سیدجواد رضایی دبیر همایش امروز چهارشنبه ۳ بهمن ماه، گفت: این همایش دو روز با هدف شناساندن توانمندی‌ها و شناخت بیشتر مردم از تاریخ فرهنگ و زبان و تمدن میناب برگزار شده است.

سیدجواد رضایی  افزود: در این همایش اساتیدی از دانشگاه‌های کشور و محققان استان در مورد تمدن و فرهنگ میناب گفت‌وگو می‌کنند.

وی گفت: درحاشیه این همایش کارگاه‌های آموزشی علوم و فن آوری، تاریخ و باستان شناسی، و صنایع دستی و گردشگری، آب و کشاورزی و محیط زیست برگزار می‌شود.

به گزارش ایسنا، از دشت میناب با نام پیشین هرمز کهنه یاد شده و از دیرباز تاکنون به نام‌های منا، مناب، مناو، مینا، میناو، مینو، هرمز، هارموز، آرموز … نیز خوانده شده است. قدیمی‌ترین نامی که در کتب تاریخی و در زمان هخامنشی از میناب برده شده شهر اورگانا (ORGANA) بوده است.

میناب را به دلیل نزدیکی با دریا و وجود رودهایی در پیرامون آن، «میان آب» نیز گفته‌اند، که اندک‌اندک به میناب تغییر یافته است. واژه میناب، در گذشته به جهت شفافیت آب رود میناب، مینا آب بوده، که به مرور زمان و به دلیل دگرگونی، حرف «آ» از بین رفته و به شکل میناب درآمده است.

مردم محل بر این باورند که در روزگاران کهن، دو خواهر به نام‌های «بی‌بی مینو» و «بی‌بی نازنین» این شهر را پایه‌گذاری کرده‌اند. ناحیه میناب از دیرباز نه تنها به نام‌های گوناگون، نظر جهانگردان را به خود جلب کرده، بلکه دست‌خوش یورش‌های ویران‌گر نیز بوده است.

در محل امروزی میناب، شهری آباد، که مرکز ایالت هرمز کهنه بوده، قرار داشته که تیمورلنگ با یورش وحشیانه خود، آن را خراب کرده و هفت دژ استوار آن را نیز ویران ساخته است. یکی از دژهای ویران شده شهر به نام دژ «بی بی می نو»، که همان «بی‌بی مینو» باشد، در گوشه شرقی شهر بازمانده است و به این دژ «هزاره» هم می‌گویند.

از بازمانده‌های تاریخی این شهر، دژ میناب است، که شهر میناب بر دامنه آن بنا شده است. این دژ تا اواخر دوران قاجاریه، مرکز حکومت بوده و اکنون خرابه‌ای بیش نیست.

انتهای پیام