البته بهره‌برداری از این معدن سالها یعنی قریب به ۱۵ سال به کش‌وقوس بین معدنکاران و محیط زیست تبدیل شده بود. فعالان محیط زیست بر این باور بودند که معدن کاوی در این محدوده به دلیل واقع شدن در حاشیه پناهگاه حیات وحش دره‌انجیر که یکی از مهم‌ترین زیستگاه‌های یوزپلنگ آسیایی به شمار می‌رود، نابودی حیات وحش منطقه و  این گوته در حال انقراض به ارمغان خواهد آورد.

از طرف دیگر دو غول بزرگ معدنی ایران یعنی شرکت چادرملو و چغارت که طی سالیان متمادی، سرمایه‌های زیادی را برای شکل‌گیری این شرکت‌ها و تاسیسات آنها هزینه کرده بودند، معتقد بودند با توجه به قرار گرفتن هر دو معدن در آستانه اتمام ذخایر خود، نه تنها در معرض نابودی صدها میلیارد تومان سرمایه و تاسیسات قرار دارند، بلکه می‌تواند منجر به بیکاری قریب به ۱۵ هزار کارگر این دو معدن خواهد شد.

در همین راستا نهایتا مقامات وزارت صمت تصمیم گرفتند آنومالی «دی۱۹» را  به چادرملو و چغارت واگذار کنند و این معادن نیز متعهد شدند در قبال این معدن کاوی و  بهره‌برداری که در قالب کنسرسیومی شکل گرفت، انجام یکسری مسئولیت‌های اجتماعی در منطقه را بر عهده بگیرند.

با این تصمیم کلان کشوری کار باطله‌برداری از این معدن از سال ۱۴۰۰ آغاز شد و هرچند قرار بود در بازه چهار ساله به ماده معدنی دست یابد ولی به همت مدیریت توانمند و ۱۱۰۰ کارگر فعال به طور مستقیم و ۱۵۰۰ نفر نیز به طور غیرمستقیم در کمتر از سه سال و یکسال قبل از موعد به سنگ آهن برسد.

این موفقیت با نفوذ به عمق ۱۷۰ متری زمین و ۱۶۰ میلیون تن باطله‌برداری کسب شد و از آنجایی که باطله‌برداری از این معدن حین عملیات اکتشاف صورت گرفته، تاکنون ۵۰ میلیون تن ذخیره قطعی در این مجموعه گواهی کشف گرفته و پیش بینی می‌شود، طی ۱۰ سال آینده سالانه چهار تا پنج میلیون تن سنگ آهن با عیار متوسط ۴۰ تا ۵۰ درصد از این مجموعه برای تامین خوراک دو مجموعه بزرگ صنعتی و معدنی استان استخراج شود.

این مجموعه معدنی که با سرمایه‌گذاری هشت هزار میلیارد تومان در حال فعالیت است،  قطعاً با آغاز رسمی عملیات استخراج، فرصت‌های شغلی بیشتر را به ارمغان خواهد آورد.

با این حال این روزها و در آستانه آغاز استخراج رسمی از این معدن حرف و حدیث‌هایی از تعطیلی معدن و بیکاری هزاران کارگر به دلیل انجام نشدن تعهدات یکی از شرکا به گوش می‌رسد، موضوعی که موجب نگرانی شدید این کارگران از بیکار شدن شده است.

این در حالیست که یکی از اقدامات این مجموعه در راستای عمل به مسئولیت‌های اجتماعی خود، ساخت جاده سیروس آباد به عنوان یکی از مطالبات ۴۰ ساله مردم منطقه بوده که درصورت تعطیلی معدن به رغم پیشرفت حدود ۴۰ درصدی، نیمه تمام باقی خواهد ماند.

از طرفی این معدن که می‌توانست در توسعه اقتصادی استان با توجه به تامین خوراک دو مجموعه صنعتی معدنی بزرگ استان با اشتغال جمعاً ۱۵ هزار نفر رقم بزند می‌تواند با بیکاری ‌کارگران و از دست رفتن فرصت‌های شغلی آینده به نقطه ضعفی در اقتصاد استان بدل شود.

انتهای پیام