به گزارش ایسنا، مهدی قندیل، مجری این طرح که آن را با راهنمایی و هدایت حسین تاجمیر ریاحی، عضو هیات علمی دانشگاه اصفهان اجرایی کرده است، گفت: سازه‌های بدون تجهیزات میراکننده تحت تحریکات لرزه‌ای قوی می‌توانند خسارت‌های زیادی را در اعضای سازه‌ای و غیرسازه‌ای خود وارد کنند، ضمن آنکه این سازه‌ها اغلب در برابر چنین تحریکاتی بدون این‌که به‌طور کامل فرو بپاشند، می‌توانند ایمنی جانی ساکنین خود را حفظ کنند.
وی ادامه داد: از جنبه اقتصادی، هزینه ترمیم و مقاوم‌سازی این‌چنین سازه‌هایی بعد از زلزله اغلب بسیار زیاد است، از این رو راه‌های زیادی برای بهبود کارایی سازه‌ها در برابر چنین تحریکات لرزه‌ای ارائه شده، ولی یکی از مؤثرترین راهکارها در این زمینه، به حداقل رساندن دامنه تغییرشکل‌های غیرالاستیک در اعضای سازه‌ای و متمرکز کردن خسارات لرزه‌ای در دستگاه‌ها و تجهیزات ویژه‌ای است که به همین منظور در سازه‌ها نصب می‌شوند.
قندیل، کاربرد سیستم‌های کنترل لرزه‌ای را برای تجمع و کاهش بهینه خسارت دانست و ادامه داد: این سیستم‌ها به چهار دسته سیستم‌های کنترل فعال، نیمه فعال و غیرفعال و سیستم‌های کنترل دوگانه قابل تقسیم‌بندی هستند.
به نقل از روابط عمومی بنیاد علم ایران، مجری طرح خاطر نشان کرد: در این مطالعات ما با هدف پیاده‌سازی روش بهینه و با صرفه، نسبت به بررسی یک میراگر ویسکوپلاستیک جدید برای کنترل سازه‌ها در برابر ارتعاشات ناشی از باد و زلزله اقدام کردیم و نتایج نشان داد که این میراگرها در سازه‌ها به‌عنوان راه حلی سریع برای کاهش ارتعاشات ناشی از زلزله مورد توجه قرار گیرد.
قندیل در ادامه بیان کرد: تولید دانش فنی، دو ثبت اختراع به صورت دو محصول جدید در زمینه کنترل، مقاوم‌سازی و محافظت سازه‌ها در برابر باد و زلزله از نتایج انجام این طرح بوده است.
انتهای پیام
نظرات