صمد امیریان در مراسم بزرگداشت روز فردوسی که به همت سازمان جهاددانشگاهی کرمانشاه با حضور جمعی از اهالی فرهنگ و ادب برگزار شد، با اشاره به تاریخچه سرایش شاهنامه توسط فردوسی، اظهار کرد: فردوسی سرایش شاهنامه را حدود سال ۳۷۰ هجری آغاز کرد و تدوین اول آن تا سال ۳۸۴ هجری ادامه یافت. تدوین دوم شاهنامه هم تا سال ۳۹۴ یا ۳۹۵ هجری ادامه داشت که در این زمان فردوسی به سن ۶۵ سالگی رسیده  و ناتوان شده بود، ضمن اینکه در این سالها سرمایه خود را نیز از دست داده بود.

وی ادامه داد: پس از آن مبلغان محمد غزنوی از او خواستند تا در اثرش نامی از محمود غرنوی هم ببرد و او را به دریافت «صله» امیدوار کردند. فردوسی هم که بعلت کهولت سن و تنگدستی اوضاع مناسبی نداشت به امید گرفتن حاصل دسترنجش و از سوی دیگر برای ماندگاری شاهنامه، برای بار سوم به تدوین و تنظیم شاهنامه و افزودن داستانهای نو و آوردن نام محمود غزنوی در برخی بخش های شاهنامه پرداخت که این نسخه کامل شاهنامه سال ۴۰۰ یا ۴۰۱ هجری آماده شد.

امیریان عنوان کرد: وقت فردوسی این نسخه شاهنامه را به غزنین فرستاد، حاسدان به بدگویی پرداختند و محمود هم قدر شاهنامه را نشناحت. وقتی از غزنین خبری به فردوسی نرسید، از محمود و حسادت حاسدان سخت آزرده شد و چهار، پنج بیت در هجو محمود سرود.

این شاهنامه پژوه با بیان اینکه مرگ فردوسی در سال ۴۱۱ هجری قمری رخ داد که در برخی منابع هم سال ۴۱۶ هجری ذکر شده، گفت: در سالهای پس از مرگ فردوسی، طوس درگیر هجوم ترکان و مغولان شد، اما شاهنامه همچون ققنوسی از میان این آتش ها سربرآورد و شاید ماندگاری شاهنامه برای این بود که مبانی سنجش خرد سیاسی را در اختیار ما بگذارد.

وی با بیان اینکه از دیگاه ایرانیان شاهنامه کتاب خرد و سیاست است، افزود: شوربختانه باید گفت که شاهنامه هنوز ناشناخته باقی مانده و در کار پژوهش آن به فرموده اقبال لاهوری« هنوز هزار باده ناخورده در رگ تاک است.»

انتهای پیام