آن یکی ۳۱ اردیبهشت ۱۴۰۳ و پایان عملیاتی سخت و نفس‌گیر است که بومی‌ها به همراه نیروهای امدادی دارند پیکر شهیدای خدمت را پس از ساعت‌ها جست‌وجو به بالا حمل می‌کنند، از آن دره صعب‌العبور روستای طویل در ورزقان، جایی که مه غلیظ هم حریف نمایش یکدلی و اتحاد این مردمان سخت نشده و لنز دوربین عکاس، یکی از بهترین صحنه‌ها را شکار کرده است.

دومی، تصویری از مردمانی که در کمک به خودوری حادثه دیده سر از پا نمی‌شناسند و ثانیه به ثانیه به خیل اهالی منطقه کریشان و زمبلان افزوده می‌شود و به گفته شاهدان، خودرو سقوط کرده، پس از سه روز با ریسمان اتحاد اهالی این منطقه نجات پیدا می‌کند.

یکدلی و سخت‌کوشی مردمان منطقه قره‌داغ(ارسباران) مانند دانه‌های تسبیح، پشت هم ردیف شده‌اند و با دیدن یکی، آن دیگری جلوی چشمانت نقش می‌بندد، مثل آن روزهای سیاه زمین لرزه مرداد ۱۳۹۱ که باز هم مردم روزه‌دار پای کار بودند تا چیزی یا عزیزی را از زیر خاک بیرون بکشند یا در هشت سال جنگ تحمیلی و  قبل‌تر از آن، دیاری که مردانی مثل ستارخان از دل کوه‌های سخت و جنگل‌های سر به فلک کشیده‌اش برخاسته‌اند.

ایران اسلامی، کم از این صحنه‌ها به خود ندیده است و این موج اتحاد و همدلی بوده است که جریان یکنواخت زندگی را از سکوت درآورده و مایه حیرت جهانیان شده است. آری به اتفاق جهان می‌توان گرفت.

انتهای پیام