آسمان در این روز اهل زمین را صدا می‌زند اما نه برای زنهار و هشدار، بلکه برای تمنا و خواهش، خواهشی از جنس نور رأفت و رفعت ربوبی.

آخر زمینیان یک ماه است که در ضیافت الهی نعمت خورده و بهره برده‌اند، ضیافتی در کمال نور و سرور، حال که قرار است این مهمانی به آخر برسد میزبان در بدرقه میهمانان که برایش بسیار عزیزند می‌خواهد سنگ تمام را بگذارد.

فرشتگان آسمانی مامور رساندن جوایز روزه داران به امر و اذن پروردگارند، پس بر خود می‌بالند که این ماموریت نصیب ایشان شده، تمام آسمان رشک می‌برد بر عظمت و بلندای همت زمینیان در به آخر رساندن ضیافت الله و خاک‌مال کردن بینی ابلیس.

این فرشتگان همانانی هستند که بر خلقت آدم ابوالبشر معترض بودند؛ حالا تاج کرامت را بر سر بنی آدم می‌بینند؛ اکنون معنای «انی اعلم ما لا تعلمون» را می‌فهمند، و امروز که در خدمت بندگان روزه‌دار محبوب حقیقی باید به انتظار بنشینند.

آری این قصه بناست به موعود امم، منجی عالم و وصی خاتم برسد، پس بسیار سفر باید تا پخته شود خامی؛ سفر من الخلق الی الحق.

انتهای پیام