خدیجه باقرآبادی در گفت و گو با خبرنگار ایسنا، از بیش‌فعالی به عنوان یک اختلال عصبی رشدی یاد کرد که از ابتدای تولد با برخی افراد هست و به تدریج همراه با رشد کودک خود را نشان می‌دهد و افزود: این اختلال عصبی رشدی دو دسته است. در برخی افراد تنها به صورت کم توجهی(عدم تمرکز) وجود دارد که به آن ADD گفته می‌شود و چون افراد این دسته آرام‌تر هستند، تشخیص آنها نیز تا حدودی دشوارتر است. در دسته دوم اختلال کم‌توجهی همزمان با بیش‌فعالی است که به عنوان ADHD شناخته می‌شود.

وی از مهمترین علائم بیش‌فعالی یاد کرد که شامل پرتحرکی، رفتارهای ناگهانی، رفتار و عمل بدون ملاحظه و فکر، رفتارهای تکانشی، ناتوانی در حل مسئله، بی‌توجهی، اختلال یادگیری، برخورد کردن با اشیاء هنگام تحرک که از سر بی‌دقتی باشد، گم کردن وسایل، پرحرفی و... است.

این روانشناس با بیان اینکه در برخی مواقع بیش‌فعالی در کودکان قبل از سن مدرسه تشخیص داده نمی‌شود، یادآور شد: چون این کودکان در مدرسه با مشکلات جدی‌تری مواجه می‌شوند، بیش فعالی با وضوح بیشتری خود را نشان می‌دهد. این افراد اختلال یادگیری دارند، هوش خوبی دارند اما نمی‌توانند به تحصیل ادامه دهند، هنگام املا نوشتن کلمات را جا می‌اندازند و ... لذا در مدرسه با مشکلاتی مواجه می‌شوند.

باقرآبادی با تاکید بر اینکه نمی‌توان هرگونه شیطنت و جنب و جوش کودکان را مربوط به بیش‌فعالی دانست، خاطرنشان کرد: بیش‌فعالی حتما باید در کنار پرجنب و جوشی علائم دیگری را نیز داشته باشد، به علاوه این علائم باید طولانی مدت باشد.

وی تاکید کرد: تشخیص اختلال بیش‌فعالی و کم‌توجهی حتما باید توسط افراد متخصص و روانشناس انجام شود و والدین به تنهایی امکان تشخیص آن را ندارند. حتی در برخی موارد نیاز به تکمیل پرسشنامه، انجام مصاحبه و بررسی نقشه مغزی است.

به گفته این روانشناس، هنوز دلیل دقیق بروز بیش‌فعالی مشخص نشده، اما تحقیقات نشان داده عوامل ژنتیکی، عوامل محیطی، برخی مسائل دوران بارداری، ضربه به جنین در بارداری، مصرف الکل و سیگار در بارداری و... می‌تواند در این خصوص اثرگذار باشد.

باقرآبادی با بیان اینکه بیش‌فعالی در پسربچه‌ها رایج‌تر از دختربچه‌ها است، عنوان کرد: در خانواده‌هایی که یک بچه بیش‌فعال دارند، احتمال اینکه باز هم بچه بیش فعال در آنها متولد شود وجود دارد.

وی درباره لزوم درمان اختلال بیش‌فعالی و عدم تمرکز هم اظهار کرد: برای کنترل این اختلال هم درمان دارویی و هم رفتاردرمانی ضروری است. گاهی از برخی روش‌های تشویقی، پاداش دادن، تکنیک‌های افزایش تمرکز و... نیز برای درمان این افراد استفاده می‌شود.

این روانشناس از اینکه گاهی والدین در برابر داروهایی که برای فرزندان آنها تجویز شده مقاومت دارند و یا دارو را خودسرانه قطع می‌کنند یاد کرد و ادامه داد: عواقب درمان نشدن این اختلال بسیار بیشتر از مصرف دارو است و می‌تواند عملکرد بسیار ضعیف کودکان را در مدرسه به همراه داشته باشد.

باقرآبادی با بیان اینکه در برخی مواقع با افزایش سن بین محدوده ۱۲ تا ۲۰ سال علائم فرد تا حدودی بهبود می‌یابد، گفت: در ۱۵ تا ۲۰ درصد موارد علائم همیشه با فرد می‌ماند و در بزرگسالی خود را به صورت بی‌قراری روانی نشان می‌دهد، به این شکل که فرد امکان توجه به مسائل، حل مسئله، برنامه‌ریزی و... را از دست می‌دهد.

انتهای پیام