به گزارش ایسنا، از ماه ژانویه، مریخ نورد استقامت ناسا در حال ردیابی نیمه جنوبی بخشی به نام نرتوا ولیس (Neretva Vallis) در مریخ است که احتمالا فسیل رودخانه‌ای است که زمانی محل فرود مریخ‌نورد در دهانه جیزرو را تغذیه می‌کرده است.

به نقل از اسپیس، در دوردست، اپراتورهای استقامت می‌توانستند درخشش مقصد بعدی آن را ببینند که جایی به نام فرشته درخشان بود. این منطقه به دلیل داشتن رخنمون‌هایی با رنگ روشن اینگونه نامیده می‌شود و ممکن است متشکل از صخره‌های باستانی باشند که توسط رودخانه‌ای که قبلا جاری بوده نمایان شده‌اند.

اما سفر نسبتا آرام استقامت تبدیل به یک هیاهو شد زمانی که این مریخ‌نورد وارد میدانی از صخره‌های پیش‌بینی نشده شد. پس از روزها چالش، تصمیم به تغییر مسیر استقامت در میان یک میدان تپه‌ها و از طریق کانال رودخانه گرفته شد. اکنون، استقامت سرانجام به فرشته درخشان رسیده است.

ایوان گراسر (Evan Graser)، مهندسی که به برنامه‌ریزی مسیر استقامت کمک می‌کند، می‌گوید: ما در حال حرکت به سمت کانال رودخانه بودیم که به سمت شمال می‌رفت، به این امید که بخشی را پیدا کنیم که تپه‌های شنی کوچک و به اندازه کافی دور از هم داشته باشد تا یک مریخ نورد از بین آنها عبور دهیم. استقامت همچنین به یک سرازیری ورودی نیاز داشت که بتوانیم با خیال راحت به سمت پایین حرکت کنیم. زمانی که تصاویر هر دو مورد را نشان دادند، ما برای آن یک خط مستقیم ایجاد کردیم.

استقامت به سیستم اتوناو (AutoNav) متکی است. سیستمی که به مریخ نورد اجازه می‌دهد خودش حرکت کند. در حالی که مریخ نوردهای قبلی به کنترل کامل از زمین نیاز داشتند، راهنماهای استقامت می‌توانند مسیری کلی به آن بدهند و اتوناو فرمان دقیقه به دقیقه را انجام خواهد داد. در ابتدا، اتوناو می‌توانست سنگ‌های موجود در مسیر استقامت را دور بزند. اما چیزی نگذشت که تخته سنگ‌ها برای این سیستم بسیار بزرگ شدند.

گراسر می‌گوید: متوسط ‌مسیرهای بیش از صد متر در روز مریخی تنها به ده‌ها متر کاهش یافت. این ناامید کننده بود.

درست در شمال مسیر استقامت، میدانی از تپه‌های شنی مریخی آن را از کف کانال رودخانه جدا کرد. اگر استقامت می‌توانست از تپه‌های شنی عبور کند، می‌توانست تخته سنگ‌ها را پشت سر بگذارد. با این حال، پیمایش در میان چنین تپه‌هایی خطرناک است، زیرا شن‌های مریخی می‌توانند مریخ نوردها را به دام بیاندازند. خوشبختانه، این تپه‌ها کوچک بودند و به اندازه‌ای گسترده بودند که استقامت بتواند مسیری را از میان آنها ترسیم کند.

اکنون در کانال رودخانه، استقامت می‌تواند حدود ۲۰۰ متر (۶۵۰ فوت) در هر روز مریخی را پوشش دهد. محققان در دوره جدید از نظر علمی نیز خوش شانس بودند.

استقامت در وسط کانال، با به اصطلاح کوه واش‌برن (Washburn) مواجه شد، تپه سنگی که فرصت‌های زمین شناسی هیجان انگیزی را در اختیار دانشمندان قرار داد.

با گذشت چهار روز، این مریخ نورد به فرشته درخشان رسید و شروع به تجزیه و تحلیل سنگ‌های آن کرد.

انتهای