حجت الاسلام علی غفاری قمی در گفت‌وگو با ایسنا عنوان کرد: امام حسن مجتبی(ع) نخستین فرزند امام علی(ع) و حضرت زهرا(س) هستند، ایشان در نیمه ماه مبارک رمضان سال دوم یا سوم هجری به دنیا آمده‌اند.

وی افزود: این امام همام بر اساس مبانی قرآنی برای اثبات امامت خویش دست به ارائه کرامت زدند، کرامت به معنای انجام کار خارق العاده و با قدرت غیرعادی بدون ادعای امامت و نبوت است و اگر ادعای امامت و نبوت همراه آن باشد به آن معجزه می‌گویند.

این کارشناس مذهبی تصریح کرد: امام حسن(ع) را کریم اهل بیت(ع) خوانده‌اند، روزی ایشان برای سفر حج عازم بودند که فرزند زبیر هم در این راه با ایشان همراه بود، در میانه راه زیر یک درخت خرمای خشکیده به استراحت پرداختند، پسر زبیر به امام گفت کاش این درخت، خرمای تازه داشت و می‌توانستیم از آن بخوریم، امام فرمود: آیا خرمای تازه اشتها داری؟ زبیر گفت آری. در این هنگام امام حسن(ع) رو به آسمان کرد و دعایی خواند در همین حین درخت خشکیده سبز و پر ثمر شد، یاران ایشان از درخت بالا رفتند و خرماهای تازه بسیاری چیدند.

ماجرای شفای چشمان نابینای وصال شیرازی توسط امام حسن(ع)

وی به بیان داستان دیگری از  کرامت امام حسن(ع) پرداخت و گفت: وصال شیرازی از شاعران و عرفای زمان فتحعلی شاه قاجار بوده‌ است، او ۶۷ بار قرآن را به خط خود نوشته است، بر اثر همین نوشتن بیش از حد، چشم او بیمار شد پزشک به او دستور داد نباید دیگر بخوانی و بنویسی اما وصال شیرازی پس از معالجه باز خواند و نوشت تا به کلی نابینا شد، سرانجام روزی به حالت اضطرار متوسل به حضرت محمد(ص) و خاندان او شد.

غفاری قمی ادامه داد: این عارف بزرگ شبی در عالم رویا پیامبر(ص) را دید که به او گفت «چرا در مصائب حسین(ع) مرثیه نمی‌گویی تا به این واسطه چشمان تو شفا یابند» در همین حین حضرت زهرا(س) نیز به او فرمود «اگر خواستی مرثیه بگویی از حسن(ع) شروع کن چراکه او بسیار مظلوم است».

این کارشناس مذهبی اظهار کرد: وصال شیرازی پس از اینکه این رویا را دید شروع کرد به شعر سرودن در رابطه با امام حسن(ع) پرداخت و گفت «از تاب رفت و تشت طلب کرد و ناله کرد؛ آن تشت را زخون جگر باغ لاله کرد و ...» در نیمه دوم این شعر چشمان وصال ناگهان بینا شد و در ادامه سرود «خونی که خود در همه عمر از گلو بریخت؛ دل را تهی ز خون دل چند ساله کرد...».

وی تاکید کرد: از اهداف مهم ارائه این کرامت‌ها دفاع از حق و هدایت انسان‌ها است، دفاع حق هم ثمره‌اش هدایت است، امام مجتبی(ع) معطوف به کرم نمی‌شوند بلکه ایشان ویژگی‌های اخلاقی زیادی داشتند، همچون فروتنی، همسفره شدن با تهی دستان، مهمان‌نوازی حتی از کسانی که آنان را نمی‌شناختند.

غفاری قمی گفت: بعد از صلح امام حسن(ع) با معاویه، بسیاری از دوستان حضرت به او پشت کردند، حتی زخم زبان و سخنان زشتی به ایشان می‌گفتند، اما امام حسن(ع) با آن‌ها در کمال مهربانی و احترام برخورد می‌کرد چرا که ایشان از حلم بالایی برخوردار بودند.

این کارشناس مذهبی تاکید کرد: شجاعت، بخشندگی و بردباری از صفات بارز آن حضرت بود، حضرت علی(ع) طبق روایات خودشان در انتقال صفت شجاعت به فرزندان خود مستقیما ورود می‌کردند و مهارت‌های شمشیرزنی را به فرزندان خود آموزش می‌دادند.

وی در پایان تاکید کرد: ماه رمضان فرصت بسیار مغتنمی است تا این صفات امام را سرلوحه قرار دهیم و به ویژه در جامعه‌ای که صفت حلم و بردباری بسیار کمرنگ شده است و هر موضوع کوچکی سریعا به تنش منجر می‌شود، صفت حلم امام حسن(ع) را در زندگی و جامعه ساری و جاری کنیم.

انتهای پیام