محمدرضا پهلوان در گفت‌وگو با ایسنا در خصوص نحوه عکاسی از آثار موزه‌ها اظهار کرد: رازشناسی دنیای آثار تاریخی موزه‌ها، سفر به اعماق تاریخ و دیدن اشیای منحصر به‌فرد برای عموم بازدیدکنندگان، جذاب و حتی شگفت‌انگیز است.

وی اضافه کرد: هر فردی که به تماشای این آثار می‌نشیند و علاقه‌مند به تاریخ و میراث فرهنگی است، با دیدن برخی از آثار که نظر او را جلب می‌کند، ناخودآگاه به فکر تهیه عکس از آن شیء تاریخی می‌افتد تا در دفترچه خاطرات خود به ثبت برساند.

پهلوان خاطرنشان کرد: حال اگر این بازدیدکننده یک هنرمند عکاس باشد، بیشتر علاقه‌مند می‌شود که تصویر خوب و گویایی از آن ثبت کند. با توجه به اینکه آثار به نمایش درآمده در موزه‌ها توسط موزه‌داران و دیگر کارشناسان خبره و با حساسیت زیاد و پس از تحقیق و پژوهش برای نمایش برگزیده می‌شوند، در حقیقت علاوه بر ارزش بالای تاریخی، زیبایی‌شناسی نیز مد نظر قرار گرفته و با یک عکس معمولی هم می‌توان آن را به تصویر کشید.

وی ادامه داد: اما زیبایی عکس زمانی دو چندان می‌شود که علاوه بر رعایت اصول عکاسی به شخصیت‌شناسی شیء مورد نظر پی برده باشیم و بتوانیم با نگاه عکاسانه و بعضا خلاقانه عکس خوبی بگیریم.

پهلوان گفت: بسیاری از دکوراسیون و معماری داخلی موزه‌ها که توسط طراحان انجام گرفته‌اند، کمک زیادی به خلق چشم‌اندازهای زیبا کرده‌اند که حتی با یک عکس معمولی نیز مورد توجه قرار گرفته و به واقع این هنر طراح داخلی موزه است و عکاس در نگاه اول آنچه را می‌بیند به سهولت نگاهش جذب شده و موضوع مورد نظر را عکاسی می‌کند و خیلی به زحمت نمی‌افتد؛ البته علی رغم وجود همین چشم‌اندازهای زیبا یک عکاس با سلیقه می‌تواند با هنر خود به عکس‌هایش جلوه خاصی ببخشید، چراکه از یک عکاس انتظار بیشتری می‌رود که عکس خوبی بگیرد.

وی با اشاره به اینکه در همین راستا برای عکاسی از موزه‌ها ۱۰ توصیه وجود دارد که مطالعه و شناخت موزه اولین اقدام آن است، عنوان کرد: در اولین اقدام شناخت موزه و مطالعه معماری ساختمان و آنچه به نمایش درآمده موضوع بحث است. در این مورد باید بدانیم که موضوع عکاسی صرفا معماری ساختمان موزه یا آثار به نمایش درآمده است. پیدا کردن شناخت نسبت به اینکه عکاسی از ساختمان موزه یا اثر آن است، کمک زیادی به عکاس و اهدافش در عکاسی خواهد کرد.

این فعال موزه در خراسان رضوی اضافه کرد: مورد دیگری که مد نظر است، آشنایی با محدودیت‌های عکاسی از موزه است؛ قوانین و مقررات کشورها در عکاسی از موزه‌ها متفاوت است؛ برخی از کشورها بدون توجه به نقش اطلاع‌رسانی و تبلیغات عکاسی که چقدر نقش مهمی در معرفی موزه دارد، عکاسی را به کل ممنوع و برخی دیگر عکاسی را با ملاحظات حراستی و امنیتی برای عکاسان نیز فراهم می‌کنند.

پهلوان با اشاره به اینکه زمان مناسب عکاسی از دیگر موارد توصیه شده است، عنوان کرد: عکاسی از ساختمان موزه در شب و روز، صبح و عصر، با توجه به نور طبیعی و فصل باید مورد توجه قرار گیرد و همین موارد برای عکاسی از معماری داخلی موزه بسیار مورد توجه است.

