به گزارش ایسنا، والری زالوژنی که از سال ۲۰۲۱ فرمانده کل نیروهای مسلح اوکراین بوده است، در نوشتاری برای سی‌ان‌ان آورده است:

«جنگ جهانی دوم تقریباً ۸۰ سال پیش به پایان رسید، اما میراث آن در تعریف چشم انداز استراتژیک جنگ تا به امروز پابرجاست. برای مثال، هر پیشرفت قابل توجهی در زمینه‌های هوانوردی، فناوری موشکی و دارایی‌های فضایی صورت گرفته است، مفهوم پیروزی بدون تغییر باقی می‌ماند: نابود کردن دشمن و تصرف یا آزادسازی قلمرو.

و با این حال، هر جنگ منحصر به فرد است.

و به نظر من، هیچ چالشی بزرگتر از این نیست که فرمانده نظامی درک کند - در زمان مناسب - چگونه هر جنگی شکل متفاوتی دارد.

اولاً با پیشرفت فناوری که توسعه سلاح‌ها و تجهیزات را تعیین می‌کند و ثانیاً با توجه به شرایط سیاسی داخل و خارج و محیط اقتصادی.

پیروزی نیاز به یک استراتژی منحصر به فرد دارد و از یک منطق منحصر به فرد پیروی می‌کند. اکنون به خوبی شناخته شده است که یک محرک اصلی این جنگ، توسعه سیستم‌های تسلیحات بدون سرنشین است. آنها با سرعتی خیره کننده در حال تکثیر هستند و دامنه کاربرد آنها روز به روز گسترده‌تر می شود.

مهم‌تر از همه، این سیستم‌های بدون سرنشین - مانند هواپیماهای بدون سرنشین - همراه با انواع دیگر سلاح‌های پیشرفته هستند که بهترین راه را برای اوکراین فراهم می‌کنند تا از کشیده شدن به یک جنگ موضعی، جایی که ما از مزیت آن برخوردار نیستیم، جلوگیری کند.

اما در حالی که تسلط بر چنین فناوری‌هایی کلیدی است، تنها عامل مؤثر بر استراتژی فعلی نیست. ما باید با کاهش حمایت نظامی از سوی متحدان کلیدی که با تنش‌های سیاسی خود دست و پنجه نرم می کنند، مقابله کنیم.

به دلیل شدت خصومت ها در اوکراین و همچنین به دلیل کمبود جهانی بارهای پیشران، ذخایر موشک‌ها، رهگیرهای پدافند هوایی و مهمات توپخانه شرکای ما رو به اتمام است.

روسیه، با توجه به اینکه چگونه تحولات خاورمیانه توجه بین‌المللی را منحرف کرده، ممکن است به دنبال تحریک درگیری‌های بیشتر در جاهای دیگر باشد. ضعف رژیم تحریم‌های بین‌المللی به این معناست که روسیه، در مشارکت با برخی دیگر، همچنان می‌تواند مجتمع نظامی-صنعتی خود را برای تعقیب جنگ فرسایشی علیه ما مستقر کند.

ما باید به مزیت قابل توجه روسیه در بسیج منابع انسانی بدون استفاده از اقدامات نامطلوب در مقایسه با ناتوانی نهادهای دولتی در اوکراین در بهبود سطح نیروی انسانی نیروهای مسلح اعتراف کنیم.

ما باید با کاهش حمایت نظامی از سوی متحدان کلیدی روبرو شویم.

 در نهایت، باید بپذیریم با ناقص بودن چارچوب نظارتی در کشورمان و همچنین انحصار صنایع دفاعی همچنان در تنگنا قرار داریم. اینها منجر به گلوگاه‌های تولید می‌شود - به عنوان مثال در مهمات - که وابستگی اوکراین به متحدانش برای تامین را بیشتر می‌کند.

تجربه رزمی ما، به ویژه از سال ۲۰۲۲، منحصربه‌فرد است - اما برای پیروزی، باید دائماً راه‌های جدید و قابلیت‌های جدیدی پیدا کنیم تا به ما کمک کنند تا بر دشمن برتری پیدا کنیم. شاید اولویت شماره یک در اینجا تسلط بر زرادخانه کامل (نسبتا) ارزان، مدرن و بسیار موثر، وسایل نقلیه بدون سرنشین و سایر ابزارهای تکنولوژیکی باشد.

