به گزارش ایسنا، در زندگی روزمره، افراد کم توان جسمی معمولاً با چالش‌های متعددی روبرو هستند که روابط اجتماعی آن‌ها را تحت تأثیر قرار می‌دهد. این افراد به دلیل تصویری که از خود دارند، نمی‌توانند به راحتی با دیگران ارتباط برقرار کنند و در نتیجه، به انزوا و فرسایش روابط اجتماعی دچار می‌شوند. این مشکل برای زنان کم توان جسمی مضاعف است، زیرا آن‌ها ناتوانی‌ها و محدودیت‌های بیشتری را نسبت به مردان تجربه می‌کنند. پژوهش‌ها نشان داده‌اند که کیفیت زندگی این زنان نسبت به افراد عادی پایین‌تر است و عواملی مانند نبود حمایت اجتماعی و پایین بودن مشارکت اجتماعی، بر زندگی آن‌ها تأثیر منفی دارد.

زنان کم توان جسمی با تجربه نابرابری و طرد اجتماعی بیشتری روبرو هستند و این وضعیت موجب کاهش کیفیت زندگی آنان می‌شود. تفریح و فراغت به عنوان یکی از نیازهای اساسی این افراد می‌تواند فرصتی برای بازپروری و ادغام آنان در جامعه فراهم کند. مشارکت در فعالیت‌های فراغتی و گردشگری می‌تواند روشی مؤثر برای کاهش انزوا و افزایش احساس تعلق به جامعه باشد. بر این اساس، توسعه گردشگری برای این افراد و تهیه تسهیلات و زیرساخت‌های لازم، از اهمیت بالایی برخوردار است.

در این رابطه، زهرا پازوکی نژاد، محقق جامعه‌شناسی مسائل اجتماعی و عضو اندیشکده فرهنگ و گردشگری دانشگاه امام جعفر صادق (ع)، به همراه دو همکار از دانشگاه فرهنگیان، تحقیقی را در خصوص عوامل مؤثر بر گرایش زنان کم توان جسمی به گردشگری انجام داده‌اند. این تحقیق با تمرکز بر شهر بابلسر، به بررسی چالش‌ها و فرصت‌های گردشگری برای این گروه از زنان پرداخته است.

این تحقیق با روشی موسوم به پیمایش انجام شد و در آن، ۲۵۷ زن معلول از شهر بابلسر به عنوان نمونه انتخاب شدند. سپس برای جمع‌آوری اطلاعات از پرسشنامه‌ای استفاده شد که احساس طرد اجتماعی را اندازه‌گیری می‌کرد. این روش به محققان کمک کرد تا اطلاعات مورد نیاز خود را دقیق و کامل جمع‌آوری کنند.

یافته‌های این پژوهش نشان می دهند که گرایش زنان کم توان جسمی به سفر در سطح پایینی قرار دارد. این زنان در زمینه‌های مشارکت اجتماعی، یکپارچگی هنجاری، دسترسی به حقوق اجتماعی و محرومیت مادی، احساس طرد شدیدی را تجربه کرده‌اند. تحلیل ها نشان داد که مشارکت اجتماعی و کاهش محرومیت مادی به ترتیب بیشترین تأثیر را بر گرایش آنان به سفر داشته است.

این پژوهش تصویری متمایز از تأثیر طرد اجتماعی بر زنان کم توان جسمی و تأثیر آن بر گرایش به گردشگری و سفر ارائه کرده است. یافته‌ها نشان می‌دهند که گردشگری می‌تواند در تقویت سلامت روان و بازگشت آنان به جامعه تأثیرگذار باشد. بنابراین، فراهم ساختن زمینه‌های مناسب برای گردشگری معلولان باید مورد توجه بیشتری قرار گیرد.

بر اساس این تحقیق، در حال حاضر دسترسی به حقوق اجتماعی و مشارکت اجتماعی زنان کم توان جسمی مطلوب نیست. طبق تحقیقات، فرزندان معلول عموما ترجیح می دهند در کنار خانواده خود به سفر بروند، اما والدین این فرزندان نگرش منفی ذینفعان گردشگری، آگاهی پایین آنان نسبت به نیازهای خاص معلولان گردشگر، موانع فیزیکی، اقتصادی و فرهنگی را از جمله موانع سفر خانواده اعلام می نمایند.

پیشنهادات این تحقیق شامل تأسیس یک توراپراتور آگاه به نیازهای معلولان، جذب فعالان فضای الکترونیک برای طراحی سایت‌ها و اپلیکیشن‌های خدماتی مختص معلولان و تأسیس آژانس مسافرتی تخصصی برای تسهیل ورود گردشگران دارای معلولیت به مناطق گردشگرپذیر است. این اقدامات می‌توانند به بهبود وضعیت گردشگری برای این گروه از افراد جامعه کمک کنند.

گفتنی است، نشریه ای علمی پژوهشی تحت عنوان «فصلنامه برنامه‌ریزی و توسعه گردشگری» وابسته به دانشگاه مازندران، این مقاله علمی پژوهشی را چاپ کرده است. این نشریه به مباحث مختلفی در زمینه برنامه‌ریزی و توسعه گردشگری می‌پردازد و تحقیقات مرتبط با این حوزه را منتشر می‌کند.

انتهای پیام