علی قاسمی در گفت‌وگو با خبرنگار ایسنا، با اشاره به صرف میلیون‌ها تومان پول برای ساخت تولید محتوای مبتدل یا به عبارت دیگری بی‌کیفیت توسط برخی از مراکز و ارگان‌ها، اظهار کرد: گاهی مشاهده می‌کنیم چه مبالغی صرف چاپ چند صد متر بنر پلاستیکی شده که علاوه بر آلودگی بصری شهر و آسیب‌های زیست محیطی، مشوش کردن اذهان و اجراهای غیرهنری را در پی دارد؛ در حالی که همین پول‌ها می‌تواند صرف ساخت آثار فاخر مستند شود. 

وی با اشاره به اینکه تنبلی، جهل و برخی از رفتارهای ناشایست  فرصت را از علاقمندان واقعی مستند و مستندسازی دریغ می‌کند، ادامه داد:  در برخی از کشورها گاهی یک مقام ارشد دولتی حامی و پشتیبان مادی و معنوی یک فیلم می‌شود و گاهی یک فیلمساز یا هنرجوی عاشق، اما متاسفانه  اینجا برای گرفتن مجوز یک روز فیلمبرداری از این کریدور به آن کریدور رفتن و همچنین تلاش برای جلب حمایت مادی اندک از این اداره به آن اداره رفتن سبب کاهش انگیزه در مستند سازان می‌شود. 

قاسمی با اشاره به مسائل پیرامون اکران یک مستند در تلوزیون و حمایت‌های مادی ناچیز از آن به لحاظ بازار درآمدی این حرفه، تشریح کرد: شبکه‌های خارجی برای سه بار اکران یک مستند (سه بار دریک سال) هزینه بالایی پرداخت می‌کنند که این میزان در تلویزیون محلی ما بسیار کمتر است گاهی این مبالغ به اندازه هزینه خسارت شکستگی یا خرابی یک لنز، یک دوربین  یا حتی اجاره تجهیزات یک روز گروه مستندسازی نمی‌شود. 

این مستندساز زنجانی با اشاره به اینکه اغلب مستندسازان دغدغه فرهنگ و هنر را دارند اما گرانی تولید این انگیزه را از علاقه‌مندان می‌گیرد، افزود: مستندسازانی گمنامی هستند که همه زندگی و وقت خود را صرف  تولید یک مستند می‌کنند.  

وی تصریح کرد: با این تفاسیر پیشنهاد می‌شود با توجه به نابودی بسیاری از سوژه و موقعیت‌های قابل توجه بومی و محلی برای مستند سازی، بایستی قوانین و برنامه‌های مدون، رسمی و اجباری را جهت تولید آثار و راه‌اندازی موزه‌ها و خانه‌های مستند در هر شهری پیش‌بینی کرد و ردیف بودجه‌ای برای آن در نظر گرفت.

قاسمی با اشاره به اهمیت فعالیت خانه‌های مستند و کشف استعدادهای نهفته این مرز و بوم، اظهار کرد: خانه مستند می‌تواند برنامه‌های بسیار مفصلی را جهت آشنایی بیشتر عموم مردم و حتی مسئولان و نسل آینده  ترتیب دهد تا به رونق و توسعه مستندنگاری که گونه‌ای تاریخ نگاری و فرهنگ‌نگاری هم محسوب می‌شود، باشد.

مستندساز و عکاس زنجانی در بخش دیگر سخنان خود، ابراز کرد: جایگاه مستندسازی در ایران از بُعد معنوی روشنگری رفیع و قابل توجه، از حیث مادی در قیاس اعداد و ارقام با کشورهای مترقی جنون‌آمیز است. 

او با اشاره به شکل مستندسازی در جهان، بیان کرد: ما هنوز گیر مسائل حاشیه‌ای، خودخواهی و درگیری‌ها  و یا مسائل جناحی هستیم، به بیان ساده‌تر جهل و ناآگاهی دست و پای مستندسازی را بسته است. 

وی تشریح کرد: نبود رونق مستندسازی (به مثابه علم و پژوهش ...) به اختلاف و درگیری‌ها و خودخواهی‌ها دامن زده و یک سیکل معیوب شکل گرفته است؛ به لحاظ آماری تولید مستند در استان زنجان کم  اما از حیث کیفی مطلوب است. 

 این مستندساز خاطرنشان کرد: در کشورهای مترقی بسیاری از مسائل آموزشی و تربیتی توسط فیلم‌های مستند به کودکان و نوجوانان آموزش داده می‌شود؛ مستندنگاری به انسان نگاه، هویت، جهت، تربیت و آرامش می‌بخشد اما در مقابل تولید محتواهای بدون علم و اصالت انسان را به بیراهه، آشفتگی و بیماری سوق خواهد داد. 

انتهای پیام