به گزارش ایسنا، نیویورک تایمز در گزارشی از شرایط کنونی در اوکراین می‌نویسد: ولودیمیر زلنسکی، رئیس جمهور اوکراین پس از مدتها لفاظی برای تسلیم نشدن، اخیراً اعتراف کرده که ارتش اوکراین در حال حاضر قدرت لازم برای بازپس‌گیری مناطقش را ندارد و ایده به تعویق انداختن این هدف در ازای عضویت در ناتو را مطرح کرده است.

نظرسنجی اخیر گالوپ نشان داد که حدود ۵۲ درصد از اوکراینی‌ها طرفدار پایان سریع و مذاکره شده جنگ هستند، در حالی که این رقم در سال گذشته تنها ۲۷ درصد بود. اوکراینی‌ها خسته از جنگ هستند.

دونالد ترامپ، رئیس جمهور منتخب آمریکا متعهد شده است که جنگ را به سرعت پایان دهد و اهرم‌های لازم برای انجام این کار را دارد - او می‌تواند کمک‌های نظامی به اوکراین را در صورت مذاکره نکردن متوقف کند و اگر پوتین از آمدن به میز مذاکره امتناع کند، آن را افزایش دهد. اما، اگرچه پیشنهادهای مختلفی برای توافق به صورت خصوصی و عمومی مطرح شده است، مشخص نیست که ترامپ برنامه قابل اجرا داشته باشد. با این حال، یک معامله در نهایت انجام خواهد شد.

هر چه توافق شود، اوکراین همچنان در همسایگی کشوری بزرگ و قدرتمند است که می‌تواند دوباره حمله کند، بنابراین، گفتگوها به سمت و سوی تضمین‌های امنیتی پیش می‌رود. هنگامی که زلنسکی با ترامپ و امانوئل ماکرون، رئیس جمهور فرانسه در پاریس در این ماه دیدار کرد، ظاهراً از این فرصت برای تاکید بر اهمیت چنین تضمین‌هایی استفاده کرد.

راجان منون، استاد بازنشسته روابط بین‌الملل در کالج نیویورک و پژوهشگر ارشد در موسسه مطالعات جنگ و صلح سالتزمن دانشگاه کلمبیا می‌گوید: در اینجا چهار سناریوی احتمالی برای امنیت آینده اوکراین وجود دارد. زلنسکی خواهان عضویت در ناتو است، اما این امید احتمالا محقق نشده باقی خواهد ماند. برای پذیرفتن یک عضو جدید در ناتو به اتفاق آرا نیاز است و نزدیک‌ترین چیزی که اتحاد (ناتو) در مورد اوکراین به یک عقیده رسیده بود در سال ۲۰۰۸ بود، زمانی که اعلام کرد اوکراین در تاریخ نامشخصی به صفوف آن خواهد پیوست. این ابهام ناشی از اختلافاتی است که امروز نیز وجود دارد: گزارش شده است که حداقل هفت کشور ناتو با ورود اوکراین مخالف هستند یا می‌خواهند آن را برای مدت نامحدودی به تعویق بیندازند - مشاوران ارشد ترامپ گفته‌اند که عضویت از میز خارج شده است.

از طرف دیگر، ائتلافی از خواهان‌ها می‌تواند متعهد شود که از اوکراین محافظت کند. مشکل اینجاست که اوکراین می‌خواهد ایالات متحده در میان ضامن‌ها باشد. این دیدگاه وجود دارد که ایالات متحده ضمانت حفاظت ناتو است و هیچ ائتلافی قابل اعتماد نیست مگر اینکه توسط سربازان و تسلیحات آمریکایی تقویت شود. ترامپ که نه تنها به دنبال پایان دادن به جنگ بدون دادن هیچ وعده‌ای برای حفاظت از اوکراین است، بلکه به دنبال کاهش تعهدات امنیتی آمریکا در اروپا به طور کلی است، بعید است که چنین ترتیباتی را امضا کند.

