خداداد ابراهیمی در یادداشت کوتاهی به مناسبت سالروز شهادت «جعفر چناری» فرمانده قرارگاه تاکتیکی لشکر ۱۱ نوشت: بی‌گمان چناری‌های پدر و دو پسر دلاورش، هم رزمنده بودند و هم فرمانده آنها به تنهایی خود یک گردان بودند.
«مومن» یا همان «حاج محسن» چناری همان بسیجی پیر که«حمزه» و «جعفر»ش را خود غسل شهادت داده بود. چناری‌های پسر یا همان دلاوران خط‌شکن تیپ حضرت امیر(ع) بودند که گروه «فُرسان» را به زبونی کشانده بودند.
در کوله‌پشتی «چناری»ها، دُلار و یُورو و اوراق بهادار بانکی نبود. وصیت‌نامه، مفاتیح، صحیفه و چفیه اما بود. با چند خشاب فشنگ کلاشینکف و قمقمه‌ای تشنه…
«چناری» ها، «باستی هیلز» لاکچری نداشتند اما تمام سنگرهای ترکش خورده جبهه‌ها به نام‌شان قباله بود.
همسنگر بودن پدر و پسرها در جبهه‌های ایلام، چه عالمی داشت! بیست‌سالگی اما برای در خون تپیدن، پسرهای رعنا، زود بود.
دیروز، مردان مرد، برای «عزت و سرافرازی»این آب وخاک عزیز، چه پاکبازی‌ها که نکردند؛ یکی برادر، یکی فرزند، یکی دست، یکی پا و یکی هم دلش را در خاکریزهای جبهه، جا گذاشت.
انتهای پیام
نظرات