اینجا در حرم مطهر رضوی تحویل سال نو صرفاً یک تغییر تقویمی، بلکه نقطه عطفی معنوی است؛ سفری که امسال با ماه مبارک رمضان هم‌زمان شده و دل‌های عاشقان را بیش از همیشه به ملکوت پیوند زده است. شب گذشته، زائران احیای اولین شب قدر را در جوار بارگاه امام رئوف به جا آوردند و پس از آن با چشمانی اشک‌بار به استقبال سپیده‌دم و لحظه تحویل سال رفتند.

پس از تحویل سال، سکوتی عمیق بر فضای حرم حاکم شد. برای چند ثانیه، انگار هیچ‌کس نفس نمی‌کشید. تنها زمزمه‌هایی که از عمق جان برمی‌آمد، در میان صحن‌ها پیچیده بود. برخی زائران هنوز اشک‌هایشان را پاک نکرده‌اند، برخی دیگر در کنار سقاخانه ایستاده‌اند، جرعه‌ای آب می‌نوشند و به آسمان چشم دوخته‌اند، امید دارند که در این لحظات، سرنوشتشان به بهترین شکل رقم بخورد.

در میان جمعیت، نگاه‌ها به گنبد طلایی دوخته شده است؛ نور صبحگاهی بر آن تابیده و درخشش طلای آن، دل‌ها را تسخیر کرده است. زائرانی که از راه‌های دور آمده‌اند، حالا به آرزویشان رسیده‌اند؛ ایستادن در کنار بارگاه امام مهربانی‌ها، درست در لحظه‌ای که سالی کهنه جای خود را به سالی نو داده است.

سالی که با اشک و امید آغاز شد

امسال حرم مطهر رضوی شاهد تقاطعی تاریخی بود؛ میان نوروز و رمضان، میان تحویل سال و شب قدر. چه آغاز مبارکی که سالی نو را با طهارت دل، با توبه‌ای خالصانه، با ذکر یا علی و یا حسین و یا رضا (ع) آغاز کنیم. مؤمنانی که شب گذشته را در احیا و دعا سپری کرده بودند، حالا پس از تحویل سال، دل‌هایشان سبک‌تر شده و امیدهایشان روشن‌تر از همیشه است.

در همین حال جوانی کنار مادر پیر خود نشسته، دستان او را در دست گرفته و آرام زیر لب دعا می‌کند. در چشمان مادر اشکی جمع شده که معلوم نیست از دلتنگی سال گذشته است یا امید سال پیش رو.

چند قدم آن‌سوتر، گروهی از نوجوانان دست در گردن یکدیگر عکس یادگاری می‌گیرند، شاید سال‌ها بعد، وقتی به این عکس نگاه کنند، به یاد بیاورند که سالی نو را در کنار امام رئوف آغاز کردند.

نور روز بر صحن‌های حرم گسترده شده است. در این نخستین ساعت سال، زائران هنوز در فضای روحانی حرم حضور دارند. برخی قرآن به دست گرفته‌اند و قرائت را ادامه می‌دهند، گروهی کنار گنبد فیروزه‌ای نشسته‌اند و آرام ذکر می‌گویند.

کودکی در آغوش مادرش به خواب رفته، در حالی که مادر، با چشمانی اشک‌آلود، همچنان دستانش را به سمت ضریح بالا برده و زیر لب دعا می‌خواند. پدری که دستان فرزندش را در دست گرفته، آرام زیر لب نجوا می‌کند. خانواده‌ای که از راهی دور به اینجا آمده‌اند، در سکوتی عمیق فرو رفته‌اند، گویی هنوز در حال و هوای مناجات‌های دیشب‌اند و دل‌هایشان را یکسره به امام رئوف سپرده‌اند.

در صحن‌های مختلف، زائران یکی‌یکی از جا برمی‌خیزند، اما دل کندن سخت است. برخی هنوز کنار ضریح ایستاده‌اند، انگار نمی‌خواهند این لحظات را به پایان برسانند.

در این لحظات ناب، هیچ‌کس در مشهد تنها نیست. گویی همه اعضای یک خانواده‌اند، گردهم آمده در سایه‌سار ضریحی که ملجاء حاجت‌هاست. و این همان حقیقتی است که حرم امام رضا (ع) را در هر سال و هر نوروز، به قلب تپنده عاشقان بدل می‌کند.

انتهای پیام