در حال حاضر چنین دارایی‌هایی به فرماندهان اجازه می‌دهد تا وضعیت را در میدان نبرد به صورت لحظه‌ای، روز و شب و در هر شرایط آب و هوایی رصد کنند. آنها اطلاعات بلادرنگی را ارائه می‌کنند که امکان تنظیم آتش را در تمام ساعات شبانه روز، بدون مکث فراهم می‌کند - به ما توانایی انجام حملات با دقت بالا علیه اهداف دشمن در مواضع جلو و در عمق را می دهد.

به طور خلاصه، این به معنای چیزی جز طراحی مجدد عمده عملیات میدان نبرد - و کنار گذاشتن تفکر کلیشه‌ای و قدیمی منسوخ نیست. 

عملیات جدید ممکن است شامل ایجاد میدان دیجیتال، کنترل محیط رادیویی الکترونیکی، یا عملیات ترکیبی با استفاده از پهپادهای حمله و دارایی‌های سایبری باشد.

چنین عملیاتی تحت یک مفهوم و برنامه واحد هماهنگ و اجرا خواهد شد. مهمتر از همه، هدف همیشه صرفاً در محور مبارزه نخواهد بود. ممکن است به دنبال کاهش توانمندی‌های اقتصادی دشمن، یا منزوی کردن یا فرسودگی او باشد. عملیات حمله می‌تواند اهداف روانی داشته باشد. با این حال، فعلا اولویت همچنان بهبود وضعیت در میدان جنگ است.

و در اینجا، تکنولوژی بدون شک بر سنت برتری دارد. کنترل از راه دور این دارایی‌ها به معنای آسیب کمتر به سربازان است و در نتیجه سطح تلفات انسانی را کاهش می‌دهد. این، فرصت را برای کاهش (اگرچه مطمئناً حذف نمی کند) اتکا به مواد سنگین در مأموریت‌های جنگی و اجرای کلی حملات ارائه می‌دهد و امکان ایجاد حملات گسترده ناگهانی علیه تأسیسات زیرساختی حیاتی و مراکز ارتباطی بدون استقرار موشک های گران قیمت یا هواپیماهای سرنشین دار را  ممکن می‌سازد.

مزیت‌های بیشتر به مرور زمان مشخص خواهد شد، البته دشمن همیشه به دنبال راه‌هایی برای دفاع در برابر چنین عملیات‌ها و تصرف یا بازپس گیری ابتکار عمل خواهد بود. بنابراین، سیستم‌های دفاعی نیز مانند اقدامات متقابلی که استفاده از فناوری‌های جدید توسط دشمن را هدف قرار می‌دهند، نیاز به بهبود مستمر دارند.

چالش نیروهای مسلح ما را نمی توان دست کم گرفت. این ایجاد یک سیستم کاملاً جدید دولتی برای تسلیح مجدد فن آوری است. با در نظر گرفتن همه چیز در حال حاضر، ما فکر می‌کنیم ایجاد چنین سیستمی می‌تواند در مدت پنج ماه محقق شود. شرکای ما نیز همین دیدگاه را دارند. این زمان صرف ایجاد یک ساختار سازمانی مناسب، پر کردن و تجهیز موقعیت‌ها، ارائه آموزش و پشتیبانی، ایجاد زیرساخت‌های پشتیبانی و لجستیک و توسعه چارچوب دکترین خواهد شد.

در خاتمه، در سال ۲۰۲۴ باید تلاش های اصلی خود را در سه حوزه متمرکز کنیم. ایجاد سیستمی برای تأمین دارایی‌هایی با فناوری پیشرفته نیروهای مسلح، معرفی یک فلسفه جدید از آموزش و جنگ که محدودیت‌های موجود در دارایی‌ها و نحوه استقرار آنها را در نظر می‌گیرد و تسلط بر قابلیت‌های جدید رزمی در اسرع وقت.»

انتهای پیام