علی حسین بیرانوند در گفت‌وگو با ایسنا، اظهار کرد: یکی از موضوعات مهمی که مطرح بوده این است که برای نجات زاگرس تشکیل معاونت امور جنگل‌های زاگرس در سازمان منابع طبیعی کشور یکی از اولویت‌های مهم است.

وی خاطرنشان کرد: با توجه به حجم آتش‌سوزی که در جنگل‌های زاگرس وجود دارد و پیچیدگی‌های خاص برای مدیریت این جنگل‌ها در زاگرس وجود دارد تشکیل این معاونت ضروری است.

عضو پارک علم و فناوری لرستان اضافه کرد: متأسفانه فرسایش خاک سه برابر متوسط جهانی و گسترش بیابان‌ها در ایران ۱۰ برابر عملیات بیابان‌زدایی است.

بیرانوند بیان کرد: پدیده و ریزگردها و غبارها در اکثر شهرهای ایران تبدیل به معضل شده و آلودگی آب و خاک بالاتر از میانگین کشور است.

وی ادامه داد: آفات و امراض و بیماری‌های مختلف در جنگل‌های زاگرس در حال افزایش است و بخش مهمی از معیشت مردم در زاگرس در عرصه منابع طبیعی مخصوصاً جنگل زیاد است.

عضو پارک علم و فناوری لرستان تصریح کرد: طی پنج دهه گذشته با افزایش دو درجه دما و کاهش بارندگی به میزان ۵۵ میلی‌متر و افزایش تبخیر به میزان ۲۷۰ میلی‌متر مواجه هستیم.

بیرانوند با بیان اینکه یکی از بخش‌های مهمی که ما در منابع طبیعی کشور با آن مواجه هستیم امنیت ویژه زاگرس است، افزود: وسعت زاگرس ۶ میلیون و ۱۰۰ هکتار بوده در حالی‌که نسبت به ۵ ناحیه رویش در ایران که وسعت آن ۱۴ میلیون و ۲۵۰ است بیشترین نواحی رویش را در بین مناطق رویشی ایران دارد.

وی اظهار کرد: حوزه زاگرس ۱۱ استان کشور شامل؛ آذربایجان شرقی، کردستان، کرمانشاه، لرستان، اصفهان، چهارمحال بختیاری، فارس، اسلام، خوزستان و بخشی از همدان و مرکزی را در برمی‌گیرد.

عضو پارک علم و فناوری لرستان خاطرنشان کرد: زاگرس حدود ۳۰ میلیون هکتار منابع طبیعی دارد که در ۲۳۶ حوزه آبخیز حدود یک 6.1 هکتار جنگل است و رویشگاه‌های زاگرس بیش از ۱۰ میلیون نفر جمعیت دارد.

بیرانوند اضافه کرد: اگر بخواهیم زاگرس را نجات دهیم بایستی مدیریت را در دل زاگرس ایجاد کنیم و ادارات کل منابع طبیعی زیرمجموعه این مدیریت باشد.

عضو پارک علم و فناوری لرستان ادامه داد: تاکنون موفق نشده‌ایم که تخریب و فرسایش و عواملی که باعث از بین رفتن جنگل‌های زاگرس شده است را کنترل کنیم چون عدم توجه به مسائل اجتماعی، اقتصادی از یک طرف و جزیره دیده بوم‌سازگان از طرف دیگر باعث این امر شده است.

بیرانوند با بیان اینکه باید مدیریت جامع آبخیز را با تمام جنبه‌های اکولوژیک، اقتصادی، اجتماعی و ... در زاگرس عملیاتی کنیم، گفت: همان‌طور که برای مدیریت دریاچه باید رودخانه را مدیریت کرد و برای مدیریت رودخانه، کوهستان را مدیریت کرد.

وی عنوان کرد: برای مدیریت کوهستان باید فقر را مهار و برای مهار، ظرفیت‌های انسانی و طبیعی موجود در استان‌های زاگرس‌نشین را شناسایی و مدیریت کرد و برای آن باید طرح عملیاتی نوشته شود.

 عضو پارک علم و فناوری لرستان اظهار کرد: در بخش زاگرس اتفاقات بزرگی افتاده است به‌طوری‌که در سال ۵۱-۴۱ طرح زغال‌گیری باعث نابودی بخش وسیعی از جنگل‌های زاگرس شد و در سال ۶۲-۵۲ احیا طرح‌های قرق در مساحت ۴۵ هزار هکتار انجام شد.

بیرانوند خاطرنشان کرد: طرح بهره‌برداری از سقز از سال ۶۳ تا ۷۰ انجام شده و در سال ۶۰ طرح جامع مقدماتی چهارمحال بختیاری براساس الگوی شمال اجرا شد.

وی اضافه کرد: در سال ۵۷ طرح منابع طبیعی در زاگرس عملیاتی و طرح ملی صیانت از جنگل‌ها در سال ۸۲ انجام شد که قبل از طرح طوبی بود که در سال ۹۲ طرح کنترل با خشکیدگی بلوط بود که تا سازمان ملل و فاو این مهم کشیده شد.

عضو پارک علم و فناوری لرستان بیان کرد: مشکلات و درمان زاگرس در دل زاگرس بود اما متأسفانه خارج از زاگرس دنبال درمان جنگل‌های زاگرس می‌گشتیم، در سال ۱۴۰۱ پیش‌نویس سند جامع حفاظت زاگرس تهیه شده ولی عملیاتی نشده است.

بیرانوند با بیان اینکه طرح‌های که اجرا می‌شود باید اصول فنی و علمی باشد و عملیات‌های مختلف در آن دیده شود، افزود: سازمان‌ها و کارشناسان مربوط به منابع طبیعی دلسوزانه کار زیادی انجام داده‌اند اما نتیجه دلخواه مهیا و رضایت‌مند حاصل نشده که مهم‌ترین آن کمبود اعتبار بوده است.

 وی یادآور شد: برای نجات زاگرس از دست عوامل مختلف مانند تخریب توسط دام زیاد، انواع بیماری‌ها و زغال‌گیری از بلوط، آفات موجود در جنگل مانند پروانه جوانه‌خوار، برگ‌خوار و ...بایستی ریشه آن‌ها شناسایی شود.

عضو پارک علم و فناوری لرستان اظهار کرد: مهم‌ترین علت وابستگی شدید معیشتی نادرست مردم محلی در جنگل‌های زاگرس است که مهم بایستی حل شود.

بیرانوند خاطرنشان کرد: نیازهای مردم محلی باید توسط دولت شناسایی شود و توان مردم منطقه با احیا و حفاظت عرصه‌های منابع طبیعی گره زده و نظارت و پایش به‌صورت جدی انجام شود.

وی اضافه کرد: انتظار می‌رود که استانداران استان‌های زاگرس‌نشین و نمایندگان زاگرس‌نشین در مجلس شورای اسلامی، صاحب‌نظران و سازمان‌های مردم نهاد بایستی کمک دهند.

انتهای پیام