به گزارش ایسنا به نقل از پایگاه خبری تحلیلی ایراف، در دیدار شاعران با رهبر انقلاب، سه شاعر سرشناس افغانستانی، محمدکاظم کاظمی، سید حکیم بینش و نجیب بارور هم به شعرخوانی پرداختند.

سید حکیم بینش درباره همدلی مردم ایران و افغانستان خواند:
تکّه‌ها را دوباره وصله بزن هرچه درز است بخیه خواهم کرد
پُل بزن بین بلخ و نیشابورهر دو اقلیم یک خراسان است

رهبر انقلاب بعد از تحسین محتوای شعر بینش، با بیان اینکه «افغانستان محل زبان فارسی است» درباره جایگاه افغانستان در قلمرو زبان فارسی، افزود: افغانستان یکی از اصلی‌ترین مراکز زبان فارسی است و باید ان‌شاءالله زبان فارسی در آن اوج بگیرد.

در شعر بلند نجیب بارور، ارزش‌های فرهنگی- تمدنی مشترک کشورهای فارسی‌زبان مورد تأکید قرار گرفت:
گاه ما را رستم است و گاه ما را حیدر است
هفت‌خوان قصه‌ تاریخ، یاران خیبر است

رهبر انقلاب اسلامی در تحسین مضامین و محتوای شعر، خطاب به شاعرش افزود: موضوعِ وحدت ملت‌های فارسی‌زبان که مورد نظر شماست از مهم‌ترین مسایل امروز مجموعه‌ این کشورهاست.

این ‌مساله اما به همان اندازه که دغدغه بسیاری از میلیون‌ها شهروند «وطن فارسی» و ساکنان اقلیم بزرگ و یگانه «ایران فرهنگی» است، دشمنان حقیر و تنگ‌اندیش و متعصبی هم دارد که حضور و هویت خود را در برجسته کردن مرزهای جدایی‌ساز و تفرقه‌انداز استعماری می‌دانند و هرگونه دغدغه‌مندی در راستای وحدت و همدلی و همگرایی میان فارسی‌زبانان و تعریف و ارائه هویتی مشترک از تمدن فارسی را با استفاده از هر ابزاری، هدف قرار می‌دهند، تحقیر و تخریب می‌کنند و آگاهانه یا ناآگاهانه بقای میراث استعمار در ایجاد تفرقه و تجزیه و تقابل میان ملت‌های متعلق به تمدن شکوهمند فارسی و وطن ایرانی را تحکیم می‌بخشند.

این در حالی است که احیای ایران فرهنگی و برچیدن مرزهای موهوم میراث استعمار، تنها دغدغه شاعران نیست، تاریخ هم شهادت می‌دهد که این دغدغه، ریشه‌های نیرومندی در واقعیت‌های تاریخ و جغرافیای این بوم و بر دارد و مساله امروز و دیروز نیست.

درست به همین دلیل است که وقتی رهبر انقلاب از افغانستان، صحبت می‌کند، بی‌هیچ ملاحظه‌ و مصلحتی از آن به عنوان «یکی از مراکز اصلی زبان فارسی» یاد می‌کند و صادقانه آرزو می‌کند که شعر و زبان و ادبیات فارسی دوباره در آن اوج بگیرد.

در همین دیدار اخیر با شاعران پارسی‌سرا، احساس همدلی رهبر انقلاب با شنیدن فرازهایی از اشعار شاعران که در آن بر یگانگی دو ملت ایران و افغانستان و بازگشت به گذشته تاریخی و فرهنگی دو ملت به مثابه محورهای یک حوزه تمدنی بزرگ و فاخر و شکوهمند، آشکارا برانگیخته می‌شد و ایشان زبان به تحسین و ستایش می‌گشود و با سرایندگان این اشعار، ابراز همدلی و همراهی می‌کرد.

این احساس به ویژه در فرازهایی از خوانش شعر سید حکیم بینش؛ شاعر افغانستانی کاملا مشهود بود، وقتی شاعر می‌خواند:
ما درختان سرو یک باغیم، یا دوتا گل که در دو گلدان است
ما دوتا شعبه‌های یک رودیم ما دوتا را دو جسم و یک جان است

یا:
فرض کن چند سال آینده است شاهراهی بزرگ ساخته‌اند
یک سر شاهراه کابل جان، یک سر شاهراه تهران است
فرض کن چند سال آینده همدلی مثل سکّه ضرب شود
یک طرف روی سرخ افغان و یک طرف نام سبز ایران است

این واکنش رهبری را همچنین در بخشی از شعر نجیب بارور؛ دیگر شاعر افغانستانی شاهد بودیم که سروده بود:
گاه ما را رستم است و گاه ما را حیدر است
هفت خوان قصه‌ تاریخ یاران خیبر است
گاه ضحاک است این باطل زمانی هم یزید
معنی لبیک گاهی پرچم آهنگر است

این ابیات و ستایش صادقانه و همراهی همدلانه رهبر معظم انقلاب اسلامی با آن، به طور گسترده‌ای مورد تحسین و توجه همه کسانی قرار گرفت که دغدغه پیوند محورهای مشترک تمدن بزرگ فارسی و بازگشت دوباره ایران فرهنگی به اوج شکوه و افتخار پیشین را دارند.

در این میان، البته افراطیون تنگ‌اندیش و متعصبی هم هستند که به این رویداد بزرگ فرهنگی و تاکید صریح شاعران پارسی‌سرا و رهبر انقلاب اسلامی بر مساله مشترک تمام کشورهای این حوزه تمدنی، واکنش منفی نشان دادند؛ اما یک نگاه گذرا به افراد و رسانه‌هایی که به نیابت از استعمار در برابر این رویداد مهم، موضع گرفتند و علیه آن تبلیغ کردند، به خوبی نشان می‌دهد که دشمنان حقیر تمدن کهن فارسی، نمایندگان استعمار و جریان‌های مزدور و افراط گرای مورد حمایت قدرت‌های استعماری هستند که احیای شکوه و اقتدار و عظمت این حوزه تمدنی را برنمی‌تابند؛ زیرا آن را تهدیدی علیه هستی و هژمونی خودشان می‌دانند.

انتهای پیام