اظهارات ترامپ و افرادی که او برای ارشدترین مناصب در سیاست خارجی و امنیت ملی انتخاب کرده نشان می‌دهد که قدرت نظامی آمریکا به طور فزاینده‌ای به سمت آسیا و اقیانوسیه برای مقابله با چین هدایت خواهد شد. علاوه بر این، به دلایل جغرافیایی ساده، امنیت اوکراین همیشه برای اروپایی‌ها مهم‌تر از آمریکایی‌ها خواهد بود. بنابراین محتاطانه است که کاهش نقش نظامی آمریکا در اروپا را پیش‌بینی کنیم که اروپایی‌ها را ملزم می‌کند حداقل بار بیشتری را برای دفاع خود به دوش بکشند، شاید حتی مسئولیت اصلی حفاظت از اوکراین را بر عهده بگیرند.

پایانی که اروپا در آن حرف اول را می‌زند چگونه می‌تواند باشد؟ چندین کشور اروپایی در مورد امکان استقرار نیروها در اوکراین پس از جنگ گفتگو کرده‌اند. هفته گذشته، ماکرون که تاکید کرده است اروپا باید بیشتر برای دفاع از خود انجام دهد، با نخست وزیر لهستان، دونالد تاسک، دیدار کرد تا درباره استقرار سربازان اروپایی در اوکراین پس از توافق صلح گفتگو کند. تاسک بعداً گفت که کشورش «هیچ گونه اقدامی را برنامه‌ریزی نمی‌کند»، حتی پس از آتش‌بس. به طور خلاصه، درباره تضمین امنیت اروپا صحبت‌هایی شده است، اما تصمیمی گرفته نشده است.

مدل احتمالی دیگر - آن را می‌توان «بی طرفی مسلحانه» نامید - مدلی است که اوکراین کمتر ترجیح می‌دهد. این امر مستلزم آن است که روسیه متعهد شود که به اوکراین حمله نکند و اوکراین هم از عضویت در ناتو و هم از استقرار نیروهای خارجی و تسلیحات در خاک خود چشم پوشی کند. بی طرفی مسلحانه، اوکراین را در مقایسه با راه‌حل‌های دیگر آسیب پذیرتر می‌کند. همچنین ممکن است دست یافتنی‌ترین نتیجه باشد. پوتین گفته است که بی طرفی برای «روابط خوب همسایگی» ضروری است. شاید تصور روابط خوب همسایگی در هر شرایطی دشوار باشد، اما موفقیت‌های قابل توجه روسیه در میدان نبرد، به ویژه در چند ماه گذشته، به این معنی است که پوتین می‌تواند معامله سختی را انجام دهد.

اوکراین نمی‌تواند به وعده روسیه مبنی بر عدم تجاوز تکیه کند و اگر نتیجه آن بی طرفی مسلحانه باشد، باید امنیت خود را به حداکثر برساند. این کشور می‌تواند و باید هر گونه محدودیت در مورد اندازه ارتش خود را رد کند - چیزی که روسیه در مذاکرات شکست خورده در سال ۲۰۲۲ بر آن تاکید کرد - یا در مورد سلاح‌های متعارفی که می‌تواند به دست آورد یا بسازد. کشورهای اروپایی که در حال حاضر در حال آموزش نیروهای اوکراینی و سرمایه گذاری در صنایع دفاعی این کشور هستند، می‌توانند در هر دو جبهه کارهای بیشتری انجام دهند. 

نیویورک‌تایمز در پایان نوشته است: پس از بیش از ۱۰۰۰ روز جنگ که منجر به کشته شدن هزاران نفر، آواره شدن میلیون‌ها نفر و تخریب بخش‌های بزرگی از اوکراین شده است، ممکن است پایان آن نزدیک شود؛ اما برای یک صلح بادوام، به جای توقفی که فقط به اندازه کافی طولانی باشد تا روسیه دوباره جمع شود و دوباره حمله کند.

انتهای پیام