گابون فرانك نام دارد. آمارها نشان مي‌دهد كه متوسط طول عمر مردان گابوني 54 و زنان گابوني 55 سال است. آب و هواي گابون استوايي و هميشه گرم و مرطوب است. از جمله مهم‌ترين منابع طبيعي اين كشور مي‌توان به نفت خام، گاز طبيعي، الماس، منگنز، اورانيم، طلا، چوب، نيوبيوم و سنگ معدن آهن اشاره كرد. مهمترين مشكلات محيط زيستي در اين كشور شامل فرسايش جنگل‌ها و شكار غير مجاز است. گابون از زمان استقلال از فرانسه در سال 1960 تاكنون تنها دو رييس جمهور داشته است كه عمر بونگو، رييس جمهور وقت، از سال 1967 قدرت را در دست داشته است. با وجودي كه بيش از 40 قوم مختلف در گابون زندگي مي‌كنند اما اين كشور از نزاع‌ها و درگيري‌هاي متاثر از ساير كشورهاي غرب آفريقا جان سالم به در برده است. اين امر مي‌تواند ناشي از وجود رفاه نسبي و تداوم حضور نيروهاي فرانسوي باشد كه در سال 1964 "لئون مبا" را پس از سقوطش در يك كودتا دوباره به منصب رياست جمهوري بازگرداندند. وابستگي شديد گابون به نفت كه بخش عمده‌اي از توليد ناخالص داخلي را تشكيل مي‌دهد، اقتصاد و ثبات سياسي اين كشور را به گروگان نسبت نوسانات قيمت نفت تبديل كرده است. براي نمونه در اواخر دهه‌ي 1980، زماني كه قيمت نفت افت كرد مخالفت با بونگو، رئيس‌جمهور گابون افزايش يافت كه در نهايت به تظاهرات سال 1990 انجاميد. اين تظاهرات منجر به آزادي‌هاي سياسي شد و در سال 1991 يك قانون اساسي جديد بر اساس سيستم چند حزبي پذيرفته است. منتقدان دولتي به اختلاف فاحش ميان رفاه جوامع شده و شيوع فقر در بسياري از مناطق روستايي اشاره كرده‌اند. عمر آلبرت - برنارد پونگو كه از سال 1967 تا كنون قدرت را در دست گرفت بيشترين دوره رياست جمهوري را در اين كشور داشته است. در سال 1968 بونگو، گابون را يك كشور تك حزبي معرفي كرد كه اين وضعيت تا سال 1991 حفظ شد. احزاب مخالف از ارائه چالش‌هاي جدي با حزب گابوني دموكرات رياست جمهوري شكست خورده بودند. بونگو دوباره در سال 1998 در آخرين انتخابات رياست جمهوري با آوردن نزديك به 67 درصد آراء دوباره انتخاب شد. براساس تغييرات ايجاد شده در قانون اساسي اين كشور در سال 2003، بونگو مي‌تواند تا هر زمان كه مايل است رييس جمهور گابون باقي بماند. بونگو به دليل تشويق به سرمايه‌گذاري‌هاي خارجي اعتبار پيدا كرده اما از سوي ديگر به اسراف كاري‌هاي مالي متهم است. انتهاي پيام