به گزارش ایسنا، صابر گل عنبری در یادداشتی تلگرامی نوشت:

خبرگزاری رویترز از تحرکات فشرده عربستان برای ارائه طرحی در مواجهه با طرح دونالد ترامپ برای کوچاندن ساکنان نوار غزه خبر داد.

بهانه ترامپ این است که غزه ویران شده و غیر قابل ‌سکونت است؛ اما طرح عربستان نیز برای گرفتن این بهانه مبتنی بر بازسازی سریع نوار غزه بدون کوچاندن ساکنان آن است. در عین حال هم پیشنهادهایی درباره آینده حکمرانی در نوار غزه مطرح شده که اساس آن‌ها همان پیشنهاد چند ماه پیش مصر است که با موافقت حماس هم همراه شد و آن هم تشکیل کمیته‌ای فلسطینی متشکل از تکنوکرات‌ها برای اداره نوار غزه است؛ اما جنبش فتح با آن مخالفت کرد و این طرح مسکوت ماند. 

اما طرفه اینجاست که گفته می‌شود احتمالا عربستان طرح خود را «طرح ترامپ» بنامد؛ یعنی ابتکاری که برای به شکست کشاندن طرح ترامپ جهت کوچاندن ساکنان نوار غزه در دست تهیه و ارائه است، «طرح ترامپ» نام گیرد. دو انگیزه در پس این نامگذاری احتمالی وجود دارد؛ نخست این که عربستان کاملا با در نظر گرفتن شخصیت خودشیفته ترامپ نمی‌خواهد آن را تحریک کند و دوم این که با این نامگذاری او را ترغیب به پذیرش این طرح و منصرف کردن از پیشنهاد خود کند. 

چنان که نگارنده قبلا هم در یادداشت‌های مختلفی بیان داشته، شخصیت خودشیفته ترامپ چه بسا اساسی‌ترین عنصر و مولفه تصمیم‌گیری‌‎های او است. به این علت کشورها و بازیگران مختلف امروز با کاربست نوعی روانشناختی شخصیتی به طرق مختلفی تلاش دارند که هم از شر او در امان باشند و هم در مخالفت با ترامپ و همچنین کسب موافقت او تا حدود زیادی آن را در نظر بگیرند. 

پوتین هم رگ خواب ترامپ را پیدا کرده و معمولا سخنان او درباره سیاست‌های آمریکا معطوف به نوعی تعریف و تمجید از ترامپ است. 

نشست خبری چند روز قبل پادشاه اردن با ترامپ نیز نشانه دیگری بر این مدعاست. با این که عبدالله دوم چه قبل و چه بعد از سفر بر موضع کشورش مبنی بر مخالفت «قاطع» با کوچاندن فلسطینی‌ها تاکید داشت؛ اما در این نشست خبری در برابر دوربین‌ها به نوعی دستپاچه ظاهر شد و مخالفت آشکاری با طرح ترامپ نکرد و نگران اتخاذ موضعی صریح بود که موجب خشم و عصبانیت ترامپ در برابر دوربین‌ها نشود. 

علت هم این است که واقعا پیش‌بینی‌ناپذیری ترامپ برای خیلی‌ها بیمناک است و همین باعث می‌شود که برخی چنان محتاطانه رفتار کنند که نکند مثلا جلو دوربین بی‌احترامی بدی از ترامپ سر بزند و یا واکنش و موضعی انفعالی اتخاذ کند که برای کشوری مانند اردن بسیار گران تمام شود. به همین جهت به نظر می‌رسد پادشاه اردن ترجیح داده که در برابر خود ترامپ مخالفت مستقیم خاصی نشان ندهد که مبادا میزبان قلدر در برابر جهانیان منفعل و ناچار به موضع‌گیری سختی شود که بعدا عدول از آن ناممکن گردد. همین احتیاط مضاعف عبدالله دوم چهره‌ای ضعیف، آشفته و پریشان از او به نمایش گذاشت؛ تا جایی که ترامپ به برخی سوالات رسانه‌ها از مهمانش جواب داد.

ناگفته هم نماند که در این «تنگنا» لسان حال پادشاه اردن به نوعی این بود که نهایت چیزی که اردن می‌پذیرد پذیرش ۲ هزار کودک سرطانی و مجروح فلسطینی برای درمان است نه کوچ اجباری. بعد از دیدار هم طی چند پست در شبکه اکس به زبان انگلیسی و عربی دوباره «مخالفت قاطع» کشورش با کوچاندن فلسطینی‌ها را بیان داشت و نخست وزیر و وزیر خارجه‌اش هم سخت موضع‌گیری کردند. 

چنان که در یادداشت قبلی هم گفته شد ترامپ چند روز پیش نیز با تعیین ضرب‌الاجلی برای حماس برای آزادی «همه» گروگان‌ها در روز شنبه حتی نتانیاهو را در معذوریت و تنگنا قرار داد. بی‌بی که می‌دانست امکان‌ آزادی همه آن‌ها فراهم نیست، با فشار میانجیگران و جامعه اسرائیل برای تداوم مرحله نخست آتش‌بس با خواسته‌های طرف فلسطینی در مقابل آزادی سه گروگان موافقت کرد. 

*بازنشر مطالب دیگر رسانه‌ها در ایسنا به منزله تأیید محتوای آن نیست و صرفا جهت آگاهی مخاطبان می‌باشد.

انتهای پیام