داریوش پایسته در گفت‌وگو با ایسنا به بررسی نگاه رئیس‌جمهور در حوزه سیاست خارجی پرداخت و اظهار کرد: با توجه به اظهارات دکتر پزشکیان در نشست خبری با خبرنگاران، رویکردی که در گذشته داشته است و سفر اخیرش به عراق به عنوان اولین سفر خارجی پس از آغاز دوره ریاست‌جمهوری، می‌توان گفت دکتر پزشکیان در حال حرکت به سمت تنش‌زدایی در حوزه سیاست خارجی با کشورهای همسایه و همچنین قدرت‌های بزرگ بین‌المللی است.
وی افزود: دکتر پزشکیان این سیاست تنش‌زدایی را با بهره‌گیری از دیپلماسی فرهنگی یا عمومی بر محوریت اشتراکات قومی، مذهبی و زبانی دنبال می‌کند. در سفر رئیس‌جمهور به نیویورک هم انتظار می‌رود رئیس‌جمهور سیاست تنش‌زدایی را با استفاده از همان دیپلماسی عمومی پیگیری کند.
این تحلیلگر مسائل بین‌الملل اضافه کرد: آقای پزشکیان در سپهر سیاست خارجی خود بیشتر به دنبال بستری برای تعاملات بیناذهنی با دولت‌های دیگر است. واکنش‌های کشورهای دیگر به پیگیری این نوع سیاست از سوی ایران متناسب با انگاره‌های ذهنی هر کدام از کشورهای چین و روسیه، تروئیکای اروپایی و آمریکا، یا کشورهای منطقه‌ای مانند هند، پاکستان، عربستان، ترکیه و عراق از روی کار آمدن دکتر پزشکیان و تغییر در سیاست داخلی و بالتبع تغییرات سیاست خارجی شکل می‌گیرد.
پایسته ادامه داد: سوال اینجاست که دیپلماسی عمومی می‌تواند حداقل وضع موجود را برای کنترل بحران همچنان حفظ کند؟ چرا که این هم‌اکنون یکی از نگرانی‌های بزرگ تمام رهبران بحران در منطقه است. حال اگر این نگاه دکتر پزشکیان بتواند به حفظ توازن و حداقل حفظ وضع موجود و عدم توسعه بحران در آینده بینجامد، همه کشورها به استقبال از سیاست‌های رئیس‌جمهور ایران خواهند امد.
وی بیان کرد: اما با توجه به اینکه غده چرکین موجود در منطقه به دنبال تنش در منطقه است و هم‌اکنون هم بازی جدیدی را با حزب‌الله شروع کرده که خواه یا ناخواه بستر درگیری‌ها را بیشتر خواهد کرد، به نظر می‌رسد بایستی عقلانی‌تر موضوع بررسی شود و این عقلانی بودن یعنی اینکه باید به واقعیت‌های روی کاغذ و واقعیت‌های موجود نگاه بیندازیم. یکی از عوامل تنش و بحران در منطقه وجود رژیم صهیونیستی است که همواره بر دمیدن آتش اختلاف بین کشورهای منطقه کوشش داشته است. با توجه به فعالیت‌های خرابکارانه‌ای که رژیم صهیونیستی در لبنان شروع کرده، باید دید چه اتفاقاتی در آینده خواهد افتاد؟
این تحلیلگر مسائل بین‌الملل با اشاره به تلاش ایران برای همسو شدن با رقبای آمریکا طی سال‌های گذشته، در خصوص واکنش آمریکا و اروپا نسبت به رویکرد تنش‌زدایی اخیر ایران، عنوان کرد: در سیاست خارجی مخصوصا در حوزه دیپلماسی و در مدل مدرن نظریات برسازانه، موضوع توجه به گذشته محلی از اعراب ندارد. نگاه به بستر زمان و تاریخ یکی از الزامات است، اما مهم‌ترین ملاک تصمیم‌گیری نیست. لذا آنچه که اکنون در حال وقوع است یا کنش‌هایی که در آینده به فعلیت می‌رسند و ممکن است منافع کشورها را به مخاطره بیندازد، مهم است. در حقیقت اقدامات امروز و آینده است که منفعت‌ساز یا خلاف منفعت کشورها خواهند بود و منبع انتخاب کشورها برای در پیش گرفتن سیاست خارجی‌شان است.
پایسته همچنین در پاسخ به اینکه آیا ما می‌توانیم مانند ترکیه و عربستان در یک سیاست خارجی متوازن با تمام کشورها ارتباط بگیریم؟ گفت: اراده گسترش روابط همواره برای تمام نظام‌های حاکمیتی و دولت‌ها بوده اما آنچه که عامل گسترش روابط کشورهاست؛ منافعی است که از گسترش روابط حاصل می‌شود. اگر با ایجاد کریدورها، سازمان‌های منطقه‌ای و پیمان‌ها به سمت کم‌ترین مخرج مشترک با کشورهای منطقه و همسایه حرکت کنیم، هیچ کس حذر و دوری نمی‌کند. از این حیث می‌توان گفت تمام دولت‌ها توان گسترش روابط با تمام کشورها را خواهند داشت اما ما تا جایی می‌توانیم با کشورها ارتباط بگیریم که منافعمان به خطر نیفتد یا حداقل در حالت برد- برد قرار بگیرد.
انتهای پیام
نظرات