فروش بالای ۱۵ میلیارد تومان در هفته ابتدایی اکران رقمی است که سینما دوستان و مردم عادی را نیز برای تماشای فیلم به سینما می‌کشاند و قطعا تماشاگران انتظارات بالایی از این فیلم با این رقم فروش دارند که به عقیده بسیاری از آن‌ها توقعاتشان از فیلم جدید صحت برآورده نشده است.

صبحانه با زرافه‌ها در امتداد آثار قبلی کارگردان ساخته و صحت در این فیلم نیز همچون آثار گذشته به نقد جهان پست مدرن می‌پردازد. اما اولین چیزی که در تماشای فیلم با آن مواجه می‌شویم این است که مفاهیم مورد نظر کارگردان به خوبی به مخاطب منتقل نمی‌شود و انتقال مفاهیم مورد نظر با چالش‌هایی روبه‌رو است.

صحت در این فیلم نیز به ساختار آثار گذشته خود مانند فیلم «جهان با من برقص» و سریال «مگه تموم عمر چندتا بهاره» پایبند است و تلاش می‌کند برای انتقال مفاهیم مورد نظرش از روایت انتزاعی استفاده کند. موردی که باید در اینجا به آن اشاره کرد این است که صحت بر خلاف فیلم جهان با من برقص که روایتی شیوا و روان داشت در صبحانه با زرافه‌ها روایت را پیچیده کرده است، به این معنی که روایت ساده و روان اتفاق نیفتاده است و همین مورد مخاطب عام را ناراضی می‌کند.

می‌توان این فیلم را از دسته کمدی‌های سیاه دانست و مشکلی که شاید بتوان به آن اشاره کرد این است که مخاطب عادی این مورد را هنگام تماشای فیلم در سینما زمانی که تنها با چند سکانس خنده‌آور مواجه می‌شود، درک می‌کند. همچنین فیلم در برخی از نقاط دچار افت ریتم می‌شود و سکانس‌های اضافی روند روایت را کند کرده‌اند.

یکی از موارد دیگری که باید در آثار صحت به آن اشاره کرد، نوآوری‌های خلاقانه‌ای است که برای برخی قابل قبول و برای برخی سوال مطرح می‌کند که هر دو گروه برای رسیدن به هدفشان آثار صحت را دنبال می‌کنند؛ متاسفانه در این فیلم نوآوری‌های خلاقه نسبت به آثار گذشته کارگردان کمتر بود و مفاهیم شکل پیچیده‌ای پیدا کرده بودند. پایان غیرمنتظره فیلم نیز به نظر می‌رسد برای متفاوت بودن و یا شاید ایجاد تعجب نسبت به آثار قبلی برای این فیلم انتخاب شده است.

ساخت فیلم جهان با من برقص نقطه عطفی در کارنامه سروش صحت است که هم مفاهیم فلسفی را به راحتی برای مخاطب قابل درک می‌کرد و هم به اندازه‌ای خوش‌ساخت بود که مخاطبان را مجبور به تماشای چند باره اش می‌کرد؛ اما این اتفاق برای فیلم صبحانه با زرافه‌ها نخواهد افتاد.

البته باید حضور هادی حجازی‌فر در کنار هوتن شکیبا، پژمان جمشیدی و بیژن بنفشه‌خواه را یکی از ریسک‌های صحت دانست، با اینکه فیلم در برخی از نقاط با عدم روایت درست همراه بود اما نمی‌توان از بازی خوب هادی حجازی‌فر و هوتن شکیبا در این فیلم غافل شد. ترکیب بازیگران این فیلم ترکیب برنده‌ای بود که شاید در یکی دیگر از فیلم‌های صحت که با پیچیدگی کمتر و با روایت ساده‌ای همچون جهان با من برقص همراه شود، به نتیجه بنشیند.

در نهایت باید گفت با وجود تمام موارد گفته شده اما سینمای ایران به آثاری قابل تامل نیاز دارد و احتمالا برای علاقه‌مندان به سینمای هنری و انتقادی کاملا مفاهیم فیلم قابل درک و تماشای آن جذاب خواهد بود.

انتهای پیام