اسماعیل مجللی در گفت‌وگو با ایسنا، اظهار کرد: یکی از زیبایی‌های ماه مبارک رمضان آیین کهن سحر خوانی است در گذشته که وسایل ارتباطی رشد نکرده بود این سحرخوانان بودند که لحظه‌لحظه‌ی آیین سحری را با صدای دلنشین خود گوشزد می‌کردند.

وی با بیان اینکه از آنجا که بیدار کردن مسلمانان در سحر یک ثواب تلقی می‌شد، افزود: دلیل اصلی سحرخوانی، بیدارکردن دیگران از خواب در این ماه بود که یکی دو ساعت قبل از اذان صبح توسط افرادی که صدای خوشی داشتند، انجام می‌شد.

این محقق اضافه کرد: با کوچاندن در منازل هشدار سحر و بیدارباش را انجام می‌دادند و بهترین راه برای بیدار کردن مسلمانان همان آواز خواندن بود که بیداری توأم با آرامش را با خود داشته باشد.

مجللی بیان کرد: بنابراین در سحر خوانی اشعار مناجات خوانده می‌شد که از آثار شاعران بهره‌برداری می‌کردند و این شعرخوانی خودبه‌خود بخشی از موسیقی سرزمین ما را شامل می‌شود.

وی ادامه داد: شخص سحرخوان هنگام سحر به‌تنهایی و یا به‌صورت‌ گروهی سه یا چهارنفره متشکل از چراغ‌دار و یا طبل‌زن در کوچه‌ها حرکت کرده و به خواندن شعر می‌پرداخت تا مردم برای سحر و نماز صبح بیدار شوند.

این پژوهشگر تصریح کرد: آن‌ها با زدن در خانه‌ها اقدام به مطلع کردن اهالی خانه می‌کنند. برخی نیز به‌جای حرکت در کوچه، بر پشت‌بام خانه خود یا گلدسته مساجد اقدام به شعرخوانی می‌کنند.

مجللی اظهار کرد: غالباً سحرخوانان در چند روز پایانی ماه رمضان، اشعار غم‌انگیزی را می‌خواندند و دلیل آن هم شهادت امام علی و وداع با ماه رمضان بود.

وی خاطرنشان کرد: این سنت امروزه با گسترش وسایل ارتباط‌جمعی منسوخ شده است.

ای خداوند کریم و مهربان/ سوی تو روی آورده این ناتوان/از کرم ابواب رحمت باز کن/خود تو گفتی راز را ابراز کن/من گنه‌کار و تهی‌دست و فقیر/ تو مجیری، ما به سویت مستجیر/اینک ای پروردگار مهربان/ سائلانت را ز درگاهت مران/هر که دارد درد بیدار شب است/ ذکر او همواره یا رب یا رب است/ خیر کن برما امور خاتمه/ از کرم بخش گناهان همه/ سوی درگاه تو رو آورده‌ام/ می گنه‌کارم خدا بد کرده‌ام.

انتهای پیام