وی اضافه کرد: در ادامه با توجه به مشخص شدن محدودیت‌های عکاسی از موزه‌ها باید تجهیزات مورد نظر برای عکاسی از موزه‌ها و آثار آن‌ها مشخص و خریداری شود. شاید در نگاه اول این سوال مطرح شود که بازدیدکنندگان چه ارتباطی می‌توانند به آنچه به نمایش درآمده نیز داشته باشند؛ همانطور که از انتخاب آثار تا چیدمان و طراحی داخلی صحبت شد که باید با چه وسواسی انجام شود، اکنون حضور بینندگان و به تماشا نشستن آن‌ها، توجه و نگاه‌شان به معماری داخلی و اشیای ویترین‌ها به خوبی می‌تواند به خلق عکس‌های تاثیرگذار از موزه کمک و جان تازه‌ای ببخشد، چراکه آثار موزه‌ای در عین بی‌زبانی به هزاران زبان با بیننده صحبت می‌کنند.

این فعال موزه در خراسان رضوی در خصوص کشف آثار موزه‌ای بیان کرد: نخستین کشف همان است که یک باستان‌شناس این آثار را از دل زمین یا محوطه تاریخی درمی‌آورد. کشف دوم را همان باستان‌شناس یا دیگر محققین با معرفی و شناخت انجام می‌دهند و در فضای موزه به نمایش درمی‌آورند. کشف سوم را عکاسانی می‌توانند انجام دهند که با مطالعه قبلی و با دانش به دست آمده از اطلاعات کسب شده و با نگاهی هنرمندانه به تصویر بکشند.

وی در خصوص برقراری ارتباط با اشیای موزه‌ها گفت: آثار موزه‌ها احساس دارند و صرفا یک جسم بی جان نیستند. با کمی تامل و شناخت می‌توان به حس درونی آن‌ها نیز دست پیدا کرد. این همان احساس خالق اثر است که در طول ادوار تاریخی، هزاران یا میلیون‌ها بیننده را به سمت خود جلب کرده و فراخوانده تا او را مشاهده کنند، بشناسند و به دیگران و به خصوص آیندگان و نسل جوان نیز معرفی کنند.

پهلوان ابراز کرد: موزه‌ها را می‌توان تنها پل ارتباطی میان گذشته، حال و آینده دانست. این آثار تجلی‌گر روح دمیده شده هنرمند خالق این آثار است. هنرمند عکاس با این شناخت حتما می‌تواند با گرفتن عکس‌های بهتر نشان دهد که با این آثار ارتباط برقرار کرده است.

وی تاکید کرد: نمایش و معرفی موزه‌ها برای موزه‌داران از اهمیت زیادی برخوردار است و سعی می‌کنند با کمترین ولتاژ و به صورت غیرمستقیم آثار را به نمایش گذارند. امروزه نرم‌افزارهای مختلف ویرایش عکس وجود دارد و پس از عکاسی می‌توان نورهای اضافی را به حداقل رساند، اما اگر به صورت طبیعی این کاهش انجام گیرد عکس طبیعی‌تری نیز به دست می‌آید.

این فعال موزه در خراسان رضوی اظهار کرد: اگر تقسیم‌بندی اولیه از آثار موزه‌ای داشته باشیم باید گفت که آثار سفالی و سفالینه‌ها، اشیای سخت جان مانند سنگ‌ها از آسیب پذیری کمتری برخوردار هستند. اما نسخ خطی، دست نوشته‌ها، اسناد تاریخی، نقاشی‌ها و تابلوهایی که دارای تزئیناتی مانند تذهیب و تشعیر هستند یا انواع کتاب‌های خطی و دست‌نویس که بعضا روی پوست نگارش شده‌اند، از آسیب‌پذیری بیشتری برخوردار هستند و رنگدانه‌های تابلوهای نقاشی و طراحی فورا آسیب می‌بینند زیرا بعضا از مواد عالی ساخته شده و نور فلش به ساختار آن‌ها ضرر می‌زند و به مرور زمان فرسایش پیدا می‌کنند.

وی ادامه داد: بنابراین عکاسان باید به اهمیت این موضوع آگاه باشند و در صورتی که به آن‌ها اجازه عکسبرداری هم داده شد، خودخواهانه عمل نکنند و یا از فیلتر جذب کننده نور ماورا بنفش استفاده کرده و یا نور غیرمستقیم بتابانند. در نهایت نیز شایسته است عکاس پس از عکاسی خود از موزه و آثارش تعدادی از بهترین عکس‌های گرفته شده را در اختیار مدیریت موزه قرار دهد.

انتهای پیام