چند روز از آغاز محرم گذشته و هر چه به روزهای نهم و دهم این ماه نزدیک می‌شویم، نوای محزون نوحه‌سرایی‌ها و نواهای عاشورایی از دور و نزدیک شهر بیشتر احساس می‌شود و هرکس به نوعی عشق و اردت خود را به ساحت اباعبدالله‌الحسین (ع) نشان می‌دهد.

 روزهای محرم ثانیه به ثانیه در حرکت هستند تا اینکه تاسوعایی دیگر از راه می‌رسد؛ روزی که زمین و زمان در مظلومیت حضرت عباس (ع) می‌گریند؛ عباسی که مشک بر دوش گرفت تا برای اهل حرم آب آورد اما علمدار باوفای حسین (ع)، وقتی به آب رسید با یادآوری تشنگان در خیمه‌ها از دلربایی آب در نهر علقمه چشم‌پوشی کرد و با همان گلوی خشک و لب‌های سوخته راه خیمه‌ها را در پیش گرفت و علقمه را تا قیام قیامت شرمنده خویش ساخت.

این روزهای غم‌بار تداعی‌گر ایامی است که خیمه‌ها در آتش عطش می‌سوزند. رقیه و سکینه با لب‌های تشنه به عمو نگاه می‌کنند. فرزندی از تشنگی غش می‌کند، زنان حرم به سویش می‌دوند و دستان محبت خویش را که به آب دیده مرطوب نموده‌اند به صورت کودک می‌کشند تا شاید رمقی تازه به گونه‌های رنگ باخته باز آید. 

نگاه‌های عباس سرتاسر خیمه ها را مرور می‌کند. اشک هاله‌ای بین چشمان به خون بسته نشسته ابوفاضل با خیمه‌های خاکی‌ آل الله است. طاقت از کف علمدار تشنه ربوده شده بود؛ اذن حضور در میدان را از برادر می‌خواهد عباس با دوست پرقدرت وارد میدان می‌شود اما در نهایت بدون دست و بدنی چاک چاک از او برای امام حسین (ع) و حضرت زینب (ص) به یادگار می‌ماند و تنها خدا می‌داند در آن لحظات بر برادر چه گذشت.

امروز تاسوعا است؛ روزی که برای حضرت عباس (ع) امان نامه فرستاده‌اند، می‌خواهند عباس را از معرکه عشق حسین علیه السلام در امان دارند. می‌خواهند نور را از خورشید بگیرند، آب را از اقیانوس و برادر را از برادر.

می‌خواهند خورشید را از آسمان جدا کنند، درخت را از ریشه، عشق و ادب را از عباس علیه السلام و عباس را از حسین علیه السلام. اما غافلند که خون علی در رگ‌های او جاری است و قلب او با واژه ناب حسین علیه السلام می‌تپد. نمی‌دانند که تار و پود جان ابالفضل، از نام حسین علیه‌السلام بافته شده است. 

بی‌شک نام تاسوعا با نام عباس گره خورده است. کسی که در فضل و کمال و فتوت و رادمردی، الگویی برجسته و در اخلاص و استقامت و پایمردی، نمونه است و نسل امروز، وامدار مکتب جهاد و رشادتی است که اباالفضل (ع) در آن مکتب، علمدار و الگو است عباسی که دو دســت بــــریده‌اش کافیست برای گرفتن دســـت تمام عالمیان.

نیک می‌دانیم که همه بهشتیان به جایگاه شهدا در قیامت غبطه می‌خورند. حال جایگاه حضرت عباس چنان رفیع است که شهدا به این جایگاه غبطه می‌خورند و این نیست مگر اوج بصیرت ایشان در مساله ولایت و ولایت‌مداری که او را یگانه دوران کرد و شایسته اینکه از طرف معصومین زیارتنامه مخصوص داشته باشد.

انتهای پیام