حضرت امام موسی کاظم(ع) عابدترین و زاهدترین، فقیه‌ترین، سخی‌ترین و کریم‌ترین مردم زمان خود بودند. آن حضرت صابر، صالح، امین و کاظم لقب یافته بود و به عبد صالح شناخته می‌شد و به دلیل تسلط بر نفس و فروبردن خشم، به کاظم مشهور شد. همچنین حضرت در میان شیعیان به «باب الحوائج» نیز معروف است.

شیخ مفید درباره حضرت گفته است «او عابدترین، فقیه‌ترین، بخشنده‌ترین و بزرگ‌منش‌ترین مردم زمان خود بود، زیاد تضرع و ابتهال به درگاه خداوند متعال داشت». امام موسی کاظم(ع) موظف به تعلیم و تعلم، یاد دادن مسائل شرعی، احکام و حلال و حرام بودند تا افراد را از هلاکت نجات و آن‌ها را متدین به دین حق قرار دهند. تمام خلقت و هستی جماد، نبات، حیوان، انسان و ملک به اذن خداوند و به واسطه امامان معصوم(ع) تامین می‌شود که ولایت تکوینی نام دارد.

امام موسی کاظم(ع) با عامه مردم و به صورت پنهانی در ارتباط و هم سفره بودند و حتی با خلیفه ارتباطی همراه با احترام و مدارا را پیش می‌گرفتند اما آن‌ها ضربات خود را به پیکر امامت، اوصیای امیرالمومنین(ع) و ائمه اطهار(ع) در هر عصر و زمانی می‌زدند و ایشان را چندین بار بازداشت می‌کردند و بی‌احترامی‌های شدیدی را برای حضرت در نظر می‌گرفتند؛ اما امام موسی کاظم(ع) هیچ واکنشی نشان نمی‌دادند.

امام موسی کاظم(ع) به کار غیرمستقیم هدایت قلب‌های انسان‌ها مشغول بودند و از طرفی با آن مظلومیت خودشان به همه انسان‌ها ارشاد عملی می‌کردند که به فعالیت خودتان مشغول باشید و با خدای خودتان خلوت کنید تا بتوانید در راه سیر و سلوک به سوی پرودگار از هرگونه کمالی برخوردار باشید.

امام موسی کاظم(ع) خدمات زیادی را برای اسلام انجام دادند، با اینکه از سوی پروردگار قدرت داشتند و می‌توانستند با یک اراده دشمن، خود را نابود و خود را به ریاست برسانند و تمامی مشکلات را رفع کنند، اما تسلیم امر الهی بودند، زیرا می‌دانستند که آن شیوه، شیوه‌ای نیست که نفوذ انسان‌ها را تکمیل کند.

شیخ مفید؛ موسی ابن جعفر(ع) را عابدترین مردم زمان خود دانسته و گزارش کرده آن حضرت چنان از ترس خدا گریه می‌کرد که محاسنش از اشک‌ خیس می‌شد. همچنین ایشان در علم و تواضع و مکارم اخلاق و کثرت صدقات و بخشش و جوانمردی ضرب‌المثل بود. بدان و بداندیشان را با عفو و احسان بیکران خود تربیت می‌فرمود و شب‌ها به صورت ناشناس در کوچه‌های مدینه می‌گشت و به مستمندان کمک می‌کرد.

امام موسی کاظم (ع) به دلیل کثرت زهد و عبادت معروف به العبد الصالح و به جهت حلم و فرو خوردن خشم و صبر بر مشقات و آلام زمانه مشهور به الکاظم بودند، از القاب مشهور ایشان می‌توان به کاظم، العبد الصالح، باب‌الحوائج و کنیه گرامی‌اش ابوالحسن و ابوابراهیم نیز اشاره کرد.

فعالیت‌های امام کاظم (ع) را می‌توان بر ۲۲ دسته علمی و فکری و هدایت نظارت بر پایگاه‌های مردمی و هواخواهان خویش تقسیم کرد؛ در بخش نخست امام موسی کاظم (ع) برای رویارویی با عقاید نادرست و بدعت‌ها و واپس‌گرایی‌ها، شاگردانی تربیت کرده بودند تا به واسطه آنان آموزه‌های راستین دینی و شیعی را میان مردم منعکس می‌کردند.

در بخش دوم فعالیت ایشان می‌کوشید افزون بر حفظ رابطه خود با شیعیان و هدایت آنان، موضع منفی خود در برابر حکومت را نیز به آنان منتقل کند و در همین راستا، نارضایتی خود را از افراد حکومت آشکار می‌کردند.

امام کاظم (ع) با جمع‌آوری روایات، احادیث، احکام و تعلیم و ارشاد شیعیان، اسلام حقیقی را که با تعالیم و مجاهدات پدرش جعفر بن محمد (ع) نظم و استحکام یافته بود حفظ و تقویت کردند و سرانجام به دست هارون عباسی در زندان بغداد و در سن ۵۵ سالگی مسموم و به شهادت رسید و در کاظمین بغداد مدفون شدند.
منبع
ویکی شیعه

انتهای پیام