سعيد حجاريان در بخش ديگري از سخنان خود با عنوان « بعد از اصلاحات چه بايد كرد؟» در پنجمين اردوي شاخه جوانان جبهه مشاركت گفت: فرض كنيم اصلاحات تمام شد آيا ما به اين دو راه راضي هستيم. ما مي‌توانيم دو موضع داشته باشيم گاهي ما active عمل نمي‌كنيم صرفا آناليز مي‌كنيم. بيرون نشسته‌ايم و تماشاگريم، بازيگر نيستيم در آن صورت فقط مي‌گوييم چه اتفاقي پيش مي‌آيد. اما وقتي ما بازيگر هستيم سر اين صحنه بازي مي‌كنيم، مي‌گوييم كه ما عضو فلان حزب هستيم. عضو شاخه‌ي جوانان فلان حزب هستيم آن وقت راه بهتري هم وجود دارد. دو راه پس از اتمام اصلاحات راه‌هاي مطلوب من نيستند. من راه و برنامه‌ي ديگري دارم و به عنوان بازيگر در اين صحنه active عمل مي‌كنم. من مي‌خواهم راه خودم را پيش ببرم و نگذارم آن وضع پيش بيايد لذا من خودم عمل مي كنم و راه خودم را پيش مي‌برم . بدين جهت مي‌خواهم بگويم كه بايد از زاويه‌ي سومي بحث كرد. ما تماشاگر و نظاره‌گر نيستيم. اگر به حزب آمده‌ايم، پس بازيگريم . اگر در دانشگاه تماشاگر بوديم، اگر آكادميسين بوديم، آنگاه به شكل خنثي فقط گزارش مي‌كرديم، اما ما كه اين موضع را قبول نداريم. اگر مي‌خواهيم كه آن دو وضع كه گفتيم پيش نيايد، بايد حتما به دنبال راه سوم بگرديم و راه خودمان را پيش ببريم. به گزارش ايسنا وي ادامه داد: راه سوم چيست؟ راه سوم آن است كه "اصلاحات مرد، زنده باد اصلاحات". "انقلاب مرد، زنده باد انقلاب" شعار تروتسكي است ولي فرقي نمي‌كند هر كه مي‌خواهد گفته باشد اما "اصلاحات مرد، زنده‌باد اصلاحات" را پيش از اين كسي نگفته اين را من مي‌گويم. پس از انقلاب اكتبر، استالين سر كار آمد و شروع به تصفيه كرد، تروتسكي كه احساس كرد انقلاب منحرف شده و سعي كرد كمونيست‌هاي ديگر را جمع كند. اين شعار را او در آنجا داد. "انقلاب مرد، يعني انقلاب مرد، اما زنده باد انقلاب، كدام انقلاب بود. يعني انقلابي كه در پيش است. حالا در اين جا هم مي‌گويم «اصلاحات مرد، زنده باد اصلاحات». سؤال: آيا اگر اصلاحات بميرد، پس از آن باز هم مي‌توان كار اصلاحي كرد، چون ديگر نه امكان حزب داشتن است و نه امكان فعاليت. جواب: مگر وقتي ساختماني را خراب مي‌كنند همه چيزش را بيرون مي‌ريزند؟ مصالح اصلاحات باقي مي‌ماند. مصالح دوره‌ي گذشته باقي مي‌ماند. حزب، دولت، مجلس، نيروها و تجربه‌هايي كه باقي مي‌ماند را كه نبايد دور بريزيم. بايد بازسازي در اصلاحات انجام دهيم. اصلاحات در اصلاحات بكنيم. بايد شرايط جديد منطقه‌اي، شرايط جديد ملي را تعريف كنيم. استراتژي جديدي، براي وضع جديد بريزيم و شروع كنيم به كار كردن. چرا؟ چون چاره‌اي نداريم، چون آلترناتيو كار نكردن ما آن دو حالتي است كه گفتم. اگر كسي مي‌خواهد به آن دو حالت دچار شود، به همان سمت حركت كند. سؤال: بعد از همه‌ي اين حرف‌ها ما تازه‌ رسيده‌ايم به همان سؤال لعنتي كه شما همان اول مطرح كرديد كه چه بايد كرد؟ يا چگونه بايد عمل كرد؟ هنوز به اين سردرگمي شرايط احتمالي انسداد كامل پاسخ روشني داده نشده است و دقيقا مشخص نيست كه چه بايد كرد؟ جواب: اولين كاري كه بايد كرد آن است كه نبايد گذاشت جوان‌ها به آن دو سمت كه گفتيم، بروند. آن راه را بايد بست. بايد عليه آن راه تبليغات كرد. تفاوت دوستان جوان ما با ديگران، شايد در اين است كه هر چه جوان‌ترند انقلابي‌تر مي‌شوند، يعني دنبال راه‌هاي ميانبردار مي‌گردند. اصلاحات چقدر زمان مي‌خواهد؟ من قبلا در مورد تجربه‌ي انگلستان گفته‌ام كه 700 سال زمان برده است. سؤال: آيا اگر اعلام كنيم كه همين قدر سال طول مي‌كشد، تمام انگيزه‌ي كساني كه مي‌خواهند كار حزبي كنند را از بين نبرده‌ايم؟ چون فرد ممكن است به خود بگويد كه اصلاحات در مدت عمر من، به نتيجه نمي‌رسد پس بهتر است كه دنبال زندگي خود بروم؟ جواب: اگر به شما بگويند كه يك شهاب سنگ بزرگ با برخورد به زمين همه چيز را نابود مي‌كند، شما چه مي‌كنيد؟ احتمالا مي‌گوييد به ما كه ربطي ندارد. اما مردم همه‌ي دنيا چه مي‌گويند؟ آيا آنها شروع نمي‌كنند به برنامه‌ريزي و تلاش براي نجات زمين؟ آيا براي منهدم كردن شهاب سنگ نقشه نمي‌كشند. چرا آنها تلاش مي‌كنند و ما نمي‌كنيم؟ بگذاريد من اصلا كل قصه را براي شما ساده‌تر كنم. اصلا همه‌ي حرف من را مربوط به دوره‌ي فئوداليته بگيريد. الان دوره‌ي جهاني شدن است. دوره‌ي ارتباطات و اينترنت است . بنابراين 700 سال مي‌شود 70 سال. آيا اگر بگوييم اصلاحات تا 70 سال ديگر بايد ادامه يابد، شما راضي مي‌شويد؟ پاي كار مي‌مانيد و ادامه مي‌دهيد؟ انتهاي پيام