روزگاری طولانی راهروها و حیاط شلوغ این مدرسهِ نام آشنا، ذره ذره قد کشیدن تعدادی از بچه‌های این شهر را به چشم خود دیده، بچه‌هایی که امروز هرکدام در گوشه‌ای از این کره خاکی مشغول به کاری شده‌اند، اما حالا دیگر خبری از آن شلوغی‌، هیاهو و جست و خیز بچه‌ها در راهروها و حیاط مدرسه نیست و سال‌هاست که سکوتی عجیب و مرگبار تمام وجود آن را در برگرفته و رنگ رخسارش روزبه‌روز کهنه‌تر از قبل می‌شود. 

مدرسه‌ای که کرمانشاهیان آن را به نام دبیرستان کزازی می‌شناسد، درست ۱۰۴ سال قبل با دوندگی‌های سیدحسین کزازی از خیرین کرمانشاهی به عنوان اولین مدرسه مدرن شهرمان کلنگ‌زنی شد. کزازی برای اینکه هزینه ساخت این مدرسه را جمع کند تئاتر به راه می‌انداخت و  به میان مردم و بزرگان می‌رفت تا از آنها کمک بگیرد اما این کمک‌ها در حدی نبود که مدرسه سریع ساخته شود، برای همین ساخت آن با کندی پیش می‌رفت و چندین سال طول کشید تا در نهایت این مدرسه ساخته شد. 

سرانجام با کمک‌های یک نظامی به نام امیراحمدی که ثروتمندان شهر را برای جمع آوری کمک به ساخت مدرسه در خانه‌اش گرد آورده بود، کمک‌های خوبی جمع آوری شد و ساخت مدرسه به پایان رسید.

 سال ۱۳۰۷ اولین گروه از دانش‌آموزان وارد این مدرسه شدند و تحصیل خود را در آن شروع کردند. دبیرستان کزازی در طول چندین دهه یکی از مدارس مهم و تاثیرگذار شهر کرمانشاه بود و نوجوانان و جوانان زیادی در آن درس خواندند که حالا اکثر آنها یا دیگر در میان ما نیستند، یا گرد پیری روی سر و صورتشان نشسته و یا اینکه تارهای نقره‌ای در لابلای موهایشان جوانه زده و پا به میانسالی گذاشته‌اند. 

آغوش گرم دبیرستان محبوب کرمانشاهی تا همین چند دهه قبل پذیرای دانش‌آموزان این شهر بود اما هر چه زمان گذشت کم رونق‌تر و کم رمق‌تر شد، تا جایی که درهایش برای همیشه به روی مردم بسته شد. 

مدرسه‌ای که بسیاری از مردم این شهر به آن حسی نوستالژیک دارند باید تا ابد در خاطره مردم این شهر باقی می‌ماند، برای همین هم بود که سال ۱۳۷۷ میراث فرهنگی استان آن را در فهرست آثار ملی ایران قرار داد تا از گزند حوادث و بلاها در امان بماند. 

۱۵ سال قبل هم اداره کل آموزش و پرورش استان به عنوان متولی این مدرسه قدیمی، آن را به موزه آموزش و پرورش تبدیل کرد تا حداقل بخشی از تاریخ آموزش این استان در آن به نمایش درآید اما امروز اگر کسی بخواهد از آن دیدن کند، با درهای بسته آن مواجه می‌شود و حیاطی که در آن سوی درهای بلند آهنی، آرام و ساکت روزگار می‌گذراند.  

دبیرستان کزازی کرمانشاه سال‌هاست که رها شده و بلاتکلیف مانده و هرچه زمان می‌گذرد بیشتر به سمت فرسودگی و کهنگی و خطر نابودی پیش می‌رود. 

به گزارش خبرنگار ایسنا، وضعیت این مدرسه باعث شد تا سال گذشته در سفری که مدیرعامل سابق صندوق احیاء و بهره‌برداری از اماکن تاریخی کشور به کرمانشاه داشت، دیداری با مسئولان آموزش و پرورش داشته باشد و از آن‌ها بخواهد که برای نجات این مدرسه از وضعیت فعلی، آن را از طریق مزایده به بخش خصوصی واگذار کنند و قرار بر این شد که با توجه به ثبت ملی بودن این بنای تاریخی، از طریق صندوق احیاء و بهره‌برداری از اماکن تاریخی کشور کار واگذاری آن انجام گیرد اما حالا با وجود گذشت حدود یک سال از این نشست، گویا مسئولان آموزش و پرورش استان اقدامی برای انجام فرآیندهای واگذاری آن از طریق صندوق احیاء انجام نداده‌اند. 

آنطور که مدیرکل میراث فرهنگی استان می‌گوید: از سوی میراث فرهنگی استان پیشنهادات لازم برای مرمت، احیاء، واگذاری و نوع کاربری این مدرسه داده شده، اما اداره کل آموزش و پرورش هنوز پیشقدم نشده تا کار واگذاری بنا انجام گیرد.

داریوش فرمانی در گفت‌وگو با خبرنگار ایسنا افزود: البته با توجه به اینکه این مدرسه در گذشته کاربری فرهنگی داشته، درصورتی که به بخش خصوصی هم واگذار شود، باید بازهم کاربری فرهنگی داشته باشد و این درحالی است که مباحث فرهنگی چندان درآمدزا نیستند. 

وی تصریح کرد: معمولا سرمایه‌گذار بخش خصوصی به بازگشت سرمایه و انتفاع از سرمایه‌گذاری انجام شده به عنوان اولین شرط سرمایه‌گذاری نگاه می‌کند که‌ با  توجه‌ به‌ اینکه کاربری تعیین شده برای این مدرسه فرهنگی است، تاکنون متقاضی برای این موضوع اعلام‌ آمادگی نکرده است.

مدیرکل میراث فرهنگی استان اضافه کرد: لازم است مدیریت شهری نیز در این رابطه وارد میدان شود و به عنوان یک دغدغه به این بنای مهم تاریخی در استان نگاه شود. 

وی در خصوص مرمت این بنای تاریخی نیز گفت: طبق مواد قانونی، اداراتی که بنای تاریخی ثبت‌ شده‌ در فهرست آثار ملی کشور در اختیار دارند، باید با استفاده از اعتبارات خود نسبت به مرمت و بازسازی آنها با هماهنگی و نظارت میراث فرهنگی اقدام کنند و این هزینه‌ها را در اعتبارات سالانه خود نیز پیش بینی کنند که متاسفانه برای مدرسه کزازی این امر تاکنون محقق نشده‌ است.

حال باید منتظر ماند و دید آیا عزمی برای رهایی این مدرسه تاریخی که بخش زیادی از کرمانشاهیان از آن خاطره دارند، از وضعیت اسف‌بار کنونی آن شکل خواهد گرفت، یا اینکه باید نشست و نظاره‌گر تخریب تدریجی این بنای تاریخی بود.

انتهای پیام